Постои можност да сте прочитале некои написи за огромниот планетарен успех на полската еротска (и благо трилерна) драма „365 дена“ од понудата на сеприсутниот Netflix.
Ако сте го гледале и ви се пробудила глад за промашени филмови од тој вид, еве избор од 7 + 1 можни кандидати за некои следни задоволства од гледање од доменот на грешните задоволства.
Body of Evidence (1992)
За што станува збор: Адвокат брани жена која е обвинета за убиство на својот постар љубовник така што имала секс со него.
Но: Ова погоре е елоквентно само по себе, зар не? Всушност, тоа е целосна катастрофа од филм. Што, за да ги направи работите уште збунувачките, во режија е на Ули Едел, директорот на класичниот Mi, деца од станицата ZOO и The Last Turn for Brooklyn (подоцна исто така одличниот Бадер Мејнхоф).
Ова е еден од оние филмови каде што навистина ништо не се случува – заплетот е чуден, ритамот е лабав, атмосферата е неубедлива, приказната е здодевна, поделбата на улогите е промашена, хемијата помеѓу Вилем Дафо и Мадона е непостоечка, секс-сцените (со сите сцени на две косчести и непривлечна тела) ненамерно смеше…
За жал, во филмот играат и Џо Мантења, Ен Арчер, Џулијан Мур, Јурген Прохнов, Френк Лангела…
In the Cut (2003)
За што станува збор: Професорка за пишување од Њујорк се вљубува во полициски детектив кој го истражува убиството на една млада жена во нејзиното соседство.
Но: Овде постоеше тежок клинч помеѓу неопходната пивкост на еротскиот трилер и нескротливата интелектуална претенциозност прикажана во тој конкретен случај од Џејн Кампион, инаку режисер на ремек-делото „Ангелот на мојата маса и пијано“.
Мистеријата е несмасно изведена, Мег Рајан е очигледно видливо уморен, Марк Рафало талка во овој филм, а сексуалните сцени изразуваат силно незаинтересираност за актерите во условноста на споменатиот жанр.
The Boy Next Door (2015)
За што станува збор: Жена, одделена од нејзиниот неверен сопруг, се вљубува во помлад маж кој се преселува во соседната куќа, но работите наскоро тргнуваат во погрешна насока.
Но: Овде може да се пофали само намерата на авторот да направи филм во дух на психо-трилер од крајот на минатиот век. Од друга страна, се наоѓаат еден куп неуспеси – креативни и занатски, а оваа нискобуџетно (не)дело, со сè повеќе претерани сцени на занос за време на сексот, својата причина за постоење може да ја најде само во намерата на продуцентите (а Џенифер Лопез, која ја игра главната улога, е една од нив) да заработат лесни пари што е можно побрзо и безболно со само малку труд.
Basic Instinct 2 (2006)
За што станува збор: Писателката Кетрин Трамел повторно има проблеми со законот, а Скотланд Јард назначува психијатар, д-р Мајкл Глас, за да ја процени нејзината личност. Но, како и неговиот претходник, Ник Коран, и Глас брзо го маѓепса опасната дама, која го влече во игра на заведување.
Но: Ниските страсти на Верховен со право може да се сметаат за класика на жанрот и голема варијација на темите на Хичкок, а ова доцно продолжение некако успеа да ја промаши скоро секоја самопромислена тема.
Покрај тоа што е здодевно и неинтересно, оваа филмско остварување покажува дека барем Шерон Стоун и Дејвид Морисеј брзо сфатиле во кој неуспех се нашле, па тие едноставно решиле да пробаат само колку што било неопходно (според договорот).
Џејд (1995)
За што станува збор: Интелигентен адвокат на окружниот правобранител го испитува грозоморното убиство со секира, а потоа го крие трагот што го пронашол на местото на злосторството. Прогонет од закани и обид за убиства, тој се наоѓа и во ситуација кога срцето му е скршено, бидејќи доказите упатуваат на жената што ја сака.
Но: Џејд може да послужи и како корисна и брза илустрација за тоа како да промашите чист зицер. Имено, Вилијам Фридкин, режисерот на „Истеривачот на ѓаволот“, го режираше овој филм базиран на сценариото на познатиот Џо Естерхази, автор на сценариото за „Ниските страсти“ на Верховен, а улогата на сомнителна убавица и припадна на Линда Фиорентино. во режија на Џон Дал.
Сепак, сè остана само збор на хартија, затоа што овој филм, досаден за гледање, може да послужи само како еквивалент на здодевноста што Дејвид Карузо, сосема погрешно, беше избран за толкувач на главната улога. И се чини дека Чез Палминтери, Ричард Крена, Мајкл Бин, Дона Марфи… во другите улоги, дури и не знаат што им се случило во овој дефинитивно најлош филм на големиот и обично сигурен Фридкин од таа епоха.
Indecent Proposal (1993)
За што станува збор: Милијардер нуди еден милион долари на една млада брачна двојка да помине ноќна страст со збунета убавица во морална дилема.
Но: Адријан Лин (кој исто така ги режираше Flashdance, Лолита, Неверната сопруга) беше очигледно доведен овде за да ги даде предвид вештините што ги покажа при режирањето на незаборавната еротска драма „Девет и пол недели“ со Ким Бесинџер и Мики Рурк.
Сепак, The Indecent Offer, во кој глумат Деми Мур, Вуди Харелсон и Роберт Редфорд, започнува од сценариото со впечатлив морализирачки тон, што остава многу малку простор за сцени на страст и вистинска љубов, сето тоа во една деценија кога сексот е на филм секогаш беше добредојдена аксиома и важна состојка.
https://youtu.be/5OJXiLnNFUA
Sorceress (1995)
За што станува збор: Љубоморната вештерка Ерика ги користи своите вештини за да влијае на нејзиниот бескрупулозен сопруг и неговите колеги, кои сите работат во иста компанија.
Но: Вистината е, во споредба со досегашните споменати наслови, ова е продуцентско и буџетски несилен од многу пониска холивудска лига, но во исто време тоа е и симптоматски пример за вербата на локалните режисери и водачи на студијата во неодоливоста на прикажувањето на како таков, па и несмасен) секс.
Исто така, постои исклучително глуп заговор и несериозно постапување со материјалот, како и бизарниот избор на Линда Блер (попознат по улогата на запоседната девојка во веќе споменатиот Истерувач на ѓаволи на Фридкин) за ликот на заводничка на која никој не може да ѝ одолее.
Ова е само типичен филм за сè уште хиперпродуктивниот режисер Џим Винорски, но има и еден голем адут – Џули Стреин, хит во филмовите со слична големина на производство, кој очигледно ја разбира и ја чувствува суштината и профилот на филмот на кој е повикан да работи и да троши помалку од неговиот лесно видлив дар.
*** Некако, неизбежно, мора да се спомене филмот кој беше еден од најголемите кино-хитови во во текот на 90-тите години, а кој во денешното гледање е солиден пример за таканареченото грешно задоволство – познатата Боја на ноќта со Брус Вилис на чело на актерската екипа.
Филмот е будалест, заплетот бара значително суспендирање на нервите, Вилис се обидува да ја надмине потребната мерка… но има неодолива насловна песна, а духот на споменатата ера и неодолива галерија на чудаци во групата за психо-сесија (Лесли-Ен Ворен, Ленс Хенриксен, Бред Дориф , Кевин O. О’Конор…).
Затоа, ова целосно употребливо жанровско достигнување останува да се протега помеѓу категоријата неуспешни еротски трилери и полнокрвни грешни задоволства.