Археолозите и архитектите отсекогаш се прашувале зошто Инките решиле да го градат својот свет град Мачу Пикчу на територијата на денешниот Перу на прилично тежок и непристапен терен – на 2350 метри надморска височина.
Наједноставниот одговор на Руалдо Менегат, професор по геологија на Катедрата за стратиграфија и палеонтологија на Институтот за геолошки науки при Федералниот универзитет во Рио Гранде де Сул во Бразил, беше дека имало лесно достапни градежни материјали за Инките наменети да ги користат – големи количини на веќе фрактурирани карпи.
Студијата на Менегат за тоа како Инките ги користеле геолошките грешки за да ги изградат своите населби, претставена е на годишниот состанок на геолошкото друштво на Америка во Феникс овој септември, а ја испитува врската меѓу гео-пејзажот на Андите и градовите што ги граделе Инките, и на пример на култот и мистериозниот Мачу Пикчу.
Студијата покажува дека Инките намерно избрале област која лежи на вкрстени тектонски пличи од повеќе причини: карпите, како што споменавме погоре, биле фрагментирани доволно за да служат како градежен материјал, но биле и стратешки безбедни од геолошки опасности и неистражените услови во Андите.
Покрај тоа, главните делови на градот, како и зградите и скалите, биле изградени по трите главни сводови.
Според оваа анализа, градскиот план на Мачу Пикчу јасно укажува на емпириска мапа на дислокации и пукнатини што ја заснова неговата изградба. Поточно, благодарение на техниките на археологијата на гео-пејзажот, структурната геологија и геоморфологијата, воспоставена е многу густа мрежа на геолошки сводови и пукнатини.
Понатамошните индикации дека изборот на локација за Мачу Пикчу не бил случаен, биле слични анализи кои откриле дека и други антички места на Инките, вклучувајќи ги Писак (село во јужен Перу) и Куско (во централен дел на Перу), биле изградени и на пресеците на расфрланите зони.
Кога земјотресите долж овие зони на распаѓање предизвикуваат поместување на карпите, се создаваат огромни количини фрактурирани карпи. Но, овие зони на остатоци ја канализираат и водата создадена со топење на мразот и снегот, дозволувајќи им на жителите да ја соберат поефикасно.
За време на силното невреме, пресеците помагаат да се исцеди таа вода, со што се спречува краткорочно оштетување и се овозможува долгорочно зачувување на локацијата.
Мачу Пикчу веројатно бил изграден околу 1300 година, но останал скриен до 1911 година кога го открил американскиот Хајрам Бингам.
Градот има околу двесте градби искористени на терасите и уредени околу голем централен плоштад. Поделена е во тесни и издолжени населби, а има и тераси надвор од населеното подрачје кои имаат канали за наводнување.
Ѕидовите на Мачу Пикчу се изградени од блокови од камен. Оваа информација е прилично фасцинантна имајќи предвид дека Инките не знаеле за тркало или железни алати, а анализите откриле дека блоковите се совршено пресечени во каменоломите и дека завршната работа е направена на самата локација.
Археолозите денес тврдат дека Мачу Пикчу не бил град во класична смисла затоа што не биле пронајдени остатоци од бирократска администрација, трговија или воени утврдувања.
Веројатно бил изграден како империјален имот или верско прибежиште или како таен церемонијален град.
Сè уште е мистерија дали е напуштена уште пред Шпанците да ги освојат Инките или дали жителите биле покосени од сифилис кој пристигнал од Европа.
Како и да е, од 7 јули 2007 година, Мачу Пикчу е едно од новите седум чуда на светот.