Надвор е лето. По много што слично на претходни.
Ред ултра црвено, ред кишно, местимично плаво и исушено жуто. Лето у кое се пиев алкохолни и останати буќкуруши у тројку, гледа се дупло, а понашање е сингл.
Пусто да остане, зашто не размишљамо овакој?
Авионски се иде за 35 евра до европски дестинације, а два пута да гу изведеш фамилију на кебапи негде е 50 евра?!?
Не. Ми не смо се откриле себе. Процес е тој. У њега смо само голи бандере на кои им фали онај посебна шајка, жица или кош. Ама, факат, свака може нешто да прикључи.
За овој уствари пред некој вечер збори сас комшие у оладен двор, к’д ни се ежеше кожа од Викиншки хук. Дали га тамо тупив кој пророк е јачи фраер? Дали наплаќав паркинг у градску болницу?
Чекам ги сас душу и други да се вратив од одмор, па да направимо ед’н форум на тему од људско постојање навамо. Сви правив дебате и сас њима аплицирав да им се обезбедат средства за дискутантите да не дехидрираат, а они у беровску Aурору! Бреј.
Него, чекам ги да виду како су задовољни од одмор овуј годину. Нешто ми се копешкасва како циркуски фоке и овија лево од моју куќу и овија од десно, а нарочито од карши, овија тачно од центар. На улицу. Без покварену машту.
Божем искочу да виду топка да не му га е скршила прозор на Војчу (а, никад не е, деца му крадев вишње), па испитам гу дискретно Добрицу левицу дали е па фатила у буржуаску вилу на Брач без да ни најави. Они су у натпревар сас сопствени роѓаци кој е поголема жртва у фамилију. За да се чудимо због спуштени ролетне и мислимо ги дали ќе ги удостои Масимо на обалу, дали ќе им издржи фрижидерче до Опатију, итд.
Куќа до њима, исто лево, ама како по у дупку, сас стару фасаду и изљупени гелендери, фатиле су га Которски крај.
Не у Свети Николе, ви што обожавате жуто, одма се дичите. Котор, Тиват. Да га осетив мирис на олеандре од златно време на СИЗ за дечју заштиту и да искористив прилику за некој састанак на брод сас црногорски синдикати. Сигурно ќе зборив за одмаралишта и ојачање на раднички покрет од кој се толко офајдисмо сви. Треба да ги испратив житомелски деца на ед’н такв одмор, не да ги фасцинирав сас панораму на наш град од кров на запален силос!
Loading...
Ништо још не сте чуле!
На оговарање ни се придружуе Вера сас заговорнички шапат од књиге на онија настрани сестре Бронте. У најлево куќарче сас сардони у сви бое, скромну настрешницу и животинке што збивав душу свако лето, седив Ани и Софи. Не е исправно да улазамо до толко у њин однос. Те имале едну спалну, кујна г’з место, а комбинована зимуска како сцена од доктор Дулитл.
Жене важно отишле да освоив некој врх. Фино. Мож’ па ќе ни донесев и на нас некоју травку од богат хербариум. Нели, поштено, сви ги ловимо рецепти –како ме је мајчина душица са Златибора спречила да убијем све по куќи у климаксу? На спуштање мора како лани да свратив на еко – селски – аутентикус- етно-органски туризам и погалив некоју козу. Опаснице еј, ќе се исценкав и за сирење док им објаснуев на домаќини колко е битно да си различит и да имаш амбалажу сас виножито.
Направисмо пресек сас дињу од 100 денара.
Оукеј, медна роса беше. Освежени, стависмо гу на тапет десницу. Они су скроз нетачни да ви кажу одма. Сас по три бебиња, беспрекорно спаковани и хиерархиски поставени, отишле у некоју чудесну Македонију. Најозбиљно!
Пишале и разгледницу на овија од социјално административци што су од горњу улицу дека ќе дојдев и они на ред да се оросив од многобројни водопади. Дека ќе обезбедив карте за сви пештере. Дека још малко ќе дојде време к’д ствари ќе си легнев како наркомани у монашки кревет. Закон су бе. Нема фарба, нема превара. Има Благојка да гу еде белу вешалицу у Мрзенци, па макар се и сликала сас конзерве полуготових јела за нацију.
Конкретни су и презирав романтичан приступ на погоре споменути Анита и Софита. Чак што више, овија замлатотине преко ноќ им ги исфарбасва тарабе пред да идев по тија ликовни колоније, а десничари им доведесва горилу да им ги заплаши пилиња. Рамнотежа, викав пензионери. Среќу смо имале што не биле радикални, па не ни гу пуштиле на нас! А, па директор на зоолошку да е одлучија ничим изазван да ги пушти нилски коњи накуде Шупљи Камен? Него, спасија куп народ, без да тражив од њега да бидев спасени.
Мене лично, овија од центар су ми ептен ботови (овој га деца употребуев спрема родитељи, док се они надав дека не е погрдно). Прави су срцке стварно. Нема, нема, па споив некој викенд у Грчку. Чуе им много и за влашку линију у маалу, и кој гу купија куќу изнад њима и зашто галамиле некои си до ниедно време. Прости ми боже, на њима и патлиџани ако не су им од Студену Бару за да си понесев, ич не марив. За јабучари се бори море независни ниедни! Да ти тече по врат док гледаш у Атоса и лепиш га сас мокасину онога комарца, кој ега не е сас мигранти дошја од Блиски Исток.
Чекам ги сви сас душу да се вратив од одмор.Одвај ги чекам. Зашто ја ги сакам. И не ги сакам затој што смо различити, тој е најголема заблуда на мали заеднице и туј гу браќа закасасмо. Сви сакав мали ствари кои ги земев у свои руке да ги развиев, да им дадев ветар у леѓа, да ги моделирав у њин кал’п и после да ги изедев у зуби.
Останите си исти, ама сас кул идеје, храбар наратив и сас ноге у леген и сас ладни главе. И ви се интересирате за туѓи летњи авантуре. Ја само имам страшну прилику да ви ги претставу од моју страну на вруќ асфалт.
А, сакала би да сам плавуша и да посматрам све од усијани, лимени кров. Па, макар због тој ми ги запушиле оџаци.
Кој? Ццц?
Цица и Цуца сигурно не! Они гу прчив у Дубаи.
Пишуе: Ивана Аткинс