Кога ќе го споредите човечкото тело со телата на поединечни животни, сфаќате колку е навистина несовршено – претесна карлица што го прави породувањето болно и опасно, тестисите изложени на надворешната средина – би имало многу повеќе смисла доколку органите треба да создадат нов живот бил скриен во телото,како и кај слоновите, велат научниците…се уште има многу недостатоци во дизајнот на човечкото тело, а научниците сега создале совршено човечко тело.
Ова тело има нозе на ној, срце на куче, очи на октопод. Анатомистката Алис Робертс вели дека е без грешка, но изгледа страшно, сите се согласуваат.
Анатомскиот уметник Скот Итон и дизајнерот на специјални ефекти Сангет Прабакер создадоа женско тело според упатствата на научниците, што е анатомски идеално, а потоа го претставија во Научниот музеј во Лондон.
Дефектите на човечкото тело, како што се ушите, ‘рбетот или белите дробови, се заменети со посовршени системи како што се влекачи, птици и разни цицачи.
Човечкото колено е едно од најлошо дизајнираните во природата, велат научниците. Лесно е да се уништи. Од друга страна, нозете на нојот се многу подобро дизајнирани и овозможуваат поголема подвижност и брзина со помала опасност.
Тогаш, совршеното белодробно крило би било како птица чиј воздух тече во една насока, додека кај луѓето тече во две насоки. Кога би имале такви бели дробови, со помал напор би ги извршувале сите физички активности. Срцето на кучето има многу повеќе поврзани артерии, поради што шансата да доживее срцев удар е многу помала отколку кај луѓето.
Кожата на таква идеална личност би била слична на кожата на жаба, би ги менувала нијансите во однос на околината. Големите уши би ни помогнале да фатиме звуци што не можеме да ги слушнеме со нашите сегашни уши. Луѓето имаат слепи точки, но дури и тоа може да се поправи ако нашите очи беа повеќе како октоподи.
Она што најмногу ги исплаши луѓето беше чантата на женскиот стомак, како кенгур. Алис Робертс вели дека кога жените би имале таква анатомија, мајчинството би било многу полесно.
– Ова може да биде задача за иднината за научниците – заклучува Алис Робертс на крајот од документарецот.