Ако се сеќавате на Европа од пред една година, можеби најголемото изненадување е степенот до кој Западот се сетил на своите вредности и цел.
Неиспровоцираната инвазија на Русија на Украина послужи како несвесен противотров на шестгодишниот несмасен популизам и огромниот економски и психолошки шок од пандемијата.
Тој, исто така, работеше на спротивставување на чувството дека моралот и доблеста стануваат застарени соочени со многуте предизвици што ги поставуваат светските кризи, пишува Ник Патон Волш од Си-Ен-Ен.
Аверзијата кон бруталната војна на Путин ѝ помогна на Европа и на остатокот од Западот
Не беше потребна смрт на илјадници невини Украинци, закана од нуклеарен напад и уништување на голем дел од земјата за ова да излезе на виделина.
Но, можеби одбивноста од бруталната и немашка војна на Путин ѝ помогна на Европа и на остатокот од Западот повторно да откријат колективно чувство за цел.
Очите на тројцата старци стиснати во комбе во Посад Похровка во првите денови од војната, кои очајно сакаа да побегнат од гранатирањето што им го уништи светот, сè уште го прогонуваат авторот на текстот.
Дури ни нацистите не ги тепаа така, раскажуваа старците. Не мислеа дека ќе живеат доволно долго за да видат полошо од 40-тите години на минатиот век.
Војните може да го интензивираат испитувањето на однесувањето на двете страни до точка каде што секоја може да биде обвинета за одреден степен на погрешно постапување.
Значи, важно е да се запре и да се разгледа грдоста на начинот на кој Русија ја водеше оваа војна.
Москва не сака ни да признае дека е во војна, но војниците се враќаат во ковчези
Прво, Москва нема ни да признае дека е во војна – знак на измислениот пејзаж во кој сака да се бори.
Второ, Москва толку брзо ја исцрпи својата професионална армија што сега ги принудува студентите на фронтот и прибегнува кон испраќање бранови руски затвореници во украинските ровови. Некои се враќаат во ковчези, а ранетите се враќаат во борбата.
Трето, постои впечатлив недостаток на софистицираност или дури и основна самосвест. Се чини дека руската висока команда не сака ни да признае колку е лоша ситуацијата.
Во заднина, заканата од нуклеарна сила е толку несмасно демонстрирана – удари во гради од слабиот Кремљ кој ги губи најконвенционалните борби – што се чини дека има речиси спротивен ефект од поттикнување на усогласена акција од страна на Западот кон нуклеарна уцена.
Одговорот на Украина дополнително го охрабри западното единство. Генијалноста ја засили одбраната на Украинците.
Борецот за територијална одбрана, познат како Граф, може да зборува со часови во Краматорск за сложеноста на синхронизирањето беспилотни летала и артилерија, потоа да се префрли на улогата на западни доброволци и да заврши со енергична критика за влијанието на алкохолизмот и корупцијата врз руската нуклеарна програма.
Украина ги испраќа своите најдобри и најпаметни во борба и се прилагодува на војување побрзо отколку што може да се замисли, додека Русија ги тера осудениците да налетаат директно на град од куршуми од митралезите на Киев.
Стравот од Москва почна да стивнува
Во изминатата година стравот од Москва почна да стивнува. Непријателот од Студената војна кој можеше да го изгори нашиот свет – чии боеви глави беа закана во многу цртани филмови и филмови од детството во 80-тите – не се опорави и го изгуби внатрешното слепило и незнаење што доведоа до распад на Советскиот Сојуз.
Нејзината елита двапати беше понижена, првиот пат во 90-тите и сега.
Загинатите руски војници за кои сведочел Валш биле расфрлани покрај патот додека Украина напредуваше во Херсон минатото лето, беа лошо опремени, со душеци за спиење и работни ракавици и само зарѓан оклоп на грбот.
Има нешто трагично во тоа колку брзо падна Русија. Можеби и заслужено, но запомнете што содржеа првите години на Путин – и покрај масакрите во Чеченија и бавното задушување на несогласувањето – јадрото на економските реформи и напредокот за обичните Руси. Путин создаваше средна класа која на крајот ќе доведе до негов пад.
Пред една година Европа одеше во сосема друга насока
Сега сето тоа исчезна, а сè помалото население ќе остане на маргините на Европа со години. Без оглед на тоа дали Русија бара строга казна или не, ефектот од нејзиниот колапс ќе биде уште еден проблем со кој Европа мора внимателно да се соочи.
Она што најмногу изненадува во изборот што Москва му го наметна на Западот – да бара стратешки пораз во Украина, наместо ограничени отстапки – е тоа што Европа одеше во друга насока пред една година.
Буџетите за одбрана се зголемија како признавање на руската закана, но големата надеж беше дека Путин ќе биде добродушен, мрзлив сосед кој ќе се расправа за граничната ограда, а не дивеење маромаџија решен да изгради империја толку застарена по концепт што дури и тој не е доволно стар за да се види во целост.
Западот е ангажиран во чин на целосна поддршка за Украина што повеќето западни претставници би го сметале за премногу провокативен пред една година.
Испраќање тенкови, размислување за авиони Ф-16, обука на војници… Тешко е да се тврди дека ова веќе не е војната на НАТО што се води индиректно.
Жртвата на Украина никогаш не требаше да се случи
Дали е тоа лошо? Тоа е лошо за Украина, чија жртва никогаш не требаше да се случи. Толку многу загуби остануваат скриени.
– Се сеќавам дека бев внатре и се тресев пред административната зграда во Миколаев на почетокот на војната. Сега можам само да помислам колку мора да имало во него кога проектилот го скинал на два дела во март, пишува Волс за Си-Ен-Ен.
Но, ова е поограничено сценарио за пораз на Русија отколку што можеа да замислат воените планери на НАТО.
Една голема сила никогаш не требаше толку експлицитно да го поколеба или толку невешто да го поттикнува единството меѓу непријателите, за кои толку напорно работеше да го разедини.
Московскиот модел на погрешни пресметки и погрешни чекори не е целосно утешен.
Користењето на неговиот нуклеарен арсенал сè уште го остава како вајлд-карта. Ги знаеме последиците од употребата на нуклеарно оружје за жртвите и обичните Руси. Но, тоа досега не го спречи Путин.
Момент на јасност што не може да се избрише
Можноста дека најопасните руски играчки може да не успеат и во нивната најуништувачка употреба – дека нуклеарното копче не работи кога ќе се притисне – можеби е она што го кочи Путин или можеби е истата низа на самоодржување што го води секој негов потег.
Можеби вродената себичност и кратковидоста на рускиот систем е она што ја намалува оваа закана и овозможува таков конкретен одговор од Западот.
Во годината што претстои, неконвенционалната закана од Русија и бавното трошење на поддршката од Запад веројатно ќе пораснат како што се приближуваат изборите и буџетите се затегнати.
Сепак, за една година веќе беше постигната поважна победа – преовладуваше единството на целта и суштината на поддршката, додека Москва се обидуваше да бара себичност и поделеност.
Тој момент на јасност не може да се избрише, колку и да трае.
Сите информации поврзани со најновите случувања со војната во Украина можете да ги прочитате ТУКА.