Електроните за време на сончевите бури можат да бидат заробени во орбитата на нашата планета и да кружат околу Земјата со брзина на светлината благодарение на одредена густина на плазма емитирана за време на сончевите бури, е новата теорија изнесена од научниците.
Електроните добиваат забрзување со „јавање на брановите“ плазма исфрлена за време на сончевата бура, која има исклучително висока температура.
Тие тогаш забрзуваат толку многу што скоро ја достигнуваат брзината на светлината, но само кога густината на плазмата е мала, покажува новата студија на научниците од германскиот центар за геолошки науки во Потсдам, пренесува „Live Science“
Ова откритие е многу важно затоа што овие електрони се опасни за сателитите и нивната електронска опрема.
Електроните со оваа брзина можат да навлезат во заштитната опрема на сателитот и да ги оштетат чувствителните компоненти.
Феноменот е забележан во две Ван Аленови зрачења околу Земјата. Ремените, кои се протегаат помеѓу 640 и 58 000 километри над површината на Земјата, ја штитат нашата планета од честички емитирани од Сонцето. Но, тие исто така реагираат на сончевите бури на начин кој сè уште не е целосно објаснет.
Во 2012 година, НАСА испрати две сонди до појасот Ван Ален да извршат мерења во оваа мистериозна зона, кои беа снимени и од електрони чија брзина беше близу до брзината на светлината.
Научниците во тоа време не можеле да објаснат како електроните постигнуваат толку многу забрзување. Некои тврдеа дека забрзуваат во две фази, првата кога ќе стигнаат до појасот Ван Ален, а втората кога веќе се во неа.
Сепак, новото истражување покажува дека овие две фази не се потребни. Наместо тоа, забрзувањето на електронот е поврзано со плазматската густина емитувана за време на сончевата бура.
– Нашето истражување покажа дека електроните во зрачењето на Земјиниот појас можат да забрзаат локално, доколку се соодветни условите, односно ако плазматските бранови имаат соодветна густина и температура – рече Јури Сприц, физичар од Германскиот центар за геологија.
Научниците објаснуваат дека вообичаената плазматска густина внатре во појасот Ван Ален е помеѓу 50 и 100 честички на сантиметар кубен. Но, кога таа густина паѓа на помалку од 10, електроните ја заземаат енергијата на електромагнетните бранови познати како „хоровски бранови“ и со тоа ја зголемуваат својата кинетичка енергија од неколку стотици електрони волти, на дури седум милиони. За споредба, забрзувачот во ЦЕРН ги забрзува протоните до 50 милиони електрони-волти.
Според новото откритие, ниската густина на плазмата овозможува поефикасен трансфер на енергија од бранови на електрони. Сепак, ваквите падови на густина не се случуваат често, велат научниците во студијата објавена во списанието Science Advanceis.