Шведските истражувачи успеале да го мапираат целиот геном на една праисториска жена, која живеела пред околу 35.000 години во пештера во денешна Романија.
Нивните откритија ја оспоруваат преовладувачката теорија за тоа што се случило кога луѓето емигрирале од Африка.
Според Матијас Јакобсон и Ејми Свенсон од Универзитетот во Упсала, еден од забите на жената што останал во черепот бил толку добро зачуван што неговиот примерок овозможил мапирање на целиот геном.
Последователната анализа открила дека жената, наречена Пештера Муиери 1, има предиспозиција за темна кожа и коса, како и за темни очи. Нејзините гени откриваат дека таа не страдала од никакво наследно заболување за кое знаеме. Интересно е што имало скоро идентично сродство со неандерталците како денешните луѓе.
Сепак, она што најмногу ги изненадило еволутивните генетичари е дека има многу поголема генетска варијација отколку што порано мислеле луѓето од таа ера.
Ова ја доведува во прашање таканаречената хипотеза за тесно грло. Луѓето надвор од Африка денес имаат помалку генетски варијации отколку оние што живеат во Африка. За модерниот човек се смета дека еволуирал во Африка пред околу 300.000 години.
Малата група емигрирала од континентот пред околу 80.000 години и се раширила низ целиот свет. Се претпоставува дека толку малку лица мигрирале што многу генетски варијанти исчезнале. Ова резултирало со тесно грло што ја исцрпило генетската варијација.
– Живеела пред скоро 35.000 години и има големи генетски варијации, така што пред 80.000 години не можело да има тесно грло што предизвикува намалување на генетските варијации – објасни Матијас Јакобсон за шведскиот јавен сервис СВТ.
Наместо тоа, падот на генетската варијација е поврзан со тешки услови за живот. Потомците на сопругата на Пештерата Мујери живееле во тешки времиња, бидејќи станувало многу постудено, со ледени покривки покривајќи делови од денешна Европа.
– Намалените генетски варијации се поврзани со променета животна ситуација за време на леденото доба. Во тоа време, имало малку места за живеење во Европа, а едно време имало можеби само 1.000 до 10.000 лица – тврди Матијас Џејкобсон.
Со толку малку живи индивидуи, генетската варијација е исцрпена, што го зголемува ризикот од наследни болести и, во најекстремната форма, инцест.
Бидејќи климата повторно се затоплувала и мразот се повлекувал, правејќи повеќе места за живеење, Европа доживела бранови на миграција што ги интензивирало генетските варијации.
Дури и подоцна, се вселила група луѓе од денешна Турција, воведувајќи сосема поинаков начин на живот што вклучува земјоделство.