Според новиот закон, сите оние кои поседуваат странски филмови, странска облека или ако зборуваат во жаргон, ќе бидат казнети.
Џон Ми-Со раскажа дека имала 11 години кога првпат видела дека властите погубиле маж затоа што имал јужнокорејска драма со него. Соседите морале да го гледаат неговото погубување.
„Да не сте, ќе се сметаше за предавство“, изјави таа за Би-Би-Си од нејзиниот дом во Сеул.
„Никогаш нема да го заборавам тоа. Сè уште ги гледам неговите солзи како течат. Тие му врзаа очи, но завојот беше целосно натопен со солзи. За мене беше трауматично. Го ставија на клада и го врзаа, а потоа го застрелаа“, додаде таа.
Замислете дека сте постојано затворени, без интернет, без социјални медиуми и со само неколку ТВ-канали кои се под строга контрола на државата – тоа е животот во Северна Кореја, пишува Би-Би-Си.
Смртна казна за поседување, 15 години затвор за гледање
Сега, првиот човек на оваа земја, Ким Јонг-ун, одлучи да го заостри сузбивањето на странското влијание и воведе нов закон против т.н. реакционерни мисли.
Секој што поседува значителни количини видео материјал од Јужна Кореја, САД или Јапонија може да биде осуден на смрт, а на оние што гледаат такви снимки им се заканува затворска казна од 15 години.
Неодамна, Јонг-ун испрати порака преку државните медиуми во која ја повика Младинската лига да преземе нешто против „индивидуалистичкото, антисоцијалистичко однесување“ меѓу младите. Сега тој сака да престане да користи странски изрази, фризури и облека за кои рече дека се „опасни отрови“.
Некои политички аналитичари тврдат дека лидерот на оваа земја се обидува да ги изолира луѓето од Северна Кореја од надворешните информации, бидејќи животот во земјата станува сè потежок.
Се верува дека милиони луѓе гладуваат, така што државната пропаганда на Ким Јонг Ун е дополнително засилена.
Земјата сега, откако ги затвори своите граници заради пандемијата, е отсечена од остатокот од светот повеќе од кога било досега.
Трговијата со соседна Кина и протокот на залихи се скоро целосно запрени.
„Daily NK“ доби увид во копија од новиот закон.
„Во него се вели дека ако некој работник или директор на фабрика биде фатен, тие ќе бидат казнети. Ако е дете, родителите ќе бидат казнети”, рече Ли Санг Јонг, главен уредник на Daily NK, додавајќи дека работата е се прави за да се ограничи интересот на помладата генерација. генерации на југ.
„Со други зборови, режимот заклучи дека може да се создаде бунт ако се воведат култури од други земји“, рече тој.
Претходните забрани само покажаа како севернокорејскиот народ може да биде снаодлив и како тие веќе имаат развиен состав на криумчарење странски филмови од Кина.
„Шверцуваните филмови од Кина на УСБ-уреди сега се исто толку чести како камењата; тие лесно се кријат и имаат лозинка“, рече Чои Јонг-хун, севернокорејски бегалец.
„Ако внесете погрешна лозинка три пати по ред, USB-то ја брише содржината. Ако содржината е особено чувствителна, можете дури и да поставите сè да се брише по првото погрешно внесување лозинка”, додаде тој.
Длабока илегала
Ми-Со се сеќава како нејзините соседи се снаоѓале и со голем напор се здобиле со странски филмови.
Таа рече дека еднаш позајмиле батерија за автомобил и ја приклучиле во генератор за да добијат доволно електрична енергија за напојување на телевизорот.
Таа се сеќава како ја гледала јужнокорејската драма „Stairway to Heaven“ – љубовна приказна за девојка која прво се бори со својата маќеа, а потоа и со рак.
Чои вели дека режимот започнал да забележува зголемен прилив на филмови од Кина во раните 2000-ти и започнал со претреси на универзитетите.
Отпрвин, оние што биле фатени како гледаат филмови биле испратени во работнички логор една година, но подоцна се покажало дека таа казна не е доволна за да се потисне шверцот на филмови.
„Отпрвин, казната беше околу една година во работнички логор, но тоа се смени за повеќе од три години во работен камп. Во моментов, ако одите во работни логори, има повеќе од 50% од младите кои завршиле таму затоа што гледале странски видеа“- рече Чои.
„Ако некој гледа два часа нелегален материјал, ќе добие три години во работнички логор. Тоа е голем проблем. Гледањето филмови е луксуз. Треба прво да земете храна, да размислите за гледање филм подоцна. Кога е тешко да се добијте храна, станува катастрофално за целото семејство ако некој од нив заврши во работен логор“, нагласи тој.