Студијата покажува дека црните дупки не се секогаш насилни и деструктивни објекти како што вообичаено се верува. Наместо тоа, се чини дека можат да создаваат ѕвезди, а не само да ги „јадат“.
Вселенскиот телескоп Хабл забележа една таква црна дупка во галаксијата позната како Henise 2-10, оддалечена 30 милиони светлосни години.
Ејми Рејнс, истражувач која ги објави првите докази за црна дупка во галаксијата во 2011 година, исто така беше водечки научник во нејзината нова работа.
– Од самиот почеток знаев дека нешто необично и посебно се случува во Хенизе 2-10, а сега Хабл даде многу јасна слика за врската помеѓу црната дупка и соседниот регион на формирање на ѕвезди, кој е оддалечен 230 светлосни години од црната дупка – рече таа.
Трудот кој ги опишува наодите „Black-hole-triggered star formation in the dwarf galaxy Henize 2-10“, беше објавен денеска во списанието Nature.
Во поголемите галаксии, материјалот што паѓа кон црната дупка е растргнат поради неговите магнетни полиња, кои создаваат плазма експлозии кои се движат речиси со брзина на светлината.
Секој облак од гас фатен во тој млаз се загрева до таа мера што создава дури и ѕвезди.
Хабл ги направил сликите, има докази
Црната дупка во џуџестата галаксија Henise 2-10 е помала и материјалот што излегува од неа, сепак, ја прави помека.
Ова значи дека гасот е компресиран на вистински начин за да помогне во формирањето на ѕвездите, а не да ги спречи да го сторат тоа.
– Само 30 милиони светлосни години од нас, Henise 2-10 е доволно блиску што Хабл успеа многу јасно да сними и слики и спектроскопски докази за ерупција на црна дупка. Дополнително изненадување беше тоа што одливот, наместо да го потисне формирањето на ѕвездите, го започна раѓањето на нови ѕвезди – изјави Захари Шат, главниот автор на новата студија.
Како изгледале поголемите црни дупки кога биле помлади?
Новото истражување за црните дупки на Хабл, исто така, може да помогне да се обезбедат подобри детали за тоа како се формираат такви супермасивни црни дупки.
Бидејќи останала мала, можела да понуди слика за тоа како изгледале другите – сега поголеми – црни дупки кога биле помлади и како можеле да се формираат и растат.
– Ерата на првите црни дупки не е нешто што можевме да го видиме, па навистина големото прашање е: од каде потекнуваат? Џуџестите галаксии можат да нè упатат на сценарио за сеење црни дупки кое инаку е изгубено во времето и просторот“, рече Ејми Рејнс.