Пред неговата смрт, султанот Сулејман ги повикал поверениците и им ја издиктирал неговата три последни желби:
Првата желба бил неговите исцелители да го носат ковчегот со неговите посмртни остатоци за време на погребот.
Неговата втора желба била златото и скапоцените камења да останат зад поворката по патот по кој поминале неговите остатоци.
Третата желба била неговите раце да се гледаат од ковчегот, за да можат да ги видат сите.
На прашањето од страна на Главниот командант на армијата, збунет од она што го слушнал, која е причината за ваквите желби, султанот објаснил:
-Нека најдобрите исцелители ги носат моите остатоци, така што секој може да види дека и тие се немоќни пред смртта.
– Фрли го целото злато што го собирав цел живот, така што секој може да види дека сè што стекнувме останува на овој свет.
– Дозволете ми рацете да ѕркаат од ковчегот за да можат сите да видат дека најголемиот владетел, Сулејман Величествениот, на другиот свет оди со празни раце!