Била си една дама, викала се Култура. Нагалено Ура. Живела у земју куде на људи им бија потребан адреналин од шикер на Амди колу. Много нездрав живот водила. Не пушила, цигаре, ама пљунка на анализу покажала и поголеми гадости. Дишила никел и ела све, само не железо од спанаќ. Значи, нездраво се хранила, углавном по кафане, сас пуно палмину маст врз замрзнат помфрит. Због набиено радно време. Непотистичко, административно. Наша голгота уклесана измеѓу разни институције и нивоа на власт. Нека едев дома урду и јајца сас слану супу од петла како апетајзер, ја сам до 5 на работу. Док дојду, док спрему, док седнемо, док сликам, ориз ќе се здрви.
Ура имала и друг проблем. Да биде пожељна, духовита и социо-активна, увек доступна за тимски рад. Запоставила ги деца, скроз. Немала појма дека к’т мајка ву, Суб-култура, ишла сас Југо да ву га земе дете од школу, други деца гу заебавале. Демек,еееј сиромашна, баба ти у смешно авто те вози, боље си иди пешки, без чад’р. Ми смо Голф 5 генерација. Играмо кур сас сталежи.
Ура патила и од комплекс. Муж ву бија неписмен. Ама, мистериозно ги решија неплатени дугови за струју како домазет, чак што више имаја шансе да биде заменик директор. Парадигма за успех. Дестилерија на памет што не садржи само гројзе што ќе се крои у име на љубав или у име на савест.
Ура иде скришум на психијатра. Да гу сруши железну ограду. Да си ги заштити ауторски права на сопствену суету. Тамо, меѓу меки јастуци сас дезен на народан вез, уљуљкана од звуци на Трики Сем тромбонисту од састав на Елингтона, ед’н куп анегдоте од Македонску рок енциклопедију и од градски приче кој пицопевац ги откупија беше карте за сви претставе на д’нови на комедију – она прв пут доживљава мастурбацију на литерарно ниво. Свесна е дека анскиозност расне у општество у кое не си потребан.
Психоаналитичар га тупи малко. Прашуе за дефиницију на благостање, али док га постави питање, на Уру ву се присере. Исто како да е у емисију на Оливеру Трајковску.
А, питање е просто: зашто крадете? А, одговор е још попрост: демократија је опасна, душо моја. Кокетирање сас онога кој ни ги продава среќке од лутрију на судбине. Дали ќе га кажемо продавач или асистент на маркетинг адвајзера у институт за организирање среќу и добробит на становништво – исто е. Дали е Вмро или Сдсм, можда е само семантика у питање.
Ура не е сигурна. Издадена е од свет на возрасни. Издали ме пријатељи, издао ме брат. Од куде ли га знае т’ј јужни ветар наша софистицирана Ура која чита искључиво поезију и покровитељ е на оперски сусрети на потег Мала – Голема тетовска Речица. Изгубена е како сви ми кои немамо појма зашто бирамо оној што га изберемо. Ќоравога Мирка за тога што бирка.
Сеансе дојдев и пројдев. Ура ментално може да закрепне. Како некоја која гледа нокти да су ву средени, да нема црн путац и да има порцелански мостови – може да најде и спонзора да тури котал што га украдесва од цркву за у културан дом да не ни се мрзнев деца по приредбе. Ако тури црвен кармин – може да најде и шваљера од Министарство, па сви ликовни колоније да ву искочив за џабе.
Не дава просечна кумановска фамилија паре од буџет за Ура да га полага директорски испит и после да се смешка у камеру – такој одлучила комисија. Менаџирај, пизда ти материна!
Не само за себе и не само за своју партију!
Да не биде Ура, Ура, после кура!
Пишуе: Ивана Аткинс