Да се уништи планета не е доволно да се поседува само една атомска бомба. Непријатните вести за ново современо оружје и ракети кои повремено, дури и оваа недела пристигнуваат од Северна Кореја, честопати се придружени со најави за апокалипса кои порано или подоцна ќе бидат предизвикани од човекот.
Меѓутоа, ако отидете чекор подалеку во размислувањето за штетните последици од човековите активности, ќе се соочите со прашањето – дали човекот навистина може да ја уништи планетата со бомба? Излегува дека планетата Земја е сè уште преголема за тоа да биде можно. И, за среќа, моќта на природните елементи сè уште ги надминува енергиите што човекот може да ги ослободи во најстрашните можни сценарија.
Имено, еден мал земјотрес ослободува многу повеќе енергија отколку бомбата фрлена на Хирошима. Но, да речеме дека сте во можност да го имате целото нуклеарно и термонуклеарно оружје што човекот го има развиено до денес – тоа значи дека ќе имате на располагање околу 50.000 нуклеарни боеви глави чија вкупна моќност е еквивалентна на експлозија од 5.000 тони, или мегатони ТНТ динамит.
Иако ние како цивилизација сме горди на ваквиот арсенал, излегува дека и тоа не е доволно за да се уништи планетата и да се распарча на парчиња во голема експлозија. Тоа не е доволно за да ги убие сите луѓе на планетата. Имено, врз основа на тестовите на монструозно термонуклеарно оружје од шеесеттите години, како што е советската Цар бомба од 50 мегатони, што може да уништи сè на 1000 квадратни километри, можно е да се процени колкав ефект би имала истовремената експлозија на сите бомби на планетата.
Од сегашните пет илјади мегатони, што е денешен арсенал, уништувањето може да биде само сто пати поголемо, на околу 100.000 квадратни километри, и тоа е повеќе од недоволно. Таквата експлозија, всушност, би уништила помалку од еден процент од тој дел на планетата населена со луѓе.
За да се направи нешто со бомби, потребно е Земјата да соработува. Имено, ако се активираат сите бомби во една точка над земјата и на копно, можно е да се предизвика таканаречената нуклеарна зима. Подигањето џиновски облак од прашина во високите слоеви на атмосферата што не би стивнувал со децении, би создал привремена темнина која, поради недостаток на сончева топлина, може да доведе до ледено доба.
Вакво сценарио го предвиде Мартин Ман во написот Последна голема експлозија на Човекот, објавен во септември 1962 година од страна на познатиот американски весник Popular Science, а идејата станала реалност за неокатастрофистите кога во 1980 година сфатиле дека истребување на диносаурусите пред 65 милион години било предизвикано од судир на Земјата со мал предмет што го создал кратерот Цикшулуб на брегот на Јукатан и кренал огромен облак од прашина.
Таканаречената мана на ова сценарио е тоа што е краткорочно – светот неизбежно се опоравува откако ќе се смири прашината и нема гаранција дека ништо нема да живее доволно долго. Екстремофилните организми покажуваат дека животот може да ги издржи дури и температурите на отворен простор. Единственото сценарио што до одреден степен гарантира целосна апокалипса е можноста за палење на атмосферскиот водород во толку моќна експлозија на општа фузија.
Атмосферата, патем, не се пали бидејќи содржи голем процент на азот, што е инертен гас. Сепак, на температури споредливи со температурата на Сонцето, не е исклучена можноста за поголема појава на лавина и глобална реакција на палење на водород. Тогаш целиот водород во атмосферата ќе започне да се спојува во хелиум, а самата планета ќе експлодира како единствена бомба.
Иако уништувањето на планетата, за среќа, сè уште не е нешто што е можно за луѓето, можноста да се направи тоа да биде многу непријатно место, да предизвика глобално затоплување и да ја уништи климата, па дури и да доведе до целосно уништување на човечката цивилизација, постои, и се назира на хоризонтот.