Во 2015 година, Центарот за стратешки и надворешнополитички студии од Минск објави извештај за новата геополитичка стратегија на Русија.
Нејзиниот главен наод беше дека Кремљ намерно поттикнува нестабилност во соседните земји со цел да го намали влијанието и присуството на други сили, според руската новинарка Ксенија Кирилова фокусирана на руското општество, менталитет, пропаганда и надворешна политика во анализа за Cepa.org.
Белоруските аналитичари ја прикажаа стратегијата како регионална, а не како глобална, а меѓу нејзините цели беа зголемување на цената на нафтата и ескалација на тензиите меѓу државите со интереси во регионот.
Како што Кремљ ја подготвуваше својата инвазија на Украина, неговите цели значително се проширија.
Руските власти се потпираа на идејата дека „крвавото преобликување на светот“ ќе започне пред неговата агресија и дека војната ќе стане нова норма дури и за западните земји.
Во ова сценарио, тие веруваа дека фрагментираниот Запад, вовлечен во конфликти на други фронтови, нема да може да се обедини пред руската закана, а камоли да воведе санкции.
Овие надежи не се остварија и наместо тоа, Русија се појави како примарен нарушувач на постојниот светски поредок, што доведе до невидена консолидација на западните земји против нејзината агресија и поддршка за санкции.
Руските експерти како Василиј Кашин од Вишата економска школа сега се обидуваат да тврдат дека војните претставуваат „враќање на нормалноста што постоела пред периодот од 1970-тите до 2010-тите“ и дека последните децении мирен соживот биле абер предизвикан со „розови очила“.
Кремљ сега може да тврди дека таквото толкување е оправдано.
Другата надеж на Кремљ за глобален хаос се обложува на растот на антизападните сојузи и организации како Шангајската организација за соработка (SCO) во која доминира Кина и групата на земји во развој БРИКС.
Аналитичарите од Кремљ очекуваа овие групи да воспостават „нови правила на игра“. Ова не успеа.
Западните аналитичари укажуваат на пречките БРИКС да стане антизападна група, вклучително и вродени противречности меѓу нејзините членови, од кои повеќето не сакаат да ги прекинат своите економски врски со Западот.
Овие земји исто така не се подготвени да создадат единствена валута или да ја поддржат руската агресија во Украина.
Русија, во меѓувреме, трпи сериозни проблеми, вклучително и губење на влијанието во Азија и на Блискиот Исток, а да не зборуваме за Кавказ.
Овој пад го прави речиси невозможно да се градат сојузи околу Москва, а наместо тоа, други авторитарни играчи ја користат зависноста на Кремљ од неговите нови партнери (Кина и Индија, на пример, ја искористија слабоста на Русија да плаќаат стапки под пазарните увоз на енергија.)
Третата надеж на Кремљ за катастрофален пресврт беше дека уништувањето на новите војни ќе биде толку страшно што целиот свет ќе биде принуден во режим на преживување.
Про-Кремљ аналитичарите се обложија на способноста на Русија да издржи такви страшни околности, нагласувајќи ги факторите како што се густите шуми, водата за пиење, умерената клима, плодната почва и вредните ресурси како нафтата и гасот, како и стратешките минерали.
Ако го оставиме настрана фактот дека овие апологети од Кремљ ненамерно признаа дека Русија нема со што да се фали од годините на Путин, ова прашање оди подалеку од пропаганда.
Избувнувањето на војна од големи размери, враќањето на големите армии и мобилизацијата на руската економија се сметаат за несомнени предности на стратегијата.
Последниот извештај на клубот „Валдаи“, омилениот тинк-тенк на Путин, го опишува неуспехот на Западот „да ја спречи Русија да започне специјална воена операција“ и „да ја заштити Украина од жртви и уништувања“ како „пораз за САД“.
Извештајот тврди дека војната и уништувањето се основните двигатели на економијата и го олеснуваат развојот на сите други сектори.
На пример, училиштата се прикажани како „суштински елемент во подготовката и негувањето на идните војници“, а здравствената заштита се смета за критична за задоволување на потребите на овие идни воини.
Авторите со гордост забележуваат дека „овие трендови се веќе евидентни во Русија“.
Најубедлив начин да се убеди населението во неопходноста да се биде во состојба на екстремно преживување и подготвеност за војна е да се осигура дека остатокот од светот е слично принуден да издржи и да се вклучи во војна.
Во овој контекст, пропагандистите ќе ја искористат можноста да тврдат дека условите во Русија не се полоши, а можеби дури и подобри отколку на друго место.
Од сите неостварени аспирации на Кремљ за глобален хаос, оваа изгледа најпрагматична и сугерира дека Москва ќе истрае во напорите да ја максимизира глобалната дестабилизација.