14 години од потпишувањето на Рамковниот договор

Сподели со своите пријатели

Изминаа 14 години откако беа ставени потписите на Охридскиот рамковен договор. Документот го потпишаа тогашниот претседател на Република Македонија Борис Трајковски и лидерите на ВМРО ДПМНЕ, Љубчо Георгиевски, на СДСМ, Бранко Црвенковски, на ДПА, Арбен Џафери и на ПДП, Имер Имери.

Loading...

Потписници на договорот, во својство на гаранти, беа и специјалните претставници на ЕУ и САД, Франсоа Леотар и Џејмс Пердју, кои учествуваа во преговорите.

Со него, формално беше ставен крај на конфликтот во 2001 година и се нацрта рамка за меѓуетнички соживот и евроатлантска перспектива на државата.

Овој Рамковен договор требаше да го промовира мирниот и хармоничен развој на граѓанското општество, истовремено почитувајќи го етничкиот идентитет и интересите на сите македонски граѓани.

14 години, поради дневно-политички цели, од политичките субјекти често пати овој договор беше толкуван различно. За улогата на Договорот постои голема поделеност и кај експертите. За едни неговото потпишување беше неопходно, според други пак беше непотребно и неефикасно.

Во продолжение можете да ги прочитате основните принципи кои ги содржи овој договор:

– Целосно и безусловно се отфрла употребата на насилство за остварување политички цели. Само мирни политички решенија можат да ја загарантираат стабилната и демократска иднина на Македонија.

– Суверенитетот и територијалниот интегритет на Македонија, и унитарниот карактер на државата се неповредливи и мора да се сочуваат. Не постојат територијални решенија за етничките прашања.

Loading...

– Мултиетничкиот карактер на македонското општество мора да се сочува и да најде свој одраз во јавниот живот.

– Една современа демократска држава, во природниот тек на својот развој и созревање, мора постојано да обезбеди нејзиниот Устав целосно да ги исполнува потребите на сите нејзини граѓани во согласност со највисоките меѓународни стандарди, коишто и самите постојано се развиваат.

– Развојот на локалната самоуправа е од суштествено значење за поттикнување на учеството на граѓаните во демократскиот живот, и за унапредување на почитувањето на идентитетот на заедниците.

Интересно е да се спомене што Љубчо Георгиевски и Бранко Црвенковски се единствените живи потписници денес.