Се проценува дека повеќе од 170 трилиони парчиња пластика сега лебдат во океаните ширум светот, велат научниците, а пренесе BBC.
Пластиката ги убива рибите и другите морски животни и потребни се стотици години за да се разложи на помалку штетни материи.
Загадувањето би можело тројно да се зголеми до 2040 година ако ништо не се преземе, предупредуваат научниците.
Минатата недела беше потпишан историски договор под покровителство на Обединетите нации кој има за цел да заштити 30 отсто од океаните.
Претходно, група научници спроведоа анализи почнувајќи од 1979 година и ги додадоа најновите податоци собрани од експедиции кои поставуваа мрежи за собирање пластика во морињата.
Податоците за пластиката собрана во мрежите потоа се додаваат во математички модел кој го пресметува глобалното загадување.
„Повеќе од 170 трилиони парчиња пластика се во океаните“, изјави водечкиот автор на студијата д-р Маркус Ериксен од Институтот 5 Gyres за BBC News.
Пластиката за еднократна употреба, како што се шишиња, амбалажа, опрема за риболов или други предмети со текот на времето се распаѓа на помали парчиња поради сончева светлина или механичка деградација.
Дивиот свет како китовите, морските птици, желките и рибите често ја мешаат пластиката со нивната храна и може да умрат од глад додека им ги полни стомаците.
Парчиња пластика влегуваат и во водата за пиење, а микропластиката е пронајдена во човечките бели дробови, вени и плацентата.
Научниците велат дека сè уште не знаеме доволно за тоа дали микропластиката има негативно влијание врз здравјето на луѓето.
Концентрацијата на пластика во океаните значително се зголеми од околу 16 трилиони парчиња во 2005 година на 171 трилиони во 2019 година.
Д-р Ериксен вели дека научниците не се сигурни зошто е тоа така, но тоа би можело да се објасни со посилните закони кои се заменети со доброволни договори, фрлае пластика или фактот дека се собрани помалку податоци.
Најголема концентрација на пластика моментално има во Северното Море, дел од Атлантскиот Океан, а големи пловечки маси на пластика се забележани и во Тихиот океан.
Авторите исто така сугерираат дека промената на нивоата на загадување пред 2000 година може да се должи на ефективноста на договорите или политиките што го регулираат загадувањето.
Во текот на 1980-тите, неколку правно обврзувачки меѓународни договори им наложија на земјите да престанат да фрлаат пластика во океаните и да исчистат одредени количини.
Подоцна следеа доброволни договори, за кои авторите велат дека можеби биле помалку ефективни и би можеле да го објаснат зголемувањето на пластиката од околу 2000 година наваму.
Авторите тврдат дека решенијата мора да се фокусираат на намалување на количината на пластика произведена и искористена, наместо на чистење на океаните и рециклирање, бидејќи тоа е помалку веројатно да го спречи протокот на загадување.