Софија била член на тајното здружение „Бела роза“, кое се борело со ненасилни средства против националсоцијалистичкиот режим во Германија за време на Втората светска војна.
Нејзиното име не е толку добро познато надвор од Германија, но Софија Шол е иконска фигура во нејзината родна земја, а нејзината извонредна приказна и денес инспирира многумина.
Во неделата, на 9 мај, беше одбележана 100-годишнината од раѓањето на младата жена која силно се спротивставила на Хитлер и тоа го платила со својот живот.
Нејзиниот отпор е опишан во книги, филмови и серии и продолжува да ги инспирира луѓето и денес.
Софи Шол е родена на 9 мај 1921 година во земја во немири. Но, нејзиното детство било безбедно и пријатно.
Нејзиниот татко бил градоначалник на градот Фортенберг, а Софи, заедно со пет браќа и сестри, израснале во лутеранско домаќинство во кое биле важни христијанските вредности.
Меѓутоа, кога дошла во тинејџерските години, Адолф Хитлер владеел со земјата.
„Не ми кажувај дека е за татковината“
Првично, Софи и нејзиниот постар брат Ханс ја поддржувале Националсоцијалистичката партија. Како и многу други млади луѓе, тие се приклучиле на движењето на Хитлеровата младина и неговата сестринска организација, Лига на германските девојки.
Нејзиниот татко, жесток критичар на Хитлер, бил многу ужаснат од нивниот почетен ентузијазам. И влијанието на семејството и пријателите постепено почнало да стапува на сила.
Братот и сестрата, на крајот неспособни да ги усогласат либералните склоности со политиката на Третиот рајх и забележувајќи го начинот на третирање на еврејските познаници и уметници, почнале да гледаат на режимот со сè покритични очи.
И додека Хитлер ја напаѓал Полска, тие се спротивставиле.
Додека младите Германци тргнувале во битка, Софи доста горко му напишала на своето момче Фриц Хартнагел, кој исто така бил војник: „Не можам да разберам како некои луѓе постојано ризикуваат животи на други луѓе. Никогаш нема да го разберам тоа и мислам дека тоа е страшно е не ми кажувај дека е за татковината“.
Софи го придружувала својот брат Ханс на Универзитетот во Минхен, каде што студирал медицина, а братот и сестрата беа пријатели со иста група луѓе, за кои се вели дека ги обединува меѓусебното почитување на уметноста, културата и филозофијата.
За Софи, која студирала филозофија заедно со биологија, се вели дека сакала да танцува и да свири на пијано и била талентирана сликарка.
Но, ова биле насилни времиња. Некои од студентите воделе активна услуга. Тие живееле во диктатура и биле решени да одолеат, пренесува Би-Би-Си.
„Нема да бидеме замолчени“
Имало само шест члена во групата „Бела роза“, која ја основале нејзиниот брат Ханс и неговиот пријател Александар Шморел. На тајното здружение се придружиле Софи, Кристоф Пробст и Вили Граф и еден од нивните професори, Курт Хубер.
Поддржани од мрежа на пријатели и приврзаници, тие отпечатиле и дистрибуирале летоци, охрабрувајќи ги граѓаните да се спротивстават на нацистичкиот режим, осудувајќи го убиството на Евреите и барајќи крај на војната.
– Нема да бидеме замолчени, ние сме вашата лоша совест, Белата роза нема да ве остави сами – било напишано на еден леток.
Групата го објавила својот шести памфлет на почетокот на 1943 година.
– Германското име е засекогаш оштетено ако германската младина не стане конечно, во исто време се одмазди и се покае, ги скрши своите мачители и не најде нова духовна Европа – било напишано на неа.
Тоа бил нивниот последен памфлет.
На 18 февруари 1943 година, Ханс и Софи дистрибуирале летоци на универзитетот. Не е јасно зошто Софи се искачила на горниот кат со поглед на воздушниот атриум во главната зграда на универзитетот и фрлила куп брошури преку оградата. Повеќето претпоставуваат дека сакале да видат што повеќе студенти.
Меѓутоа, додека весниците летале кон земјата, таа била надгледувана од домар кој ја предал на Гестапо – тајната полиција.
Софи и нејзиниот брат биле испрашувани и по судењето биле осудени на смрт. Тие одбиле да го предадат остатокот од групата, но властите сепак успеале да ги пронајдат. За неколку месеци сите пријатели биле погубени.
На денот кога отишла на гилотина, Софи имала 21 година.
– Толку убав, сончев ден и морам да одам. Што значи мојата смрт ако илјадници луѓе се разбудат и охрабрат да преземат нешто преку нас? – рекла Софи тој ден.
Овие зборови, нејзината храброст сè уште одекнуваат во Германија, каде училиштата и улиците го носат нејзиното име и името на нејзиниот брат.
Сепак, нејзиното име се уште се злоупотребува и денес, па на митингот против јавните мерки во Хановер во ноември минатата година, на сцената излезе една млада жена и се спореди со Софија.
Во недела, на 9 мај, Софија наполни 100 години, а бројни цркви одржуваа богослужби во нејзина чест и беше отворен профил на Инстаграм посветен на нејзиниот живот.