Триесеттите години се период од животот кога се очекува да ги собереме првите плодови од нашата макотрпна работа во дваесеттите години.
Постои непишано правило дека тогаш треба да бидеме доволно успешни во нашата работа, да основаме семејство, да се чувствуваме пријатно во сопствената кожа.
Иако е клучно за нашето целокупно здравје дека сме задоволни од самите себе, дали навистина треба да бидеме среќни со секоја одлука што ја донесовме до овој момент?
Притисокот да барате среќа и вашето „место под сонцето“ е секако присутен кога ќе наполниме 30 години. Другите нè гледаат како возрасни кои полека се приближуваат кон својот врв, пред на нивната младост да им се приближи крајот.
Се очекува да сфатиме добар дел од тајните на животот и дека сме подготвени да ги претвориме нашите младински авантури во материјален прагматизам, да стекнеме и создаваме.
Вистината е дека во триесетите, има (само) притисок да престанеме да ги одложуваме долгорочните планови. Поради оваа причина, многу жени слушаат коментари како што се „Кога ќе раѓа ако не сега?“, Додека омилените совети на сите за која било тема се „Време ти е“, како и „Мора да се скрасиш/ да се станеш сериозен“.
Дали тие ни даваат уште еден притисок, или е наш сопствен страв дека времето ќе избега и младите ќе згаснат?
Ако зборуваме за притисокот дека мора да успееме и деа триесеттите се наше време да бидеме среќни и задоволни од тоа како си ги имаме уреден нашите животи, од бракот и децата до кариерите, достигнувањата и богатството, тогаш важно е да се напомене фактот дека среќата не е константа или гаранција во која ќе започнеме да се чувствуваме пријатно во сопствената кожа за период од нашите животи.
„Честопати слушам луѓе што се обидуваат систематски да предвидат со која возраст треба да се чувствуваат удобно“, посочува Ханес Швант за „Вокс“, додавајќи дека луѓето погрешно очекуваат да бидат на врвот на благосостојбата на животот додека се млади и да паѓаат во меланхолија во напредните години.
Чувството на среќ и благосостојба е многу субјективен концепт. Ова е потврдено со студија која ги испитала луѓето во нивните триесетти и седумдесетти години.
Двете возрасни групи биле запрашани што е посреќно и двете одговориле дека триесетгодишниците биле посреќни. Сепак, кога од двете возрасни групи било побарано да ја искажат својата лична благосостојба, излегува дека седумдесетгодишниците се позадоволни со самите себе.
Како се патува до целосна среќа и дали е тоа е можно во триесеттите?
За многу луѓе во секој агол на светот, а особено во Европа и САД, идејата дека мора да се постигне апсолутна среќа стана еден вид проект за самопомош.
Прашањето е колку се ефективни зборовите како „Прегрнете ја вашата страст!“, „Никогаш не се откажувајте!“ И „Сопни се, но не запирај!“, со оглед дека ова не се конкретни пораки за охрабрување или совети за вистинско надминување на животните пречки.
Она што е секако позитивна работа во триесеттите е чувството дека сме поподготвени за предизвиците отколку што бевме во дваесеттите години.
За да ги продолжиме работите, акумулиравме доволно животни искуства и лекции во самореализација дека не се плашиме од одредени обврски и задачи што можеби не мачеле претходно.
Како што објаснува психотерапевтот Шошана Хехт, триесеттите години се преоден период помеѓу сонувањето во 20-тите години, кога чувствуваме дека животот е пред нас и имаме и време и моќ да го освоиме светот, и 40-тите, каде се снаоѓаме и навистина ги реализираме сопствените квалитети.
Живееме во време на „немилосрден оптимизам“, како што објаснува новинарката Барбара Ехренејх.
Таа рече дека не треба да се пристапиме кон предизвиците на животот под покровителство на позитивната психологија, туку да се фокусираме на изнаоѓање ефективни решенија.
Триесеттите години, според тоа, се животно доба што може да биде пријатно како и секое друго, и зависи само од нашата подготвеност да си дозволиме да се развиваме спонтано и да не донесуваме одлука да преземеме ризици и да се плашиме од минување на времето.