ОРНИТОЛОШКО ДРУШТВО НА КУМАНОВО „ТРУДНО ВРАПЧЕ“

Сподели со своите пријатели

Година је прошла, дан никако – цитирав га Лаушевиќа и најголеми потрошачи на тоалетну хартију. Годината помина, брашното стое – вртив се по социјални мреже доскочице на уморни комичари. Нема футура без култура, нема стенд-ап. Има само шат-ап и бар још ед’н лок-даун. Док не се попишемо.

Loading...

Број на незапослени расне, а на стручњаци се зголемуе. У пасоши ќе ни пишуе дека смо пелцовани, према тој оправдан е гнев на сваку шушу од Стајковци до Страцин зашто нема вакцине, јер у Грчка мора бе маци бар у јуни.

Човечанство не смее да гу изгуби човечност. Може само да се депопуларизира. Опаа, ќе останев само ретки птице у овој наше, кумановско удружење „Трудно врапче“. И док орлови рано лете, а политички циљеви идев према неодредену будуќност, кумановци ги спремисва џитке у руку за да ги гаѓав птице од други предизборни јата.

Од хотел „Солун“ све до „Славеј“ кафану, на жице ќе се поредив: паун, папагал, ќурка, црни лабуд и една препелица. Сви птице спиев ноќе у кратки интервали, а може да поев и да се парив од јутра до (мало)сутра и све зависи колко гуске, кукавице и ноеви има по сокаци. Топлокрвни су, сас висок метаболизам, репетитивну комуникацију и штаб навигацију. Звукови испуштав искључиво за територијалну одбрану на сопствено гнездо. У наше подручје, ниедна врста не се покажа автохтона на голуба што не сере на лоши људи и на пупуњка што му смрди г’з. Ниедна птица не застана на онтолошку оску сплетену од гранке на дубински стра за живот и здравје. Ниедна гугутка не ни купи социјалан мир. Сви сакав да кљукав трошке по туѓи балкони и да поев исту песму: ми неке нове клинце баш и немамо.

Кроз варијабле на климатски, депониски, коруптивни и други депресивно-опсесивни услови на модерну напнатост, паун ги шири крила куде суд и болницу, склон да лети, али не далеко. Само до Шкуп, уз различити крици за привлачност на сапутници прелетачи, док га тресе тој живописно перје од дебел стомак. У трку за избор на најдугачак кљун, на пауна му текна дека некои стечајци су изглоѓани од манастирски мачке и дека „Бисерка“ треба да се расчисти од коцкарски дугови на бивши судије. Пердув е пердув, а збор е збор – понавља папагал до њега.

Ниед’н папагал не знае да збори од роѓење, не припада ни на едну расу, пати од гојазност и кљун му е главан атрибут. Сас њега може да скрши бивши директори и да им ги поткрши ораси за Васину торту. Нешто како у виц: „Филипе, ти си педер, ти си педер!“ – „Ако те чују само, све ќе те искубу!“ – „Филипе!“ – „Молим?“ – „Знаеш ти, знаеш.“

Ќурка ќе прелети до пониски жице. Она е захтевна, треба ву поголем двор, еко грејање, светлост и протеини. Често е гладна и извољева сас летњиковац, да одморила од вибрације на авиони у кои нема вакцине, него нешто прашкасто што ќе ги напуши сви кокошке и такој ќе се створи нов сој. Не на вирус, на послушни вране, свраке, чавке и остали жутокљунци.

Малко потамо, качиле смо га на камен црнога лабуда кој води у анкете за приспособување у влажну средину на слатководни кумановски површине. Четири године издржљивост у големи и плитки воде, док снесени јајца не му ги однесе речна струја на Кумановку. Среќа па овде-онде се заглавесва около некоју центрифугу, помуљесва свој елегантан врат и претворесва се у комбинезони на градску чистоќу, сасве зеленило. Ажурирање у свое јато за црнога лабуда ќе биде тешко, због легалну експлоатацију и криволов у околни шуме. Он како да плови у слани воде што не припадав на наше сливно подручје и што можев да га маркирав како угрозену врсту. Ед’н пут га бесва ставиле и у карантин божем ширија птичји грип у јато.

Loading...

Чајковски би позавидеја на наше езеро и муда од лабуда.

У овуј птичју демократију, сас глупости од тип на родову еднаквост и слично, црни лабуд има љуту противницу – јапанску препелицу. Она од кров на централну школу испушта крик што редовно га слушав извесни Миле Китиќ и Раде Јоровиќ ч’к до фејсбук мочуриште. Мешав се пилци изведени и изедени, кљука се на зрна од чиа семе, ровив се очи у туѓо гнездо.

Птице ругалице одвај чекав да им се обратив на сви чланови од „Трудно врапче“: доста су ни капитални проекти без радни места, датуми без време, дипломатски оштри ноте, обеќани дозе вакцине за неиспитани болести, 30 посто непостоеќи мањине, анти-коруптивни тела и комисије за урбано планирање, (де)генерације од пропало образовање, подмукло качени цене и други девалвације на наше знање и убавињу. Доста више и сас тија спортски терени! Од толко што ги одржавамо, биднале полигон за срање на сколовранци. Доста сас табори и борбе на петли!

У понеделник, по повод осми март, на ед’н од тија терени дојдите сви сас по ед’н каранфил (ќе „бедив“ жене) и на дистанцу га гледајте тениски меч што е у организацију на орнитолошко друштво „Трудно врапче“. Ви сте ни најефтина и едина публика.

На ќурку ву још ладно, паун е против елитизам, папагал нема кључ од кафез, препелица ќе ги собира топчиња, а црни лабуд? Ќе суди.

Ми смо, дефинитивно, сви у овој друштво луди. Не збору за птице, него за људи.

Пишуе: Ивана Аткинс

 

Loading...

Leave a Reply