За Мокените од југоисточна Азија, морето пружа скоро се што може да ѝ биде потребно на една личност.
Им дава храна, удобно место за живот, секако со претпоставка дека поседуваат брод кој е неопходен за ваквиот начин на живот.
Приапдниците на оваа номадска група познати се по тоа што лутаат по Андамското море покрај брегот на Тајланд и Мјанмар.
Мокените патуваат на мали рачно направени дрвени бродови кои се нарекуваат „кебанзи“, со помош на кои вешто ловат свежа риба и собираат школки користејќи едноставни копја и извонредните способности долго да го задржат здивот под вода.
Мокените претежно се тинејџерки. Се смета дека идеално е жените да влезат во брак кога ќе ја добијат првата менструација, а да останат заедно до смртта со својот партнер.
Но, пред да ја ожени девојката, припадникот на племето мора да се докаже себеси, на младата девојка и на нејзините родители и тоа со ритуал кој покажува вештина за изработка на „кебанзи“.
Развојот на туризмот и промените во законот довеле до тоа Мокените да зпаочнат да го менуваат местото на престојот, но обично остануваат исти.
Биле присеилени да ги напуштат своите куќи на бродовите и да основаат населби на самиот брег.
Малата група Мокени и натаму се спротиставува на промените кои ги носи новото време, па уште живеат номадски начин на живот, барем така поголемиот дел од годината.
Тие уште го посетуваат копното на традиционален начин и кратко престојуваат на него за време на дождовната сезона.
Мокените се раѓаат, живеат и умираат на своите бродови – барем така размислуваат оние кои се борат да ја сочуваат традицијата стара 4.000 години.
Легендата вели дека првиот Мокен бил древниот крал Гаман, кој жената по неверстовото го протерала од островот и го присилила да живее на море во чамец.
Мокените денес не поседуваат многу. Живеат од морето, секојдневно ловат риба и вадат школки за да се прехранат.
Сиот вишок, а се трудат да го има што помалку, го продаваат во кинеските реибарници кои се наоѓаат на околните води.