„И покрај суровоста и омразата што ги шири режимот на рускиот претседател Владимир Путин, Украина продолжува да му се спротивставува на агресорот – и е подготвена да се бори до победа.
Пред една година, многумина се сомневаа во Украина. Тие предложија Русија за неколку дена, најмногу за неколку недели да го окупира Киев. А некои од тие гласови кои во тоа време беа очигледно погрешни, сега презентираат „мировни планови“ со кои ја повикуваат Украина да прифати отстапки во однос на нејзиниот суверенитет и територијален интегритет во замена за рускиот договор за ставање крај на војната.
Но, овие мировни планови се засноваат на преовладувачките митови со кои мора да се соочиме пред да станат реалност“, пишува Габриелиус Ландсбергис, министер за надворешни работи на Литванија, за Политико.
Во продолжение ви го пренесуваме неговиот текст.
Првиот мит – Украина не може да ја ослободи својата територија
Украина веќе го урна ова тврдење со ослободување на територија под руска контрола – од предградијата на Киев до Харков и Херсон.
Украинците имаат волја за борба и ефикасна стратегија за враќање на се што им припаѓа.
Нашето темпо на поддршка ја попречува нивната способност да дејствуваат побрзо и на крајот го зголемува бројот на загинати.
Повеќе оружје, повеќе муниција, повеќе обука е сигурен пат до целосно обновување на украинскиот суверенитет над територијата.
А за да го постигнеме тоа, потребна ни е долгорочна стратегија која ќе ѝ овозможи на Украина целосно да ја турне Русија надвор од нејзините меѓународно признати граници.
Втор мит – Русија е непобедлива
И покрај непочитувањето на Русија за човечкиот живот и подготвеноста да ги отфрли војниците како топовско месо, невнимателниот број на тела на Русија сè уште не може да ги компензира разликите во способностите.
Украинските војници имаат висок морал, компетентни команданти и пристап до многу супериорна технологија.
Ние, исто така, мора да ја прифатиме реалноста дека Западот – со производство на одбранбена индустрија сè уште на ниво на мир – сè уште не почнал да го демонстрира својот целосен воен потенцијал.
Само комбинираниот номинален БДП на нордиско-балтичките земји е поголем од рускиот, а вистинските факти како овие треба да ја обликуваат западната стратегија, а не наративот на Москва дека е еднаков на НАТО. Смислата, решителноста и политичката волја се клучни.
Третиот мит – Русија ќе се исцрпи и ќе сака да се договори
Путин не е подготвен да се задоволи со фер и траен мир. Исто како во 2008 и 2014 година, така и оваа последна војна го поттикнува рускиот реваншизам, а кога западните партнери зборуваат за можно решение или замрзнување на конфликтот, Москва тоа не го гледа како решение, туку како знак на замор на Западот.
Наместо доближување на мирот, постојаните разговори за преговарачки крај на војната само ја зголемуваат нејзината цена за Украина – и за нејзините западни сојузници.
Затоа, оваа војна ќе мора да се „реши“ на бојното поле, имајќи предвид дека секој договор што и дава на Русија реални или нагледни придобивки ќе биде само здив пред следната фаза од оваа војна.
Четвртиот мит – Крим е црвена линија за Путин
Путин сака да црта линии во песокот. Тој знае дека Западот ќе ги сфати сериозно, исто како што би ги сфатил своите. И за време на оваа војна, Путин постојано повлекуваше нови црвени линии.
Сепак, овие линии ја ограничуваат брзината на нашето одлучување. Меѓународно договорените граници можат да бидат единствената црвена линија, а Крим е Украина.
Спречувањето на Украина да го врати Крим никогаш нема да го спречи Путин да сака повеќе.
Петти мит – постои соживот со Путинова Русија по војната
Путин и некои на Запад сè уште сметаат на идејата дека „Русија сè уште ќе биде таму“ по војната и затоа планираат враќање на нормалниот живот.
Тоа е нешто што доаѓа со преовладувачките стравови дека наследникот на Путин ќе биде уште понемилосрден и одмаздољубив.
Сепак, поразот на Русија не треба да го гледаме како закана, туку како можност за изградба на поинаква, трансформирана земја, која повеќе нема да им се заканува на соседите.
Наместо да се плашиме од трансформацијата на Русија, мораме да прифатиме дека, иако поминаа 30 години, распадот на Советскиот Сојуз сè уште не е целосен – и никогаш нема да биде додека не се промени начинот на размислување во Москва.
Шестиот мит – сите војни завршуваат со преговори
Ова е наратив кој нема да го издржи тестот на историјата. По Втората светска војна, европските земји не ги вратија своите територии по дипломатскиот контакт со нацистичкиот режим. Замислете да седнете на преговарачка маса со Адолф Хитлер на крајот на 1942 година, кога тој беше заглавен во Сталинград, но додека половина Европа сè уште беше окупирана.
Освен тоа, дали некој договор за прекин на огнот со Русија некогаш навистина донел траен мир?
Ако е така, зошто Грузијците сè уште легнуваат во кревет плашејќи се дека следниот напад ќе им ја одземе сопствената земја?
Дали договорите од Минск ја запреа војната или и дадоа време на Русија да се подготви за сеопфатен напад?
Меморандумот од Будимпешта од 1994 година, кој на Украина ѝ даде безбедносни гаранции во замена за откажување од нуклеарното оружје, исто така се покажа како празно ветување.
Затоа, Русија сега мора да биде воено поразена и да не добива никакви покани за мировна конференција.
А Украина треба да биде поканета во НАТО веднаш штом ќе се исполнат условите, бидејќи само НАТО може да обезбеди вистински безбедносни гаранции.
Седмиот мит – балтичките земји и Полска сакаат само одмазда кон Русија
Војната против Украина се храни со гневот на Русија поради распадот на Советскиот Сојуз.
И одмаздничката империјалистичка програма на Русија е егзистенцијален предизвик не само за Украина, туку и за сите погранични држави – вклучувајќи ја и Литванија.
Но, секоја одлука што ја донесовме во последните три децении е за создавање безбедност за нашите народи.
Кога предупредивме за опасноста од Русија, тие не отфрлија како аларманти – но се покажа дека сме биле во право.
Продолжуваме да ја изразуваме нашата загриженост бидејќи знаеме дека режимот на Путин сè уште не е завршен и дека светот нема да биде безбеден додека не заврши.
Како Украина, ние сакаме праведен и траен мир. Но, ако Украина биде принудена да се реши, тоа нема да донесе ниту правда ниту мир.
Затоа победата на Украина е и наша победа. Нивната безбедност е наша безбедност.
А само победата ќе го спречи Путин од нов напад, заклучува Ландсбергис.
Сите информации поврзани со најновите случувања со војната во Украина можете да ги прочитате ТУКА.