Мој се драги Енглез прави. Вика немаја да ме води на плоштад за патронат на град, боље било да смо ги слушале Бет Харт и Бонамасу, ч’к у Амстердам! А, ја сам само нежна жена. Не можу да истрпу тахикардије на так’в добар блуз, да пушу сушени лалиња и да се разбуду без предњи зуб у неки паришки локал! Ја хоќу играј Боро моје оро. Провинцијалка. Да ме потсети на Чачак, голубе, маче моје, бато, бато.
Ја немам други дом, море Шабане. Ај што не отиде на Цецу и у неколко наврата га пропуштам Бориса Новковиќа, ама ако не гу гледам Брену за ослободено еве веќ 500 годишњо Куманово, ќе треба да набаву метак са посветом. Југословенка. Један дан живота да остане мени и њега бих душо поклонила теби (душа у ов’ј случај е град). На њега му се обраќам, за њега пишују, он ме инспирира сас сви кружни токови, чисти авеније и среќни људи сас петсто евра плату. Ти си мој грех граде и хајде да се волимо. А, он, како ехо меѓу столетни, густи дрвореди по наши булевари, узвраќа ми га ударац: све ми добро иде осим љубави, ал’ уѓи слободно. Много ни се омладина понаша у стил „окреќеш ми леѓа и одлазиш“. Мој савет како модерна варошица спрема свои напредни деца би бија: пожели среќу другима и пази коме завидиш.
Јанош избега. Удри Мујо е наша интимна конспиративна теорија, а ево и зима ќе. ПМ 10 честице певаќе „што ми ниси гаса ставио, што ми ниси плуќа пазио“. Немојте ви сас тој ваше боли ме уво за све. Ако ве заболи б’ш за све, а нема лека апотека? Чик погоди колко ќе ситните, како Циле без личну карту у апотеку.
На прав пут иде едно зрно бибер. Све до краја света далеких планета. Бибер црни, бисеру бели. И да одем иза леѓа Богу, дедо ми још ќе гу сака туј високу ногу. Леб се вика по њума, јаблане. Перице, моја мерице. Сузе бришу све.
Сањам. Шеик плаче. Брена га оставила због тенисера и направила империју. Домишљато отворила продукцију за штанцање исти песме сас слични силиконски лутке. Те ти гу, брутално искрена се јавља: ви никада неќете бити звезда. Немате шљифа, штофа. Само буџетску касу као штафету наше изгубљене младости. А, због одлив од њума, зар нам је важно дал певате ил’ пјевате?
Љуби вас ваш слатки грех!
Пишуе: Ивана Аткинс