Веб порталот Арзамас неодамна објави проценки за тоа што руските писатели можеле да купат од хонорарите заработени од нивните познати дела. Излегува дека првите руски професионални писатели заработиле прилично добри пари.
Толстој бил штедлив човек, додека Достоевски и Пушкин знаеле да ги трошат хонорарите за коцкање.
Така, Фјодор Достоевски добил 7.000 рубљи за романот „Идиот“ (1868) (во денешни пари, тоа се 7 милиони рубљи, или нешто повеќе од 100.000 долари).
За тие пари можел да купи: имот со дабова шума во Рјазан, лесни вагони со четири седишта, 10 скапи огледала од махагони, 10 фиоки, 10 килограми сапун анасон, 2 дабови буриња, 30 шишиња американски рум, 160 килограми англиско сирење, кожна торба и шише црно мастило.
Познато е дека Достоевски бил коцкар, па веројатно не купил ништо од ова.
Лав Толстој за својот роман „Ана Каренина“ (1877) добил двојно повеќе од неговиот колега Достоевски.
За 20.000 рубљи (што е приближно 20 милиони рубљи денес, или над 300.000 долари), колку што му бил хонорарот, тој можел да купи: куќа во Москва, имот во Рјазан, 1.000 скапи пури, 30 фотелји од махагони, 10 пара направени чизми од телешка кожа, 120 порцелански чаши, 150 кожни чанти, 2 сабји, 10 килограми свеќи, 4 големи дињи, 60 челични жилети.
И покрај толку многу пари, Толстој бил аскет и не сакал да живее на високо ниво. Самиот правел чизми, и сите тие фотелји од махагони немало да се вклопат во неговиот имот Јасна Полјана во областа Тула.
Помеѓу Достоевски и Толстој е Александар Пушкин, кој добил 12.000 рубљли за романот „Евгениј Онегин“ (1833) (ако сметате на денешните пари, тоа се 10,5 милиони рубљи или 166.000 долари).
За овие пари, тој можел да си дозволи: 100 модерни кошули, 200 пара модерни ракавици, 80 килограми чај од исушени цвеќиња на растенија, можел да изнајми приземна дрвена куќа во центарот на Москва за една година и да плати за образованието на две деца со дневна соба.
Пушкин, како и Достоевски, бил страствен коцкар. Неговата омилена игра била бриџ. Неговата страсна креативна природа го натерала да ризикува, и затоа, рускиот литературен класик честопати имал големи загуби во картите.
Познато е дека тој еднаш го користел ракописот на „Евгениј Онегин“ како залог. За среќа, иако губел долго време во текот на играта, судбината ги вмешала прстите во стапицата и идното ремек-дело сепак не паднало во погрешни раце.