Сонот на Владимир Путин да ја врати империјалната слава на Русија се урива не само во Украина.
Насилството што неодамна избувна во Нагорно-Карабах на Кавказ е уште еден доказ за неспособноста на Москва дури и минимално да влијае на регионот кој некогаш беше клучен дел од Советскиот Сојуз.
За време на неговите две децении доминација на политичката арена во Москва, Путин се посвети на враќање на Русија на нивоа што потсетуваат на суперсила од советската ера.
Од негова перспектива, Москва има право да го врши своето влијание врз таканареченото „блиско соседство“, независните републики создадени по распадот на СССР.
Путин смета дека распадот на СССР е „најголемата геополитичка катастрофа“ на 20 век, пишува Телеграф.
Сепак, и покрај неговата немилосрдна кампања да ги убеди тие земји да се вратат под покровителство на Москва, насилната тактика на Путин имаше токму спротивен резултат.
Неговата лоша одлука да ја нападне Украина ја зајакна решеноста на поранешните советски републики, особено во Источна Европа и Балтикот, да се заштитат од каква било идна закана од Русија.
Конфликтот во Украина значително ги намали надежите на Кремљ да го врати своето влијание врз западното крило, но опаѓачката сила на Русија е очигледна и во поранешните советски републики во Централна Азија и Јужен Кавказ, што е многу јасно илустрирано со обновувањето на конфликтот во Нагорно-Карабах.
Долготрајна главоболка
Конфликтите меѓу Ерменија и Азербејџан за овој регион се извор на главоболка за Москва уште откако двете земји стекнаа независност во 1991 година.
Планинскиот регион Нагорно-Карабах се наоѓа на јужниот дел од планинскиот венец Карабах.
Тој е меѓународно признат како дел од Азербејџан, и покрај фактот што мнозинството од 120.000 жители на регионот се етнички Ерменци кои имаат своја влада поврзана со Ерменија.
Тензиите доведоа до две војни во изминатите три децении, а се влошени со тврдењата на христијанското ерменско малцинство дека се изложени на ризик од прогон од муслиманите од Азербејџан.
Идеалното сценарио за Москва е да се дистанцира од овој конфликт и да остане во добри односи и со Баку и со Ереван.
Имајќи го ова на ум, Москва преговараше за прекин на огнот откако Азербејџан започна втора војна во Карабах во 2020 година, во која загинаа најмалку 6.500 луѓе.
Според условите на договорот, Русија – која има договор за одбрана со Ерменија – се согласи да испрати 1.960 руски мировници за заштита на коридорот Лачин, главната хуманитарна рута што ја поврзува Ерменија со Нагорно-Карабах.
До крајот на минатата година, Москва почна очајно да бара засилување за својата неуспешна офанзива во Украина, што значи дека не ги исполни своите ветувања за заштита на коридорот.
Поради ова, азербејџанските паравоени единици го блокираа коридорот, што спречи помошта да стигне до Ерменците во Нагорно-Карабах и практично ја ставија енклавата под опсада.
Оваа недела Азербејџан отиде чекор понатаму.
Земјата тврди дека била принудена да започне „антитерористички операции“ бидејќи рутата ја користеле ерменските сепаратисти за транспорт на оружје.
Тие стравови сега треба да се смират, бидејќи ерменските сепаратистички лидери се согласија да ја распуштат својата војска и да го предадат оружјето како дел од новиот договор за прекин на огнот.
Може ли да се обнови Руската империја?
Сепак, фактот што Русија не успеа да спречи нов конфликт меѓу двете советски републики покажува колку е неспособна да изврши влијание во регионите со кои некогаш владееше.
За време на СССР, таканаречените „станови“ на Централна Азија – Казахстан, Киргистан, Таџикистан, Туркменистан и Узбекистан – значително придонеле за советската економија, обезбедувајќи енергија за индустријата и работна сила за војската.
Од 2002 година, Москва сака да ги зачува своите историски врски со регионот преку CSTO (Организација на договор за колективна безбедност), воена и политичка алијанса во која беа вклучени Белорусија, Русија, Казахстан, Киргистан и Таџикистан.
Прашањето е дали Москва ќе може да ги одржи врските со овие брзорастечки региони сега кога не успеа да го одржи мирот во Јужен Кавказ.
Сигурно главните градови од Ташкент до Душанбе увидоа дека одбранбениот пакт меѓу Москва и Ерменија е практично незначаен во контекст на агресијата на Азербејџан.
Можно е затоа земјите да заклучат дека нивните долгорочни интереси лежат во зближувањето со Кина, друга голема сила која сака пристап до огромното рудно богатство во регионот.
Тој тренд веќе стана видлив претходно оваа година кога Пекинг организираше самит меѓу Кина и земјите од Централна Азија во Ксиан, град на Патот на свилата.
Сите „станови“ беа присутни на самитот, а Русија не беше, што е јасен показател за слабеењето на улогата на Москва во регионот што некогаш го сметаше за свој двор.
Додека Путин беше преокупиран со Украина, Пекинг успеа да склучи инвестициски договори во вредност од 50 милијарди долари.
Путин можеби сонува за обнова на руската империја, но суровата реалност е следна: Москва повеќе нема сила или влијание да го постигне тоа.
Сите информации поврзани со најновите случувања со војната во Украина можете да ги прочитате ТУКА.