Пред околу 25 милиони години, нашите предци ги загубиле опашките, а генетичарите сега веројатно откриле мутација што ги спречува мајмуните како нас да имаат екстензии на задникот.
Ако се докаже дека се во право, тоа значи дека сме ја загубивме опашката одеднаш и дека оваа промена не се случувала постепено.
Бо Ксиа од Медицинскиот центар на Универзитетот во Њујорк изјави дека неодамна ја повредила коската на опашката, што всушност е остатокот од опашката, во сообраќајна несреќа.
„Беше навистина болно. Постојано се сеќавав дека имаме опашка на телото”, рекол Ксија, пренесува „New Scientist”.
Ксија потоа одлучил да ја испита генетската основа за губење на оваа екстензија.
Сите мутации кои предизвикуваат губење на опашката треба да бидат присутни кај човеколиките мајмуни, но не и кај мајмуните.
Ги споредиле гените на мајмуните и човеколиките мајмуни
Тој и неговите колеги споредиле 31 ген од двата вида поврзани со губење на опашката, но не пронашле ништо во регионите на секвенца на протеински кодирачки секвенци.
CDS (секвенца за кодирање ДНК) или секвенца за кодирање е дел од транскрипт што се преведува во протеин.
Потоа ја испитуваа таканаречената „несакана“ ДНК, која се наоѓа во внатрешноста на генот.
ДНК што не кодира содржи многу разновидни секвенци на ДНК кои многу често се склони кон голем број повторувања.
Првично, биолошката функција на голем дел од не-кодирачката ДНК била непозната, и овие делови првично биле наречени „несакана ДНК“ или „геномски ѓубре“.
Ксија открил дека кај предок на големиот мајмун, не-кодирачката ДНК на генот на опашката содржи елементи на Алу.
Алу елементите се еден вид генетски паразити кои се копираат и лепат низ геномот.
Експертите од оваа област пронашче два такви елементи со комплементарни секвенци што ја врзуваа и формираа јамка во mRNA.
Можеме да го споредиме ова со ситуација кога две ќелии се залепени во упатството, губејќи дел од упатствата.
Ова значи дека протеинот TBXT честопати недостасувал како клучен дел од сложувалката.
Експертите направиле неколку експерименти за да ја докажат својата хипотеза.
На пример, било откриено дека глувците со оваа мутација имаат комбинации на протеини TBXT во целосна должина и недостасуваат и тоа обично доведува до целосно губење на опашката.
„За вакво нешто одеднаш да се случи е значаен момент, бидејќи тогаш не ни требаат милиони години последователни мали промени“, вели Керол Вард од Универзитетот во Мисури.
Таа додава дека, иако нема докази за постепено губење на опашката меѓу фосилите, имаме премалку фосили за да ја исклучиме таа можност засега.
Фосилите не даваат одговор
Она што ова откритие не може да ни го каже е зошто нашите предци ги загубија опашките, односно зошто еволуцијата ја избра токму оваа мутација.
Некои од објаснувањата се базираат на фактот дека мајмуните го изгубиле затоа што почнале да се движат на поинаков начин, како да одат исправено меѓу гранките.
„Но, ако ги погледнеме фосилите, тие покажуваат дека првите мајмуни без опашка сѐ уште шетале на сите четири нозе“, вели Вард.
Ксија и Јанаи мислат дека сигурно имало голема предност од губење на опашката, бидејќи и оваа мутација има недостаток.
Некои глувци со оваа мутација развиле абнормалности во ‘рбетот, нешто слично на спина бифида (спинална расцеп, што резултира со нецелосно затворање на’ рбетниот мозок).
Тие веруваат дека постои можност релативно високата стапка на спина бифида кај луѓето да е остаток од губењето на нашата опашка пред многу милиони години.
Истражувањето е наречено „The Genetic Basis of Tail-loss Evolution in Humans and Apes“.