„Се моли Вале да дојде на каса 3“, викам по кој знае кој пут у мало микрофонче, а мој глас, што требаше да биде милозвучан у некоју училницу и да им се обраќа на деца од предшколску возраст, одекнуе у хангар сас непрегледни рафтови.
Да дојде Вацка за да иду по надвор. Осеќа се у ваздух дека ќе прогласив карантин и ето навалице. Навали народе, изгуби гу веру до крај у политички пророштва! А, ед’н д’н ќе ги тражиш. Забавни бесва. Мои су моторички способности далеко од потребу за политичку веру. Ја сам робот за 220 евра и редовно вратено К15. Патетично, незгодно, ама навикната сам. Кеш или картица? Не ме пцуј ако не га чита машина бар код. Мој живот е инвестиција од неурамнотежени мишљења што ми се срушисва како кула од карте. На мое знаме су испишани само фразе „ќе биде боље“. Тој знаме сасве диплому и слику од венчање – фаќа прашину на таван. Ми јужњаци увек се правимо стручњаци. Ќе нагрне сурија да купи непотребни ствари и да кива у лакат. Добри смо у струку за изразување на досаду. „Извините, има ли још од он’ј прашак за вадење флеке? Преедуемо се дома, аздисуемо, па мож’ се избљуемо!“. „Има, има„.
Кумановци не се предавав док не уништив све. Уверени су дека њино срање е незаборавно. Донасав погрешни одлуке и незаустављиви су. Серев се на све, само ако се исплати. Затој ги е тоалет папир. Двослојан. Сас мирис на камилицу. Шупак да ни мирише на мискет. Идиотски е да се баву сас футуризам како касиерка, зашто си гу мрзу работу. Бетер сам од бирократи.
У инкубатор сам сас идеју за контролирани општества. Свако сабајле пред да појду на работу си мислу дека ништо не сам постигнала – само добро наедена, солидно наспиена и сас втор степен немачки (полу)образована.
Гледам ги свои суграѓани како респиратор што гу гледа Корону. И они су у апсурдно уверење дека живив у стабилан свет, сас пролазни кризе и сув квасац на акцију. Бегав. Од лоши одлуке на претходни владе, од немоќ да повикав брзу помоќ ако имав паничан напад. Само три возила на тиру-риру у град. Само деликвенти кои крадев изуми за дезинфекцију од свои сопствени деца. По некоја тетка сас ладну трајну која ќе иде до Путина да ву направи локне. По некој луд, по некој збуњен. И тачно се знае кој кога ебе.
Гушу се у маску што треба да ме заштити од муштерије, или па да ги заштиту од себе. Кеса, набију ву гу, не се отвара сас озноени рукавице, а ред се реди мале до Тумбу!
Леле, забрави да купу витамин це за дома. Ако гу напушту касу за ед’н телефонски позив, ќе ме линчуе господин сас недепилирани веѓе, треќ у ред, на растојање од метар и нешто сас тога позади њега маскиранога.
Боже, ако умру после овј’ карантин, нека напишев на плакату од шизофренију, не од Ковид 19. Почна да сумњам дека сви дошле б’ш у ов’ј маркет за два сата да купив арсенал од виршле сас пројден рок, само да ги попунив залихе у шпајз. У сред ноќ се буду од кошмар куде доместос оди накуде мене и пенетрира ми у дишни путишта. Бар да е на секси начин. Ма јок, како Ташко Начиќ у Давитељ против давитеља.
На локално радио се слуша иста мантра – без паника! Одма следи хит на д’н: И паметна и луда. Гледам накуде улаз: ќе си иду дома – муда. Ќе заспију у магацин на некоју вреќу. Ќе дочекам карантин у понеделник и Јово наново.
До к’т овакој Куманово?
Пишуе: Ивана Аткинс