Додека Арктикот и поголемиот дел од Сибир се загреваат барем двапати побрзо од остатокот на светот, исчезнува пермафрост, вечниот мраз.
Чудни работи како пронајдената глава од волк во северо-источен Сибир, стара 32.000 години и сочувана во мраз на 20 метри под земја, се повеќе се појавуваат на копно кое и претходно знаеше да исфрли и цел замрзнат мамут.
Топењето на постојаниот мраз – заедно со другите промени предизвикани од глобалното затоплување – го обновуваат Јакутск, оваа оддалечена област некогаш позната како Кралство на зимата. Ова е едно од најстудените населени места на земјата од огромно подрачје. Јакутија, доколку биде независна, би била осмата по големина земја во светот.
Губењето на пермафростот ја деформира земјата и ги уништува домовите и шталите. Миграциските модели на животни кои биле ловени тука со векови постојано се менуваат, при што силното поплавување се јавува скоро секоја пролет.
Домородците се во поголема опасност од кога било. Тие се чувствуваат потполно беспомошни.
„Сè се менува, луѓето се обидуваат да дознаат како да се прилагодат“, вели Афанасил В. Кудрин (63), земјоделец од Налимск, село со 525 жители. „Ни треба студот да се врати, но станува потопло, потопло и потопло“.
Климатските промени се глобален феномен, но промените се особено забележителни во Русија, каде постојаниот мраз опфаќа дури две третини од земјата до една милја и пол длабочина.
„Луѓето не го гледаат обемот на овие промени, ниту е засегнатата владата“, рекол Александар Н. Федоров, заменик директор на Институтот Мелников, истражувачко тело во Јакутија што се занимава со постојан мраз.
Јакутија сочинува близу 20 проценти од Русија, пејзажите се непробојни, а сообраќајот е многу ограничен. Има помалку од милион луѓе кои живеат во оваа област, а на далечниот североисток, целосно над Арктичкиот круг, лежи област Средно-Колима со големина на Грција. Во сите десет села има осум илјади жители. Оваа област е синоним за оддалечени области.
Летото во Средното училиште порано беше од 1 јуни до 1 септември, но сега започнува неколку недели порано и завршува исто толку. Јануарските температури претходно беа околу -59 степени Целзиусови, а сега се околу -46.
Просечната годишна температура во Јакутск се искачи од -10 степени на -7,5 степени Целзиусови, според Федоров.
Топлите зими и подолгите лета полека го топат замрзнатото земјиште, кое покрива 90 проценти од Јакутија. Површинскиот слој, кој се топи во лето, а потоа повторно замрзнува во зима, сега е длабок до три метри, додека претходно максималната длабочина беше помала од еден метар.
Земјата е исто така влажна. Снегот и дождот формираат изолациски слој што го забрзува растворањето на подлабоките слоеви. Малтен се поплавува секој мај.
Ловците во Налимск, на 18 километри северно од Среднолимск, порано чувале риба длабоко седум метри во пермаростот, што било еден вид природен замрзнувач. Сега месото гнили.
Селото Берјозовка по една деценија се поплавува секоја пролет. Има околу 300 жители кои мораат да се качат на чамците за да не се удават, а Берјозовка е единственото место каде живеат Авени, или Ламути, народот Тунгу-мандари и само едно од многуте домородни племиња.
„Се зборуваше за напуштање на селото, но луѓето не сакаа да се иселат“, вели Октијабрина Р. Новоселцева, која го предводи Здружението на домородните народи од северот до Средно-Колимск. „Тие ќе изгубат сè, нивната култура ќе исчезне“.
Владата во далечна Москва е апстрактен концепт. Селаните се оставени сами на себе.
Дури и на владините организации и институти им недостасуваат ресурси потребни за сложената работа на терен, неопходна за соодветно да одговорат на топењето на постојан мраз. Ниту, пак, можат да измерат, колку произведуваат бактерии на метан при топењето на земјиштето и со тоа да придонесат за глобалното затоплување.
„Нема мониторинг, па затоа мора внимателно да набљудуваме и да видиме што се случува“, вели Евгениј М. Слепцов, кој управува со Централната област Кремлин.
Како што се топи постојаниот мраз, делови од почвата тонат и го претвораат теренот во наизменична серија на кратери и брегови – термокарст.
Земјоделците на Јакутија ги замениле кравите со домашни коњи. Јадат помалку, но исто така даваат помалку млеко, а пазарот на коњско месо е ограничен. Кога копита не успеат да навлезат во снегот и мразот, во потрага по храна, тие умираат.