Животот е ниту црн ниту бел. Има многу нијанси, но и многу избори. На крајот се случува секој избор да биде погрешен и да останете скршени и уништени.
Сопругата ја врза косата во реп за да не и влегува во очите додека готвеше, чистеше или ги гушкаше децата. Дома, таа носеше меки тренерки, широки маици кои беа погодни за стоење покрај шпоретот, додека ги бришеше подовите или ги простираше штотуку испраните алишта.
Само за празниците, таа носеше елегантни блузи и широки здолништа, ставаше големи обетки на ушите, безброј нараквици на рацете и ги носеше децата на црква или на фестивали.
Одеа без мене. Не ми се допаѓаа тие настани и бев уморен. Па, не толку уморен, но тоа беше добар изговор за моето семејство. Кога ќе ги испратев, седнував во автомобилот и одев кај љубовницата.
Да, ја изневерив сопругата!
Љубовницата ја носеше косата од грбот. Не и пречеше затоа што не готвеше, немаше деца. Дома, таа носеше елегантна наметка, додека долната облека од тантела се гледаше подолу. Не брзаше. Никој не ја одвлекуваше од мене (таа не се грижеше ниту за децата, ниту за старите родители).
Додека сопругата беше една од оние домаќинки кои ревносно собираат милион тегли со зимска храна во оставата, чајната кујна, љубовницата сакаше да оди во барот за суши. Таа обожаваше егзотични јадења, а јас научив да јадам „со стапчиња за јадење“ со неа.
Кога првпат ја запознав љубовницата и ја изневерив сопругата, семејството ми стана товар. Ми се чинеше дека сопругата има само едно прашање за мене: кога ќе биде платата? На децата секогаш им требаше нешто: чевли, училишен ранец, додатоци…
Љубовницата ми даваше секогаш некои ситници, убави подароци што вешто ги криев од сопругата. И давав и јас подароци, кои таа самата ги избраше.
Сопругата остана витка дури и по неколку години и три деца. Совршено ми беше во ред да ја запознаам со колегите на работа. Таа беше примерна жена.
Пријателите веќе се навикнати на мојот двоен живот. Тие и завидуваат на љубовницата, но сакаа да доаѓаат во мојата куќа, да бидат угостени од мојата сопругата, која подготвуваше баклава, пити, торти на врвен начин… Малкумина имаа среќа да се омажат за таква домаќинка.
Излегувајќи од мојата куќа, низ главите им течеше истото прашање: „Па, што друго сака оваа будала, освен ваква жена…“
Во такви моменти бев многу горд на моето семејство, бидејќи имав удобен и чист дом, убава и паметна сопруга и деца.
Времето помина брзо, животот не се промени значително. Се навикнав на мојата љубовница, исто како и на сопругата. Сфатив дека се плашам да не ја изгубам. Никогаш не ја признав својата љубов кон неа или дека ќе го напуштам семејството поради неа, но сега почнав да и кажувам за моите чувства, бидејќи се појави голема љубомора.
Тој смета дека би можела да ја изгубам сопругата, тие никогаш не ми пречеа. Толку многу ја сметав за дел од себе, како да е мојата продолжена рака… Никогаш не помислував дека можам да бидам без неа…
Еден ден сопругата дознала за љубовницата. Бев соочен со избор. Поточно, да бидам целосно искрен, останав без избор. Ми остана да се борам само за една од нив. Во тој момент сфатив дека бев ужасно осамен цело ова време.
Ги имав и двете: љубовница и жена. Жена која беше убава и пријатна, направи дом од куќата и ги роди моите деца, а од друга страна љубовница која го задоволуваше моето его.
Но, и двете ги изневерив.
На крајот, решив да бидам сам, затоа што ги имав и двете, а ниту една не ми се допаѓаше. Време беше да се сакам себеси…