Фотографиите и видеата од протестите и немирите кои деновиве пристигнуваат од Грузија неодоливо потсетуваат на речиси идентични сцени од главниот плоштад во Киев, Мајдан, од 2013 година.
Слична е и причината за масовните протести – проруската влада, која потврди дека се откажува од пристапот кон Европската унија.
Пред војната во Украина, пред анексијата на Крим, Европа беше шокирана од руската инвазија на Грузија.
Навидум одамна во 2008 година, таа инвазија беше, во очите на Западот, аномалија.
Во тоа време Русија имаше релативно добри односи со САД и Европа, а меѓународната соработка беше на историски врв.
Почеток на нова ера
Сепак, руската агресија врз Грузија го означи почетокот на нова ера во односите меѓу Русија и нејзините соседи.
Шеснаесет години подоцна, јасно е дека таа војна беше увертира за сегашниот конфликт со Западот, кој кулминираше со инвазијата на Украина.
Сега Грузија повторно е во центарот на оваа „нова студена војна“.
Овојпат Русија користи гласачки кутии наместо тенкови за да го изврши своето влијание, пишува UnHerd.
Пред парламентарните избори на 26 октомври, грузиските либерали беа оптимисти.
За прв пат по неколку години, опозицијата имаше шанса да ја собори од власт проруската партија Грузиски сон.
Иако излезните анкети беа поволни, резултатите ја шокираа опозицијата – Грузиски сон освои 54 отсто од гласовите и покрај контроверзните закони како оној за „странски агенти“ и ограничувањата на правата на ЛГБТ заедницата.
Опозицијата ја обвинува власта дека ги краде изборите
Проевропската опозиција тврди дека изборите се украдени.
Снимките на кои се гледа вметнување гласачки ливчиња и напади врз набљудувачи на изборите кружат низ медиумите.
Независните анализи потврдија многу од наводите. Опозицијата повика на протести, обвинувајќи ја Русија за оркестрирање на изборната победа на Грузискиот сон.
Резултатите од изборите во Грузија ги признаа следните земји: Русија, Унгарија, Кина, Турција, Ерменија и Азербејџан.
Од друга страна, САД, Европската унија и неколку европски влади ги осудија нерегуларностите во изборниот процес и изразија загриженост за состојбата на демократијата во Грузија.
Особено е значајно што Шведска ги прекина односите со грузиската влада, наведувајќи го „демократското назадување“ како главна причина.
Медведев: Грузија оди по украинскиот пат
Поранешниот руски претседател Дмитриј Медведев изјави дека Грузија „брзо се движи по украинскиот пат, во темна бездна“, предупредувајќи дека таквите ситуации „обично завршуваат многу лошо“.
Неговите зборови дополнително ги подигнаа тензиите во земјата, која е на критична точка меѓу проруската влада и проевропската опозиција.
За младите Грузијци кои сакаат членство во Европската унија, борбата е клучна.
Според анкетите, дури 90 отсто од населението го поддржува европскиот пат.
Меѓутоа, ако проруската партија Грузиски сон остане на власт, тие соништа би можеле да се згаснат.
Оваа партија не само што најави забрана за активности на повеќето опозициски партии, туку ги нарече изборните резултати слични на судењата во Нирнберг, што дополнително ја поларизира политичката сцена.
Опции за излез од кризата
Грузиската криза е придружена со три можни сценарија:
Блокада на парламентот: Доколку опозицијата продолжи со бојкотот, а претседателот одбие да ја потврди новата влада, Грузискиот сон нема да го има потребното мнозинство за одржување на парламентарната власт. Ова може да ја оневозможи Русија легално да доминира со Грузија.
Уставна криза: Владата може да одлучи да го игнорира законот и да ја заобиколи опозицијата, што ќе доведе до уставна криза и до натамошен конфликт со ЕУ и САД. Вашингтон и Брисел веќе размислуваат за проширување на санкциите против владејачката партија во Грузија.
Политичка парализа: Во случај на непомирливи позиции на власта и опозицијата, земјата може да западне во политичка стагнација, што Русија секако би го искористила. Москва веќе ја сигнализираше својата подготвеност да интервенира доколку е потребно за да се зачува моќта на Грузискиот сон.
Пошироки последици
Контролата на Грузија е стратешки клучна за Русија поради нејзината локација покрај Црното Море, трговските патишта и енергетските коридори.
Доминацијата на Тбилиси може да влијае и на соседните земји како Ерменија, Молдавија и Казахстан, што дополнително ќе го прошири руското влијание.
Револуцијата Евромајдан беше првиот обид да се смени руската доминација над постсоветскиот простор. Грузија сега претставува нов тест.
Засега западните сили внимателно го следат развојот на ситуацијата, но ескалацијата е неизбежна.
Грузија има клучна улога во поширокиот конфликт меѓу Русија и Западот и тоа е премногу важно да се игнорира.