Го покажувале во циркус како наказа: Го гледале како човек-слон, а тој починал млад (ФОТО)

Сподели со своите пријатели

Пред три години успеале да го пронајдат гробот во кој е погребан еден од најнесреќните луѓе во историјата – гробот на Џозеф Мерик.

Loading...

Суровата судбина сурово си поиграла со вој млад човек кој боледувал од ретка болест. Да не бил Дејвид Линч и неговиот филм, денес немаше да се пишува за осакатеното и благородно суштество.

Повеќе од еден век, генерации лекари се среќаваат со скелетот на Џозеф Мерик во Музејот на Универзитетската болница во Лондон. Меѓутоа, дури денес – 132 години по смртта на Мерик – неговите коски можеа да ја откријат тајната од што точно боледувал младиот човек кој ќе остане запаметен по прекарот Слон, но и да дадат информации за причините за некои други болести кои се развиваат во на сличен начин.

 

 

Мерик ѝ ги оставил своите останки на науката, но сите претходни обиди да се добие ДНК од нив биле неуспешни поради хемикалиите што се користат за чистење на коските.

Меѓутоа, денес постојат техники кои го надминуваат овој проблем, а со нивна помош генетичарите конечно би можеле да ја решат мистеријата за деформитетот на Џозеф Мерик.

Loading...

Долго време се верувало дека Мерик боледувал од неврофиброматоза, но во последната четвртина од векот преовладува мислењето дека се работи за тешка форма на синдромот Протеус, болест која предизвикува абнормален раст на коските, кожата и другите ткива.

Природата навистина сурово си поиграла со телото на Џозеф Мерик: на черепот имал големи коскени израстоци, од него висела задебелена кожа, десната рака и нога му биле поголеми од левата, ‘рбетот бил многу искривен.

Сепак, неговата интелигенција била недопрена, што ги изненадило тогашните лекари. Болеста веројатно не се манифестирала веднаш по раѓањето, туку додека растел.

 

 

Детството го поминал во сиромашните квартови на родниот Лестер, раната младост како дел од патувачкото „фрик шоу“ и последните четири години од животот во одделение во болницата во Лондон – и секаде бил придружуван од истото, морбидно љубопитни погледи помешани со ужас и сожалување.

Мерик засекогаш ќе остане дел од светската популарна култура благодарение на филмот на Дејвид Линч „Човек слон“, иако прикажува само една страна од приказната за несреќниот живот кој траел само 27 години.

Loading...

Во филмот, благороден лекар, кој го игра актерот Џон Харт, го спасува Мерик од бескрупулозниот експлоататор кој го тепа и се однесува кон него како кон животно.

Оваа слика е заснована на мемоарите на Сер Фредерик Тривс, познат хирург од 19 век кој го отстранил Мерик од улиците, му дал засолниште во лондонската кралска болница и го опишал во 1923 година во „Човекот слон и други сеќавања“.

Иако чинот на Тривс е претставен како „триумф на човештвото“, тешко е да се одреди дали човековиот однос кон Мерик во двете удобни болнички соби бил суштински различен од оној во циркусот или тој ја заменил слободата со заробеништво и еден тип на експлоатација со друг.

 

 

Дури и докторот кој имал најдобра намера и очигледно бил за Мерик пишувал за него одозгора, како „чудовиште“ и „примитивно суштество“, и цело време наместо Џозеф го нарекувал Џон (грешка што Дејвид Линч ќе ја продолжи ), како името да не му било важно.

Историчарката Надија Дурбах, авторка на „Слики на деформитет: циркуски изроди и модерна британска култура“, вели дека за деформираните луѓе во 18 и 19 век, јавното прикажување било извор на приход и честопати единствената работа што можеле да ја најдат: да бидат независни.

Loading...

Алтернатива на ваквиот живот би било гладувањето кај сиромашните, од кое Џон Мерик заминал во 1884 година и на што не сакал да се врати.

Меѓу „изродите“ кои настапувале во Лондон за време на Мерик биле Жабарот, момчето со кучешкиот лик, Исчезнатиот Крао – Алката што недостасува, Жените со брада, џиновите, џуџињата… Овие шоуа долго време биле едни од најпопуларните народни забави во Британија, но токму во моментот кога Мерик излегол на сцената, тие почнале да се сметаат за неморални и нехумани.

Затоа Мерик морал да ја напушти Британија. Заштедил 50 фунти за две години настап во Европа, што било доволно за една година удобен живот, но бил ограбен при враќањето во Лондон. Така стигнал до Тривес.

 

 

Loading...

Том Норман, високо ценет менаџер на циркуски сензации во времето кога го оцрнуваше Тривс како брутален пијаница, исто така напишал мемоари велејќи дека Мерик е среќен со својата работа во циркус, сака да заработува за живот и не зависи од милостина.

По завршувањето на шоуто, тој никогаш не ја симнал капата и собрал дополнителни пари од публиката, велејќи: „Ние не сме питачи, нели Томас?“. Меѓутоа, во болницата во Лондон, тој зависел од помошта на другите исто како и во сиромашната куќа, и бил набљудуван и прегледан од бескрајна река хирурзи, лекари и пријатели на д-р Тривес. А љубопитните членови на високото општество, иако пољубезни од обичните граѓани на Лондон, редовно застанувале за да го погледнат ова чудо на природата.

Тривс опишал дека Мерик добил две соби на приземјето на болницата, кои биле опремени со донации и подароци. Парите за неговата доживотна поддршка биле собрани преку оглас во „Тајмс“, па болницата требало засекогаш да остане дом на Мерик.

Според лекарите, Мерик бил „среќен во секое време“ овде, иако сликите од таа среќа оставаат горчина во устата, како онаа дека можел да излегува само навечер, облечен во наметка и маскиран.

 

Loading...

 

„Неговата најголема авантура беше кога една ноќ без месечева светлина пешачеше сè до болничката градина и назад“, опишал Тривес.

Тој бил однесен во театарот во затворена кочија и одведен во приватна кутија благодарение на актерката Марџ Кендал – за никој да не го види.

И покрај очигледното украсување, можеме да видиме од мемоарите на Тривс како изгледал животот на Мерик во свет без огледала. Читал многу, а особено уживал во љубовните романи. Му се вратил говорот и сакал да разговара, па го искористил тоа што конечно имал со кого да разговара.

Loading...

Тој горко плачел кога пријател на доктор Тривес го посетил, бидејќи таа беше првата жена што му се насмевнала и му подала рака. Оттогаш, според докторот, го посетувала секоја дама од високото општество, вклучувајќи ја и Александра, принцезата од Велс.

Дамите постојано му испраќале подароци, особено нивните потпишани слики. Тој сакал да се облекува како денди, но бидејќи тоа било потешко да се направи, тој обично носел прстен и стап добиен од господар. Сакал да ја види „вистинската куќа“ за која читал во романите, па доктор Тривес еднаш го однел кај него. Тој сонувал за селото и помина две недели како гостин на ловочуварот и неговата сопруга на имотот на Лејди Најтли, што бил можеби најсреќниот период во неговиот живот.

„Она што ме фасцинираше е тоа што во Џозеф Мерик немаше ни трошка горчина, и покрај сите тешкотии што ги доживеа. Тој помина низ огнот и излезе неповреден. Проблемите само го облагороденија. Тој се покажа како нежно, лојално и љубезно суштество, мило како нежна жена, без каква било трага на цинизам или огорченост… Никогаш не сум го слушнал да се жали. никогаш не го слушнав како тагува, неговиот уништен живот или укор кон бесчувствителните старатели затоа што го третираат“, опишал Др. Тривс.

 

 

Loading...

Докторот верувал дека мајката на Мери Џејн Мерик го отфрлила Џозеф како момче и дека убавите спомени за неа се само плод на неговата имагинација, но антропологот Ешли Монтег, автор на „Вистинската приказна за човекот слон“, верува дека Мерик е способен да ги сака другите само затоа што како дете добивал доста од мајчината љубов.

Џозеф Мерик бил пронајден мртов во својот кревет едно априлско попладне во 1890 година. Имал 27 години. Како причина за смртта е наведено гушење поради дислокација на вратот, бидејќи лежел испружен и со главата на перницата.

„Неговата смрт беше резултат на желбата што владееше со неговиот живот – трогателен, но безнадежен копнеж да биде „како другите луѓе““, објасни д-р Тривес.

Поради тежината на черепот, Мерик можел да спие само во седечка положба, со главата потпрена на колена.

Денес многумина веруваат дека тој извршил самоубиство, бидејќи свесно избрал позиција за која знаел дека ќе го убие. На некој начин се остварило предвидувањето на Мерик, кое често го повторувал, дека универзитетот ќе го чува неговото тело во голем стаклен сад со алкохол.

Loading...

Затоа што, 132 години по неговата смрт, Мерик сѐ уште е изложен на погледи.