Додека Русите се опоравуваат од нивното повлекување, нивниот најголем геополитички пораз од падот на Советскиот Сојуз, Украинците и Западот го слават ослободувањето на Херсон.
Несомнено е дека повлекувањето на Путин е значаен пресврт што целосно ги уништи руските соништа за едноставно освојување на голем дел од украинската територија што ја имаа на почетокот на војната.
Во исто време, украинскиот сон за враќање на Крим никогаш не изгледал пореален.
Внатрешниот круг на Путин е бесен, а перцепцијата за Путин како речиси магичен „татко на Русија“ полека згаснува, пишува во својата анализа „Гардијан“.
Но, иако САД го нарекуваат повлекувањето од Херсон „извонредна победа“, дали е сè уште малку рано да се прогласи целосен пораз на Путин?
Русија сигурно ќе го искористи ова повлекување за да ги зајакне своите одбранбени линии и да ги зајакне своите сили.
Тие ќе продолжат да го тестираат Западот со своите „енергетски игри“, но евентуално и преку тероризмот.
Иако моментално во Русија има многу критичари на Путин, има уште повеќе негови симпатизери кои тврдат дека ситуацијата е само привремено помирување.
Ако ништо друго, некои Руси сега имаат уште поапокалиптичен поглед на целата инвазија, па сега го повикуваат руското раководство да се бори со голи раце против „декадентното“ западно општество изградено во Русија од московската елита.
Светските играчи сѐ уште не се договорени за Русија
Уште поважен аспект од сето ова е тоа што главните светски играчи сè уште не се на иста страница за инвазијата на Путин.
Додека Западот ја гледа ситуацијата во Украина како војна меѓу редот и хаосот, слободата и империјализмот, владеењето на правото и експанзионистичката анархија, многу други веруваат дека ситуацијата не е црно-бела, туку сива.
Ова е причината зошто некои земји-учеснички во Г20 не можат да се согласат со меѓународната осуда на инвазијата на Путин на Украина.
Една од нив е Кина, но и Индија, која благодарение на западните санкции го зголеми увозот на руска нафта и оружје.
Во исто време, Саудиска Арабија, земја позната по тролањето на Америка преку дипломатија, е обвинета дека помагала во финансирањето на руската инвазија со зголемување на цената на нафтата преку координација на ОПЕК +.
Многумина својата можност ја гледаат во слабеењето на Западот
Западот треба да биде загрижен за ова, се укажува дека расколот на светската сцена станува се поголем.
Не е тајна дека Кина и Русија го делат сонот за колапс на западната „сфера на влијание“, што ќе му овозможи на Пекинг да ја прошири својата моќ над азиско-пацифичкиот регион.
Но, пофлексибилен граничен пристап би можел да одговара и на другите сили во подем, од Индија, која бара стратешко проширување во спорниот регион Ладах, до Турција, чиј претседател Ердоган сака да го зајакне своето упориште во северна Сирија.
Вашингтон не може нужно да се потпре на поддршката на американските демократии – идниот бразилски претседател Луис Инасио Лула да Силва, јужноамерикански левичар од старата школа, е познат по тоа што го напаѓа американскиот „империјализам“.
Јасно е дека светската сцена не е обединета, под површината се создава ситуација слична на онаа од Студената војна.
За ова делумно се виновни западните елити, кои долго време се водат од догматското верување дека проширувањето на слободниот пазар и капитализмот ќе доведе до тоа сите да ја прифатат либералната демократија.
Оваа визија сега сè повеќе избледува, не е тајна дека многу азиски и африкански земји се префрлија од експанзионизам на дефанзивност.
Додека Западот некогаш се претставуваше како просветлена цивилизација која сака утописка интеграција на секоја земја во еден голем хомогенизирачки парк МекТем, тој сега се држи себеси како мудар советник кој го штити глобалниот „поредок“ од новото мрачно доба.
„Западот е слаб, но и лицемерен“
Проблемот е што критичарите на западните земји веќе не ги сметаат само за слаби, туку и за лицемерни.
Во последниве години, западните елити се повеќе се обвинуваат за кршење на правилата, и тоа не само во врска со инвазијата на Ирак во 2003 година и соборувањето на Гадафи во 2011 година.
Европа е исто така во неволја, која се бори со сопствената егзистенцијална криза.
Политичарите од Британија до Италија се обидуваат да ги одбранат своите граници од илегалната имиграција.
ЕУ продолжува да се судри со своите членки за многу прашања, од политизација на домашните судови до гранични проверки.
Победата на Украина во Херсон може да биде показател за силата на Кина, а не на Западот.
Ако Кремљ повторно ја засили офанзивата, опциите на Америка ќе бидат ограничени.
Нејзиниот план да ја уништи Русија со санкции досега не беше успешен, делумно благодарение на големите резерви на Русија, но делумно поради недостатокот на соработка од нивните западни сојузници.
Кина сега ги држи речиси сите адути за спречување нуклеарен напад врз Украина. Путин најмногу се плаши од реакцијата на кинескиот претседател Си, кој веќе го прекори Кремљ за нуклеарните закани.
Си има моќ да и зададе смртен удар на руската економија со воведување ограничувања на цените на увозот на енергија.
Иако Путин е можеби на работ од бездната, истото му се случува и на Западот. Секое објавување на целосен руски пораз во моментов би било голема заблуда.
Сите информации поврзани со најновите случувања со војната во Украина можете да ги прочитате ТУКА.