Од почетокот на израелската интервенција во Газа, светот го поставува прашањето: дали Америка и Иран ќе се судрат директно?
Америка е заштитник на Израел, додека Иран е сојузник на Хамас и Хезболах.
Одговорот на тоа прашање се крие во воена вежба одржана во 2002 година во Америка.
Пентагон тогаш одвои сума од 250 милиони долари за воени игри. Таа сума денес би изнесувала околу половина милијарда долари.
Како што беше планирано, вежбата, која вклучуваше распоредување на војници на теренот и компјутерски симулации, имаше за цел подобрување на командниот систем, вмрежување на штабовите и единиците и трасирање на патеката за трансформација на вооружените сили на САД.
Временската рамка на вежбата беше поставена во иднина (2007), а сценариото за конфликт предвидуваше Америка, која беше сината страна, да ги напаѓа црвените, кои претставуваа една земја од Персискиот Залив. Наводно тоа требаше да биде Ирак, но во реалноста тоа беше Иран.
„Црвените“ ја добија секоја можна предност.
Тие беа супериорни во огнената моќ, бројот на воени бродови и авиони, трупите беа подобро обучени, беа поддржани од сателити.
Маринец од Виетнам
Сините беа предводени од генералот на Маринскиот корпус Пол ван Рипер.
Тој беше старомоден војник, ветеран од Виетнамската војна.
Пентагон очекуваше тој да им се спротивстави на „црвените“, но сите шанси беа против „црвените“.
Првиот ден, сините му испратија ултиматум на Ван Рипер да се предаде.
Пред брегот, сега слободно може да се каже, на Иран, стоеше американската ударна флота со авиони кои во првиот напад ќе го уништат системот за воздушна одбрана на Црвените и веднаш потоа ќе започнат нападите на командните пунктови на непријателот.
Првиот бран единици што ќе го пренесат најмодерниот авион V-22 Osprey беше готов на бродовите за слетување.
Она што го направи Ван Рипер беше да покаже дека Америка не треба да го напаѓа Иран, бидејќи не може да победи или жртвите ќе бидат преголеми.
Тоа е одговорот на прашањето дали Соединетите Американски Држави и Исламската Република Иран директно ќе се судрат.
Црвениот командант ги победи сините на првиот ден. Во симулацијата, Ван Рипер испрати мали бродови за да ја лоцираат сината флота.
Потоа ја прекинал секаква радио комуникација, а наредбите за нападот ги испратил со курири со мотоцикли.
Авионите кои чекаа да полетаат на аеродромите ја примија командата со светлосни сигнали.
Сините загубија на првиот ден
„Црвените“ го испукаа целиот арсенал ракети што го имаа. Тоа се покажа како добра одлука, бидејќи бројот на проектили го збуни одбранбениот систем на Црвените.
Ова резултираше со тоа што Црвените загубија вкупно 16 бродови. Од нив, еден носач на авиони, десет крстосувачи и пет десантни бродови. Вкупно 20.000 жртви.
Шефовите на Пентагон беа бесни. Потрошија 250 милиони долари на вежба која беше завршена првиот ден, а притоа ја загубија „војната“.
Затоа вежбата беше рестартирана. Сината флота беше вратена во игра и сините добија шанса да нападнат.
Сините повторно загубија. Кога го испратија првиот бран јуришни трупи, авионот што ги превезуваше беше соборен.
Ван Рипер го знаел радарскиот одраз на V-22 Ospreys и им наредил на своите единици да ги таргетираат само нив.
Вежбата беше рестартирана повторно со наредба на сините да ги постават сите противвоздушни батерии за да може сината да ги уништи во првиот напад.
На црвените им беше забрането дури и да го распоредат своето седиште во бункери и им беше наредено да отстранат дури и балистички ракети од подземните засолништа.
Како резултат на тоа, Пол ван Рипер поднесе оставка. На сред вежба која покажа дека Пентагон потрошил 250 милиони долари, во тоа време.
Ван Рипер тогаш изјави дека размислувањето и однесувањето на Пентагон го потсетуваат на политиката на Министерството за одбрана кога го водеше Роберт Мекнамара.
Во тоа време, тие тврдеа дека Америка не може и нема да ја изгуби војната во Виетнам. Знаеме како заврши тоа.