Постарите генерации сигурно се сеќаваат на времето кога ракетите и артилериските гранати беа испукувани кон облаците за да се спречи град или силно невреме. целта секогаш беше иста – да се заштитат посевите и имотот од штетните ефекти на природните непогоди.
Ракетите и артилериските гранати кои се користеле за спречување на град и невреме носеле супстанции како сребрен јодид или течен азот.
Тие честички во атмосферата делувале како јадра околу кои влагата се кондензирала, па наместо град, се формирал ситен дожд или облакот се „разбивал“.
Денес ваквите ракетни системи се користат многу малку. Причините се големи трошоци за ракетите, гориво и персонал, постојат безбедносни ризици бидејќи станува збор за експлозивни проектили, а научната заедница сè уште дебатира за нивната предвидливост и ефикасност.
Некои држави преминаа на користење авиони или дронови што испуштаат реагенси во атмосферата, што е, како тврдат, многу побезбедно и поефикасно.
Сè уште постојат вакви програми во Кина, беа користени за време на Олимпијадата во 2008 кога се спречувал дожд над стадионите, како и во Русија, каде Москва традиционално „разбива облаци“ за парадите на 9 Мај.
Во поранешна Југославија, од 1960-тите години па натаму, системите за противградна заштита биле широко користени, особено во земјоделските региони каде посевите биле чувствителни на штетата од град.
Противградна заштита со ракети во минатото постоела и во Македонија, но последниве години системот е запоставен, застарен и не се користи.