Младите Јапонци не ги сметаат за досадни постарите, туку за извор на мудрост. За возврат, старите не викаат на младите и не ги критикуваат, туку им ја пренесуваат својата мудрост.
Јапонија е земја на која многумина се восхитуваат од многу причини, а една од најсилните е начинот на кој ги едуцираат децата.
Карактерот на Јапонците никогаш не престанува да го воодушевува целиот свет. Сите ние имавме можност да слушнеме колку се упорни и истрајни и во никој случај не ја губат својата смиреност и чувство за комуникација.
Познати се и по нивната почит кон другите и за нивната напорна работа.
Такви се затоа што такви биле и како деца, а затоа што на тоа биле учени.
Децата од Јапонија се многу различни од децата од Западот. Тие се умерени и добро се однесуваат, ги слушаат родителите и никогаш не се хистерични и немаат напади на агресија.
Која е тајната?
Јапонците високо ги ценат семејните врски
Тесната врска помеѓу членовите на семејството од различни генерации е нешто што, меѓу другото, ги прави и Јапонците толку посебни.
Оваа врска помеѓу старите и младите се заснова на длабоко сочувство и меѓусебна загриженост што, за жал, не може да се види на кое било друго место во светот.
Старите луѓе во Јапонија се сметаат за извор на мудрост и заслужуваат посебно внимание и почит.
Старите луѓе, од друга страна, имаат многу трпеливост и љубов кон младите. Старите Јапонци се однесуваат како ментори, а не како критичари и извршители. Во него лежи клучот за хармонија меѓу генерациите.
Јапонците ги ценат и ги почитуваат сите нивни роднини. Во исто време, тие имаат многу строги граници. На пример, се смета за неприфатливо бабите и дедовците да го чуваат бидејќи неговите родители немаат доволно време.
Семејните врски во Јапонија не се засноваат на „размена на услуги“, туку врз верувањето дека сè на овој свет има свое место.
Разбирање на родителството
Повеќето семејства во Јапонија веруваат дека родителството треба да се заснова на чувствителност и разбирање.
Подигањето на вашиот глас на дете во Јапонија е исто како и секоја друга, остра казна. Родителите во земјата на изгрејсонцето веруваат дека со избегнување на казна, тие всушност ги учат децата како да се поврзат со светот и да ги почитуваат чувствата на другите.
Ако детето не е добро, мама и тато го казнуваат со изглед или со гест на неодобрување. Притоа, тие покажуваат дека таквото однесување е неприфатливо.
Фразите како што се „ќе ја/го повредиш“ или „ќе се повредиш“ се користат за укажување на недолично однесување и последици.
Истото правило важи и за предмети. На пример, ако детето скрши играчка, родителот ќе рече „погреши“, а не „ја скрши играчката“.
Јапонците ја потенцираат важноста на делата, а не функционалноста на предметот. Затоа децата учат од раното детство да бидат свесни за сè во секоја ситуација и да се грижат за сè околу нив.
Најголемата тајна е слободното време
Јапонците го поминуваат слободното време со своите деца. Тие не го сметаат учењето како посебна активност, туку работат заедно. Најважно за нив е да градат силна врска со децата.
Во Јапонија, многу е ретко кога мајка може да запише дете во градинка ако не наполни три години.
Јапонските жени ги носат своите деца буквално насекаде, бидејќи веруваат дека таквата физичка блискост создава длабоки и силни врски. Тие исто така веруваат дека да се биде близу мајката ја смирува душата на бебето. Мајките во Јапонија се грижат многу да разговараат со своите деца.
Односот со татко, баба и дедо е многу сличен. Во Јапонија, семејствата редовно ручаат и вечераат заедно, разговараат и раскажуваат меѓу себе што им се случило во текот на денот.
Овие семејни приказни на масата често се повторуваат, му даваат на детето чувство на припадност и идентитет, како и важноста на вербалната комуникација.
Ова е главната причина зошто децата од Јапонија не прават сцени. Тие растат во средина каде што можноста за непријатно изненадување се одржува на минимум и никогаш не им недостасува љубов.
Тие стануваат свесни дека постои ред што треба да се следи, како и дека секоја личност има свое место и улога. Тоа им ги смирува нивните умови, ги прави посочувствителни и им помага да разберат дека нема потреба од агресивно изразување на емоциите.