Околу гробот на Адам Бухајов се наредени мали и големи плишани мечиња како да му прават друштво. Но, ова 17-месечно дете не е само.
Неговата мајка, 27-годишната Софија Бухајова, беше погребана со него на мрачните гробишта во Запорожје, јужна Украина.
Во гробот до нив почива прабабата на Адам, Тетјана Тарасевич (68).
Сите беа убиени истовремено на 7 ноември минатата година во руски напад.
Некои од последните моменти на Адам Тетјана ги снимила на видео на својот мобилен телефон.
Тие биле на прошетка со мајката на Адам, Софија.
Русокосиот и синоок Адам носи црвена јакна и волнена капа со Мики Маус на неа.
„Не симнувај капа, ќе ти биде ладно“, нежно му вели Тетјана, но тој сепак го прави тоа.
Еден час подоцна, тројцата биле дома, се подготвувале за јадење, кога руска водена бомба ја погодила нивната станбена зграда.
Убиени се Адам, Софија и Тетјана, заедно со уште шест цивили, јавува Би-Би-Си.
„Ова е пекол на земјата. За една секунда ги изгубив мајка ми, ќерката и внукот“
Мајката на Софија, Јулија Тарасевич (46) бара сила да го продолжи животот – без поголемиот дел од нејзиното семејство, без нејзиното минато и нејзината иднина.
„Не знам како да живеам понатаму. Ова е пекол на земјата. Ги изгубив мајка ми, ќерката и внуката за една секунда“.
Најблиску што можат сега да дојдат е на нивните гробови.
„Драга моја мамо“, вели Јулија, плачејќи додека ја гали фотографијата на Тетјана – докторка како неа – закачена на дрвен крст.
Еден чекор понатаму е гробот на Софија и Адам.
Таа се наведнува да ја допре неговата фотографија, нарекувајќи го „моето мало маче“.
Потоа директно се осврнува на фотографијата на Софија – црно-бела слика на млада жена со долга темна коса.
„Убава моја ќерка, извини што не можев да те спасам“.
Таткото на Софија, 60-годишниот Серхи Лушај, стои покрај неа – силна личност која ја дели нејзината загуба и нејзината тага.
„Ние често ги посетуваме гробиштата и ќе ги посетуваме додека сме живи, бидејќи тоа навистина малку ни ги олеснува работите“, вели Јулија.
Секогаш кога ќе дојдат, во далечината се протегаат нови гробови.
Гробиштата се шират со неверојатна брзина, посочува Јулија.
Редици сини и жолти знамиња, кои ги означуваат гробовите на паднатите војници, се издигнуваат наспроти мрачното сиво небо.
Постојана мета на Русите
Запорожје е постојана цел на руските сили. Тој е стратешки важен индустриски град во близина на борбените линии.
Најголемата нуклеарна централа во Европа – на околу 55 километри од градот – ја водат Русите.
На денот на нападот во кој загинаа Софија, Тетјана и Адам, Јулија се јавила на својата ќерка од западна Украина, каде била на службен пат.
„И реков да внимава. Бомбите паѓаа врз градот од утрото. „Ти благодарам, мамо, не грижи се. Се ќе биде во ред со нас“, одговори Софија“, вели нејзината мајка.
Серхи бил на работа кога слушнал дека нешто се случило. Ја повикал и ќерката, но немало одговор.
Потоа ја видел оваа порака во групата WhatsApp на неговите соседи: „Пријатели, кој друг остана под урнатините?
„Побрзав дома, молејќи се цел пат, но моите молитви веќе беа залудни. Кога стигнав, се што видов беа урнатини. Талкав наоколу барајќи го мојот балкон. Не знам колку време помина – две или три часа – и сфатив дека „Не остана ништо, нема надеж за спас“, вели Серхи.
Во деновите што следеа, од урнатините беа извадени некои предмети – порцеланската чаша на Софија, која некако остана недопрена, рибата со која Адам си играше во кадата и малата црвена јакна што ја носеше на последната прошетка. Сега е семејно богатство, со многу скапоцени спомени.
„Секоја вечер, кога доаѓав дома од работа, го носев Адам на прошетка. Тој беше многу љубопитен за небото. Тој покажуваше со прстот нагоре, а ние му кажувавме за тоа. И сакаше птици”, вели Серхи.
Семејното видео го прикажува Адам во прегратките на Софија, како трча наоколу, опкружен со гулаби.
„Неодамна почна да зборува и постојано се смешка. Беше здрав, убав и паметен. Тој и ќерка ми не правеа среќни секој ден”, рекла Јулија.
„Не може да стане збор за каков било прекин на огнот или мировни преговори“
По руската инвазија на Украина во февруари 2022 година, Јулија ја однела Софија на безбедно во Велика Британија.
Младата жена работела како преведувач за украинските војници кои биле обучени од британската армија, но не можела да се оддалечи од Украина.
„Навистина ѝ недостигаа родителите и роднините и нејзината земја“, вели Јулија.
Софија се вратила и го роди Адам во јуни 2023 година. Почнала да студира психологија бидејќи знаела дека на многу луѓе во Украина им е потребна психолошка помош, истакнува нејзината мајка.
Јулија е свесна дека Украина наскоро би можела да се најде под притисок да преговара со непријателот.
Доналд Трамп се врати во Белата куќа и се залага за мировни преговори меѓу Москва и Киев.
Но, и Јулија и Серхи се категорични во нивното верување дека Украина мора да се бори понатаму. Тие велат дека тврдењето на Доналд Трамп дека може да ја заврши војната за еден ден било смешно.
„Русија ја нападна нашата земја и ги уништи нашите домови и нашите семејства. Значи, не може да стане збор за каков било прекин на огнот или мировни преговори. “, тврди тој. Јулија.
Серхи вели дека единствениот контакт со Русите на украинска територија треба да биде преку борба.
Многу Украинци веруваат дека дури и да дојде до прекин на огнот, Русија порано или подоцна повторно ќе нападне, како што направи во 2022 година, осум години по анексијата на полуостровот Крим. Москва сега контролира речиси една петтина од Украина.
Времето не е на страната на Украина. Во 2025 година постои опасност на неколку фронтови – недостиг на работна сила, можно намалување на идната воена помош на САД и слабеење на меѓународното внимание.
Јулија прифаќа дека животот во другите земји продолжува: „Луѓето не можат да живеат во постојан стрес, мислејќи само на нас.
Сепак, би сакала да се сетат дека во близина има војна, во која не само војници, туку и цивили гинат“.
Таа сака светот да ги знае имињата – Адам Бухајов, Софија Бухајова и Тетјана Тарасевич.