Мери Ен Беван е родена во Англија во источен Лондон во 1874 година. Кога почнала да боледува од акромегалија, ја добила титулата „најгрда жена“ на светот.
Родена е во работничко семејство како едно од осумте деца. Била медицинска сестра во болница, а во помладите години била здрава, многу убава и привлечна.
Таа почнала да покажува симптоми на болеста веднаш откако се омажила за Томас Беван во 1903 година, со кого имала четири деца.
Отсекогаш сакала да има големо семејство, но Томас ненадејно починал во 1914 година.
Почнала да страда од акромегалија, болест предизвикана од телото што произведува премногу хормон за раст, што исто така доведува до искривување на лицето, што довело до нејзиниот „грд“ изглед.
Суровата состојба предизвикала и раст на рацете и стапалата. Тоа го промени и обликот на нејзиното лице, при што лицето на Мери Ен набрзо станало поголемо и помажествено.
Тоа е неверојатно болна состојба, во која и коските и ткивата се зголемуваат со голема брзина.
Таа страдала од ужасни главоболки и болки во мускулите и зглобовите. Некогаш привлечната и слатка девојка го променила својот изглед до непрепознатливост.
Можно е да се лекува оваа болест денес, но во тоа време тоа не било возможно.
Здравствените проблеми на Мери Ен на почетокот не изгледале толку сериозни.
Започнало со тоа што нејзиниот венчален прстен веќе не можел да се собере на нејзиниот отечен прст, а не долго потоа ѝ се зголемил бројот на чевли.
Но, бидејќи отечените прсти и стапалата се сосема нормални по раѓањето на децата, како и заморот и проблемите со спиењето, таа не мислела дека нешто необично се случува.
На почетокот лекарите немале поим што се случува со неа, но како што одминувало времето се појавиле нови симптоми.
Нејзините раце и стапала станале ненормално големи, лицето драстично ѝ се променило, кожата ѝ била погуста и погруба, а гласот ѝ станал подлабок и рапав.
Акромегалија, она што го имала оваа кутра жена, е многу ретка состојба, само три случаи на милион луѓе се дијагностицираат секоја година.
Тоа е бениген тумор на хипофизата кој предизвикува промени во многу ткива и органи.
Денес болеста успешно се лекува со операција, зрачење на хипофизата, лекови или комбинација од овие методи.
За жал за Мери Ен Беван, на почетокот на 20 век немало лек или успешен третман за болеста, што значело дека таа е осудена да живее со неа и да ги трпи нејзините симптоми и болки.
Нејзината тогашна неизлечива болест станала единствениот извор на приход за вдовицата и нејзините деца.
По смртта на сопругата, таа повеќе немала пари да се прехрани себе си и четирите деца, па решила да го искористи својот изглед и се пријавила на натпреварот „Најгрда жена“ на кој победила.
Појавата на Мери Ен предизвикала нељубезни коментари на улица. Но, без оглед на моралните проблеми за исмевање на помалку среќните, луѓето се собирале да ја видат.
Низ годините била исмејувана, навредувана и понижувана, но така живеела. Иднината на децата ја обезбедувала со пари.
Навредите вределе за нејзината болка бидејќи направиле подобар живот за неа и нејзините деца.
Во тоа време, немало закони кои ги штитат луѓето од дискриминаторски третман.
Видно „изобличена“, тогаш никој не ја разбирал и не ја посакувал како нормална вработена.
Во 1920 година, таа била ангажирана од Сем Гамперц да се појави во шоуто Dreamland на Кони Ајленд. Тоа била форма на „фрик шоу“, каде таа го поминала најголемиот дел од својот живот, а бил составен од луѓе со различни болести и абнормалности чија цел била да ги забавуваат масите.
Имало џинови, џуџиња, брадеста дама, дебели луѓе, сијамски близнаци, тетовирани морнари и други „изроди“…
Таа до својата смрт настапувала и за циркусот на браќата Ринглинг.
Шоута со „изродите“ датираат од далечниот 16 век во Англија, кога деформираните луѓе решиле да стават крај на своите стравови и јавно да се појават пред публика.
Овие шоуа набрзо се прошириле низ светот и станаа забава за целото семејство, вклучувајќи ги и децата.
Публиката во тоа време сакала да гледа „изроди“ и да им се смее, а Беван била една од поуспешните ѕвезди на шоуто. Публиката ја обожавала.
Остатокот од животот го поминала во циркусот каде поради изгледот ѝ се смееле, само за да го прехрани семејството.
За жал, поради болест, таа не живеела долго и починала во 1933 година на 60-годишна возраст.
Изворот на ваквата забава потекнува од медицинското незнаење на ерата и луѓето, како и од ограничувањата во начинот на поминување на слободното време.
Веќе во средината на 20 век, со подемот на кинематографијата и растот на медицинското знаење и наука, се изгубил интересот за претходните форми на забава.
Беван била пациент на познатиот неврохирург др. Харви Кушинг, кој потоа се обидел да им објасни на луѓето дека е сурово да се исмејува нејзиниот изглед и во 1927 година му напишал на магазинот Тајм, кој потоа со потсмев ги објави нејзините фотографии, дека оваа несреќна жена има приказна која воопшто не треба да предизвикува потсмев и веселост.
Тој им објаснил како оваа иста жена порано била убава и згодна, додека не станала жртва на својата болест позната како акромегалија.