Сè повеќе луѓе живеат со синдром на скршено срце, а тоа болно чувство сега доаѓа со тешка дијагноза, покажува новото истражување.
Една рецензирана студија објавена во списанието на Американското здружение за срце покажа дека синдромот на скршено срце е во пораст.
Тоа е, исто така, единственото истражување кое покажува јасна врска за тоа како срцето и мозокот реагираат заедно кога е присутна анксиозноста или стресот.
Синдромот Такоцубо, познат и како синдром на скршено срце, може да се манифестира како срцев удар, предизвикувајќи болка во градите и отежнато дишење откако ќе ослабат срцевите мускули.
„Тоа обично се случува по тежок емотивен или физички настан, како што е раскинување, сообраќајна несреќа или дури и изненадувачка роденденска забава“, вели д-р Сузан Ченг, која ја водела студијата.
Студијата покажа дека мажите и жените подеднакво доживеале пораст на синдромот на скршено срце во последниве години, а жените на возраст од 50 до 74 години забележале најголем пораст.
Од 135.463 случаи на синдром на скршено срце пријавени во САД од 2006 до 2017 година, 88,3 проценти биле кај постари жени.
„Нема друга состојба на болеста каде што е толку јасно и неоспорно“, изјави д-р Ченг за USA Today.
„Многу од нас фокусираа барем дел од нашата енергија обидувајќи се да разберат што се случува околу овој специфичен синдром, на пример како да препознаат дијагноза и да поставите дијагноза.
„Мажите и жените имаат различна биологија и подложност на болести“, додаде докторот, така што „тие разлики се преувеличуваат со текот на времето, а во оваа студија се чини дека е применливо и овде“.
Иако се ретки, тешките случаи на синдром на скршено срце може да доведат до смрт, а д-р Ченг вели дека луѓето со овој синдром биле на интензивна нега „со денови или недели, обидувајќи се да се опорават“.
Таа додаде дека стресот го предизвикува синдромот, наведувајќи дека тоа е „шок за системот“.
Ченг вели дека синдромот на скршено срце сè уште не е добро разбран. Најорганизираните и најсеопфатните достапни податоци се во базата на податоци на примероци од националните болници.
Иако податоците се исклучиво од пред пандемијата, вели Ченг, има податоци и по 2017 година.
Но потребни се неколку години сето тоа да се собере и организира и да се подготви за анализа.
Таа очекува стапката на дијагностицирање да биде помала затоа што повеќето луѓе прават „сè што можат за да избегнат да одат во болница“ за време на пандемија.