Паулет Лифарт е жена која победила рак на дојка. Откако ѝ беше дијагностицирана агресивна форма на рак, таа направила двојна мастектомија.
Ѝ било речено дека нема да има можност за реконструктивна хирургија, што значи дека никогаш повеќе нема да има гради.
Наместо да се повлече во себе и да се срами, таа се чувствувала горда, затоа што ја надминала злобната болест.
Со цел да се подигне свеста кај жените ширум светот, за важноста од рано откривање на рак, како и да се претстави како навистина изгледа, таа тргнала на пат, пеш, до Белата куќа.
Нејзиното патување е моќен потсетник дека лузните, без разлика дали се физички или емоционални, не значат срам. После неколку месеци хемотерапија, хирургија и постоперативен период, овие болести конечно се решиле. Но, тоа не било доволно.
Откако ја објави фотографијата на Фејсбук, таа решила да им помогне на другите жени, да најде начин да се справи со траумата и решила да го испешачи целиот пат со нејзините голи гради.
Откако ја слушнал нејзината приказна, продуцентот Саша Солодукиња се инспирирал да снима документарен филм, следејќи ја на нејзиното патување.
Така е создадена приказната „Scar Story“ или „Приказна за лузната“, во соработка со режисерката Емили Мекензи. Тие веруваат дека нејзината приказна има моќ и потенцијал да ја смени свеста на илјадници жени кои се соочуваат со оваа болест.
– Во последно време, американското општество станува сè поотворено во разговорите за рак на дојка. Сепак, свеста се изразува на погрешен начин. Розовите ленти, фокусирани на ова прашање само во месеците на свесност, октомври, не се доволни. Се добива впечаток за актуелноста на темата, што треба да биде постојано актуелно. Она што овој документарец сакаше да го постигне е да претстави реална слика за тоа како изгледа ракот, без да го завитка во розов целофан. Приказната за ракот на дојка е полна со болка, страдање, грда е и треба храброст, истакнува Лифарт, кој само сакаше да ја претстави приказната со овој документарец.
Денешното општество ги уверува жените дека се привлечни токму поради одредени делови од телото, па затоа загубата на истите може да влијае на нивната самодоверба.
Токму тоа и се случило на Липарт, бидејќи по двојната мастектомија, таа сфатила дека повеќе нема да има гради. Пред операцијата, таа барала фотографии од други жени кои имале исто искуство како неа, меѓутоа, не пронашла ништо друго освен медицински претстави за постоперативни процедури.
Сфатила дека не може да се најде во ниту еден од нив, и затоа не можела да замисли како ќе изгледа подоцна.
Таа одлучила да ја зголеми видливоста на жените покажувајќи ја реалната состојба и истакнувајќи колку е важно да не се срамите од вашето тело. Презентирајќи реални слики, може да се дејствува превентивно и да им се помогне на жените навремено да откријат рак.
Многу е важно да се промени свеста на луѓето за жените како сексуални објекти, кои го губат својот изглед и значење ако немаат гради.
Неколку луѓе во нејзиното семејство починале од оваа болест, но за тоа никогаш не се зборувало. Зошто општеството создава табуа од болести? Треба да зборувате за тоа, да зборувате јавно и да не се срамите да го покажете своето тело.
За време на нејзиното патување, режисерите одлучиле да создадат колекција на „Приказни со лузни“, додавајќи приказни од други луѓе кои имале исти или слични искуства. Зборувајќи и поврзувајќи се едни со други, жените можат да се поврзат, да се чувствуваат помалку изолирани и да градат самодоверба.
Документарецот, меѓу другото, имал за цел да го сврти вниманието на надлежните органи кон здравствено осигурување, како и кон штетни материи кои предизвикуваат рак на дневно ниво.
Она што е алармантно е утврдување на методот на лекување во согласност со класата и расата. Белците почесто се третираат како категорија на која им е потребна побрза помош отколку, да речеме, црните жени како Липхарт. Да, тоа е вистина. Покрај тоа, цената на третманот е превисока за некој со посиромашна финансиска состојба.
Здруженијата на жени собираат пари за да им помогнат на луѓето како Липхарт кои немаат средства да обезбедат третман за себе. Нејзиното семејство вложило се за да помогне, но по операцијата останале без пари, што дополнително го комплицирало периодот на опоравување.
Имало премногу причини за движењето. Покрај тоа што го победила ракот, таа се победила и себе си. Таа рекла: „Можам да го направам тоа!“, и на 30 април, по една година обука, тргнака на своето долго патување.
Бестрашна, упорна и силна, и физички и психички. Таа изјавила дека повеќе никој не може да ја повреди, бидејќи таа веќе го поминала најлошото. Секој од нас има некоја лузна, ако не физички, тогаш психички. Но, не треба да се срамиме од нив, туку гордо да ги носиме. Секоја од нив е доказ за една победа.
„Постојано се плашиме од тоа што другите луѓе ќе кажат, размислете. Ќе не осудат ли? “, Посочува Лифарт.
Токму тоа сакала да го смени, за да им нагласи на жените ширум светот дека се подеднакво жени без гради, бидејќи нивната женственост не се крие во органите, туку во психата.
Зајакнување на самодовербата е потребно со цел успешно да се надмине периодот по операцијата.