Вселенските гробишта, именувани по херојот на романот на Џил Верн „20.000 милји под морето“, се местото каде што, кога ќе ја заврши кариерата, најверојатно ќе заврши Меѓународната вселенска станица.
На најоддалечената точка од секое земјиште на Земјата и четири километри од морето, лежат вселенски гробишта.
Кога ќе заврши нивното патување во вселената, старите сателити, делови од ракети и вселенски станици се испраќаат до напуштена точка во Пацификот и „закопани“ во темните длабочини на океанот.
Техничкото име за овој воден појас е „океанска точка на недостапност“, бидејќи е оддалечено околу 2.700 километри од секое копно. Попознат е како Вселенски гробишта или Поинт Немо, по јунакот на романот на Верн.
Тука најверојатно ќе заврши Меѓународната вселенска станица, лабораторија со големина на фудбалско игралиште, која орбитира околу Земјата. Имаше извештаи оваа недела дека се појавија пукнатини на MSS. Иако тоа не значи непосредна смрт на станицата, таа покажува дека дефинитивно влегла во „трето доба“.
Кога леталата умираат, тие стануваат опасност за сите во орбита. Вселенски остатоци брзо се акумулираат во вселената, и при брзина од 17.500 км / ч, дури и снегулка може да предизвика сериозна штета на друго вселенско летало.
Американската вселенска агенција НАСА наведува дека илјадници парчиња вселенски остатоци лебдат во вселената.
„Толку е ѓубре да се грижиш дека мал судир може да предизвика голема верижна реакција. Таа можност се нарекува Кеслеров ефект”, велат од НАСА.
Кеслеровиот ефект или Кеслеров синдром е сценарио во кое, поради количеството отпад во орбитата, секој судир би произвел голема количина вселенски отпад, што повторно би ги зголемило шансите за нов судир и така натаму додека орбитата не стане недостапна.
„За да спречиме таква катастрофа, секој што ќе лансира нешто во орбитата овие денови мора да има план или да го врати во орбитата на гробиштата или да го испрати назад да изгори во атмосферата на Земјата“, изјави НАСА.
Понатаму сателити можат да бидат испратени далеку во вселената, надвор од опасната зона, со остатокот од горивото. Тоа е орбита на гробишта. Поблиските сателити можат да бидат лансирани надвор од орбитата и, ако се мали, целосно да изгорат при враќањето на Земјата.
Оние што не горат, паѓаат на Земјата во „непланирана“ траекторија (како кинеската ракета Долг март 5 Б или вселенската станица Скајлаб). Се претпочита, наместо отпадот да паѓа на ненаселена почва, тој внимателно да се „спроведе“ до Поинт Немо.
Европската вселенска агенција објасни како се прави таа имплементација. Се одредува точката кога леталото ќе стигне до горната атмосфера и благодарение на претходните пресметки, отпадот ќе слета под остар агол во точно дефинирана зона.
Во 2001 година, руската вселенска станица Мир го достигна крајот на својот „живот“ во вселената. Товарниот брод ги стартуваше моторите за да го изнесат Мир од орбитата на Земјата. Делови од станицата изгореа кога влегуваа во атмосферата, додека 25 тони отпад преживеаја и паднаа во водениот гроб на Поинт Нема.
Оттогаш, на Мир му се придружија остатоци од бројни сателити, ракети, па дури и автоматско возило за пренос што донесе товар до Меѓународната вселенска станица и се викаше Џил Верн.
Вселенско летало кое преживува простор и огнен премин низ атмосферата на Земјата нема да може да го преживее притисокот што меле се пред себе на длабочина од 4 километри под нивото на морето.
Еден ден во не толку далечна иднина, на Мир и Џил Верн и другите сателити ќе им се придружи Меѓународната вселенска станица. MSS орбитира околу Земјата од 1998 година, кога Русија, САД, Канада, Јапонија и неколку европски земји започнаа заеднички проект. Тоа е дом на астронаути од 2000 година.
Првично беше предвидено дека ќе преживее 15 години. Сега има дозвола за работа до 2024 година. Но, годините почнуваат да се покажуваат.
Пред една недела, портпаролката на НАСА, Анџела Харт, изјави за Си – Ен – Би – Си дека иако НАСА сѐ уште активно работи на научни истражувања… МСС ќе мора да се затвори во одреден момент.
Оваа недела, рускиот официјален претставник Владимир Соловиов рече дека повеќето од системите за летање МСС одамна истекоа и дека може да се очекуваат „непоправливи неуспеси“.
Би – Би – Си објави цела низа проблеми, од истекување на воздух до дефекти и „структурен замор“.
Вселенскиот археолог Алис Горман од Универзитетот Флиндерс вели дека е добро што MSS издржал толку долго. За тоа време, човештвото научи како да го „закопа“ леталото на контролиран начин.
Единствениот проблем е што MSS е ѕвер со многу делови. Постојат неколку модули каде живеат шест астронаути и модули што се користат како лаборатории. Надвор има соларни панели и роботски раце. НАСА вели дека е голема колку рагби поле, со бањи, теретана и голем прозорец.
„Ако треба да одделат некои модули од другите, тоа дефинитивно ќе создаде отпад“, рече Горман.
„Луѓето ќе го следат овој процес. Деновиве се посветува поголемо внимание на она што го оставаме во орбитата. Како што влегува во атмосферата, ќе почне да се распаѓа. Причината зошто Поинт Немо е добро место е тоа што отпадот може да биде долг километри“, рече Горман.
Ќе има и страв. Што ако се случи нешто непланирано?
Кога Долг маш 5Б почна да паѓа неконтролирано, се стравуваше не само дека може да погоди некого / некаде, туку и поради можното токсично гориво оставено на леталото.
Горман вели дека тоа би било случај дури и при контролиран пад, но дека во моментот кога „ лета низ атмосферата, сето тоа гориво ќе исчезне“. И она што преживува и тоне во вселенските гробишта ќе бидат безбедни материјали како нерѓосувачки челик, титаниум и керамика.
Тој исто така вели дека тоа ќе биде мирен крај на бурното патување од работ на вселената до длабокото сино море.
„Ќе го испратиме до дното на океанот. И како бродоломи, ќе стане живеалиште, корален гребен. Нов живот”.