Пред 35 години, експлозија во нуклеарната централа Чернобил во Украина испушти смртоносно зрачење во атмосферата.
Најблискиот град Припјат, во кој живееле околу 50.000 луѓе, бил евакуиран заедно со другите заедници во зона од 4.000 квадратни километри.
Људмила Хончар тогаш имала четири години и живеела во Припјат со нејзините родители.
По 35 години, таа се вратила во градот и се обидела да го најде својот стан.
Таа го започнала своето патување оддалечено 120 километри во старата куќа на нејзиниот братучед Питер.
Таа живеела таму за време на евакуацијата.
– Беше летото 1986 година, а потоа се преселивме во Киев и започнавме да градиме сè од нула. Моите родители долго време велеа дека ќе се вратиме во Припјат и дека сè ќе биде во ред. И тогаш одеднаш се разболеа – изјави таа за Би-Би-Си.
Пред патувањето, Људмила размислувала како би изгледало ако порасне во Припјат.
Новото зрачење опаѓа во последните 35 години, а напуштениот град стана популарен кај туристите.
– За мене, тоа е чувствително и многу болно и не можам да разберам како луѓето можат да продаваат и да купуваат вакви сувенири – открила Људмила.
Многумина што живееле во Припјат работеле во нуклеарната централа Чернобил, оддалечена три километри. Таткото на Људмила работел на една од конструкциите во електраната и помогнал да се направи заштитен саркофаг по топењето. Таа вели дека на луѓето не им било кажано колку е опасно.
– Тато рече дека на сите им дале очила и им рекле да ги носат додека работат, но никој не го стори тоа. Изгореа леќите на тато. Дури подоцна дознавме дека тоа е резултат на зрачење – рече Људмила.
Не го криела своето воодушевување кога по 35 години повторно се нашла во нејзиниот стан, од чиј прозорец можело да ја види старата градинка.
Родителите на Људмила починале од болест поврзана со зрачење.
– Моите родители рекоа дека е добро тука пред катастрофата. Немам причина да се сомневам во нивните зборови, мислев дека тоа е и мојот дом. Сепак, откако го посетив, сфатив дека тој веќе не е мој – рече таа.
Људмила смета дека поради катастрофата можеби прераснала во силна личност, која и помагала секогаш да го постигнува она што го замислила.
– Не можам да кажам дека Чернобил ми помогна да станам тоа што сум, но тоа ги натера моите родители да ми покажат дека никогаш не треба да се откажуваш – рече Људмила.
