Кихну е изолирано место во Балтичкото Море, попознато како „Островот на жените“.
Сместено на западниот брег на Естонија, често се нарекува последниот европски матријархат.
Брчките засечени во нејзините раце додека притоките течат кон нејзините зглобови. Жена во шарено здолниште седи сама во својата кујна. Секојдневните задолженија не се завршени – водењето фарма како што тој го работи цел живот, значи постојано да се движите.
View this post on Instagram
Треба да се негуваат кокошките и овците, да се шие и мие облека и да се поправаат трактори. Но, во моментов таа го ставила својот фокус на иглите за плетење кои во ритам се лулаат во нејзините раце. Таа ја плете својата погребна облека.
Ова место често се нарекува последниот европски матријархат, оваа островска заедница преживува првенствено поради силата и издржливоста на жените.
Чувари на богатата култура која се наоѓа на листата на УНЕСКО за нематеријално културно наследство на човештвото, жените од Кихну балансираат меѓу земјоделството, воспитувањето на децата и секојдневието, кое е исполнето со обврски поврзани со одржување на традицијата на предците.
View this post on Instagram
На место каде што мажите биле отсутни низ историјата – затоа што работеле на море како рибари или во странство – улогата на жената се проширила надвор од традиционалните родови улоги и во секој аспект од животот.
Тие се чувари на песната, орото, традиционалното ткаење и ракотворбите. Тие, исто така, вршат обреди на премин, како што се свадби и погреби.
Нивната приказна ја раскажа и фотографката Ан Хелен Ѓелстад. Таа беше поканета на погребот на една жена на Кихну, Ѓелстад се најде во кујната опкружена со постари жени облечени во сино, бојата на жалоста.
„Ова е приказна за минатото што е важно за иднината“, рече таа.
View this post on Instagram
– Моето внатрешно убедување беше дека морав да го снимам ова, да го ставам во книга, да пишувам приказни – додаде таа.
Ѓелстад потоа напиша приказна за место проткаено со традиција и песни од калевала метри (древна усна традиција на музичко раскажување), ткаени и извезени алишта со светли бои и способноста на жените да преземат сè, од поправка на мотори до добиток. Ја раскажува и приказната за опстанокот, иако со неизвесна иднина.
И покрај тешките времиња и 50 години советска окупација, оваа матријархална традиција опстанача. Но, сега – додека младите генерации бараат можности – оваа единствена островска култура е под закана.
Иако сезонскиот туризам напредува бидејќи љубопитните посетители доаѓаат да научат за богатата традиција на Кихну, обезбедувајќи го многу потребното спасение за островот, населението старее и опаѓа.
View this post on Instagram