За да разбереме дека некој е среќен, ние несвесно го имитираме неговиот израз на лицето, евоцирајќи спомени за нашата сопствена радост. Ова е резултат на новото истражување на Универзитетот во Висконсин – емпатијата доаѓа преку несвесна мимикрија на лицето.
Пола Нидентал и Едриен Вуд, психолози од Висконсин кои го спровеле ова истражување, велат дека оваа постапка се случува во секоја ситуација во која се чита туѓо лице.
По ваквото читање, многу суптилно и несвесно го пробуваме истиот израз, а разбирањето на емотивното значење доаѓа за неколку десетици секунди. Ова ја објаснува и заразноста на смеата, освен што според Нидентал и Вуд, смеата е заразна затоа што сите ги потсетува на работи кои за нив се духови.
Проблеми се јавуваат ако е намалена способноста за имитација или ако е отежната перцепцијата на туѓите лица. Нидентал и Вуд откриле дека разни феномени кои го отежнуваат изразот на лицето, како парализа на лицето или оштетување на нервите поради пластична операција, исто така предизвикуваат проблеми со емпатијата.
Луѓето со аутизам имаат поинаков проблем – најчесто недостаток на контакт со очите. Меѓутоа, според Нидентал, доколку внимателно се предизвика, резултатот може да биде спонтана или автоматска мимикрија на лицето. Ако некој цел живот имал еден од овие проблеми, како на пример, лице со вродена парализа, тогаш потешко е да се забележи намалена способност за сочувство – ако воопшто е намалена.
Претпоставката на овие двајца научници е дека во такви случаи се развива алтернативен (компензаторен) систем на перцепција на емоции и емпатија. Темата на имитацијата како алатка за разбирање на светот околу нас веќе некое време е тема на истражување низ когнитивните науки.
Еден од главните извори на популарност на оваа тема е откривањето на т.н. огледални неврони, неврони кои се активираат на ист начин без разлика дали соодветната активност е извршена или само набљудувана.