Најлудиот турски султан ја поминал својата младост во кафез, го удавил целиот харем, а сè уште се зборува за она што му го направи на неговиот син…
Султанот Ибрахим Луди е роден на 5 ноември 1615 година, како најмлад син на султанот Ахмед Први и неговата омилена сопруга Султана Косем.
Неговиот татко починал кога Ибрахим имал помалку од две години. По ова, во семејството на султанот имало период на крвави судири, кога ниту еден кандидат за престол не успеал да ја одржи власта долго време.
Чичкото на Ибрахим Мустафа Први, неговиот полубрат Осман Втори, постариот брат Мурат IV се менувале на престолот… Мурат на крајот ја презел власта, но фактот дека султанот станал негов брат бил уште поопасен за Ибрахим.
Во 1635 година, од страв дека ќе се обидат да му ја одземат власта, Мурат IV наредил да бидат погубени неговите двајца браќа – Касим и Бајазит. Ибрахим бил поштеден бидејќи неговиот брат не гледал закана во него, но тоа не значи дека избегал од горчливата судбина.
Иако неговиот брат го поштедил, Ибрахим бил затворен во таканаречен кафез од 1635 година.
Тоа бил ограден дел од харемот, во кој помладите браќа на владејачкиот султан понекогаш биле држени во еден вид заробеништво, изолирани и под стража, пренесува „Историски забавувач“.
Заробеништвото на Ибрахим траело до 1640 година, односно до смртта на султанот Мурат IV, кога тој станал единствениот маж од османлиската лоза, бидејќи ниту едно машко дете на Мурат IV не го преживеало своето рано детство.
Стресот што го доживеал Ибрахим при егзекуцијата на неговите двајца браќа бил толку голем што оставил трајни последици врз неговото ментално здравје. Заробеништвото само допринело за паранојата.
Ибрахим со голема недоверба ја прифатил веста за смртта на неговиот брат. Кога го повикале да го заземе престолот, тој го одбил од страв дека тоа е стапица. Само кога му било покажано безживотното тело на султанот Мурат IV, тој се согласил да ја преземе власта.
За време на првите неколку години од неговото владеење, султанот Ибрахим Први се покажал како многу способен владетел.
Голем дел од заслугите треба да се припишат на Кеманкеш Мустафа Паша, кој станал голем везир по стапувањето на Ибрахим на тронот. Неговата цврста рака ја одржувала силата и стабилноста на Отоманската империја.
Како и да е, Ибрахим го следеле и го поддржувале по неговите стапки. Кога Кеманкеш Мустафа Паша напишал меморандум за јавни работи, султан Ибрахим му одговорил. Врз основа на одговорот на Султанот, јасно е дека тој бил исклучително образован човек.
Ибрахим, честопати маскиран, ги прегледувал плоштадите во Цариград и му наредувал на Големиот везир да ги исправи сите неправилности што ги забележа.
Ибрахим никогаш не ги надминал траумите искусни во детството и младоста. Последиците од искусниот стрес почнале да се манифестираат преку чести и многу силни главоболки, како и напади на слабост.
Другата крајност бил страшен излив на бес. Едно време, султанот многу го сакал новороденчето на една од неговите конкубини. Турхан Кадија Султана – главната сопруга на Ибрахим, љубоморна, се спротивставила на ова.
Ибрахим, разбеснет од нејзиното однесување, го зел неговиот син Мехмед од нејзините раце и го фрлил во базенот. Малиот принц не се удавил само затоа што го спасил слуга, но останал со лузна на челото, која ја носел до крајот на животот.
Турхан Хатиџе Султана важела за единствената која успеала да ги смири своите, сè почести, испади на гнев. Во момент на лудило ги удавил сите 280 членови на неговиот харем затоа што ја слушнал приказната дека друг човек зачекорил во харемот.
Исто така, кружела приказна дека тој бил опседнат со полнички жени до тој степен што испраќал слуги низ државата да ги најдат најдебелите можни жени за неговиот харем. Една од неговите главни конкубини се викала Шекер Паре, буквално парче шеќер, и се шпекулирало дека тежи околу 150 килограми.
Ибрахим осум конкубини ги направил хасеки султани (главни жени) давајќи им големо богатство и имот. На едната дури и самиот ѝ ја дал палатата на Големиот везир.
Тој влегол во историјата затоа што бил – убиен!
Ова однесување, во комбинација со воените порази во војната со Венеција во доцните години на неговото владеење, ги разбеснило неговите поданици, а особено најопасните – јаничарите!
На 8 август 1648 година, расипаниот голем везир Ахмед Паша бил задушен и распарчен од незадоволна маса. Истиот ден, Ибрахим бил фатен и заробен во палатата Топкапи.
Ибрахим бил лишен од титулата султан, а на власт дошол неговиот седумгодишен син Мехмед IV.
Ибрахим бил задавен на 18 август 1648 година, пред неговата палата. Со тоа тој станал само третиот султан во историјата на Отоманската империја кој бил убиен.