Некои историски ситуации со трагичен исход се чини чекале да ги објаснат модерното време и модерната наука.
Погледнете кои се најинтересните вакви случаи.
Смртоносна трансфузија во 17 век
Дали знаете кој е Антоан Мурош? Станува збор за Парижанец кој починал откако добил трансфузија на крв од теле, во зимата 1667 година.
Прашањето е: што или кој е одговорен за неговата смрт?
Кога трансфузиите за првпат се појавиле во медицината, ги пречекало мноштво поделени мислења.
Д-р Жан-Батист Дани, личен лекар на кралот Луј XIV, ја извршил првата трансфузија на крв во јуни 1667 година – петнаесетгодишно момче добило овча крв.
Момчето преживеало, па д-р Дени подоцна се обидел да изврши слична постапка со Антоан Муроз. Лекарот се надевал дека крвта на животното ќе има лековито дејство врз менталните проблеми што ги имал Антоан.
Неколку дена подоцна, пациентот починал, а докторот бил осуден за убиство, пишува Национална географија.
Во својата книга „Анализа на крвта: Приказна за медицината и убиството за време на научната револуција“, историчарката Холи Такер откри докази дека вдовицата на Муроз имала соучесници во убиството на нејзиниот сопруг – ривалот д-р Дани.
Смртта на Мурош ги завршила експериментите на лекарот, па тој целосно се повлекол од медицината, а трансфузијата на крв била забранета во Франција до 1670 година.
Ненадејна смрт на големиот италијански владетел
Кангранде дела Скала, владетелот на Верона, кој ги окупирал другите италијански градови во текот на 14 век, починал ненадејно на триесет и осумгодишна возраст.
Откако Гуецело Темпеста му го предал Тревизо на Кангранде, Кангранде се разболел смртно. Во тоа време преовладувало мислењето дека Канградне се разболел затоа што пиел вода од загаден поток. Сепак, кружеле гласини дека тој бил убиен.
Неодамна, телото на Кангранде било ископано за да се утврди која од двете претпоставки е точна.
Аутопсијата покажала дека Кангранде консумирал отровен дигиталис, што на крајот го убило. Сепак, не е познато кој е одговорен за неговата смрт.
Контроверзната смрт на Медичи
Франческо Медичи и неговата втора сопруга Бјанка Капело починале еден по друг во 1578 година.
Кога мажот и жената умираат ден за ден, тоа може да изгледа сомнително, иако во овој случај, смртта некогаш се поврзувала со маларија. Подоцна, таа се посомневала во убиството и тоа во братот на Франческо – кардиналот Фернандо.
Посмртните останки на Франческо содржат високо ниво на арсен, а форензичкиот антрополог Форнакјари, исто така, пронашол протеини на P. falciparum во остатоците од неговите коски, што значи дека починал од маларија.
Седумнаесет тела во бунарот
Седумнаесет тела биле откриени еднаш во Норич, Англија. Телата не биле закопани, туку пронајдени во бунар.
Остатоците од седумнаесет лица биле пронајдени за време на подготовките за изградба на нов трговски центар.
Професорот Су Блек се прашувал чии се телата, кои биле толку безмилосно отфрлени. Отпрвин, археолозите кои го спровеле истражувањето мислеле дека биле жртви на чума, но анализите ги сместиле починатите во 12 или 13 век, што е многу порано отколку што чумата стигнала до Англија.
Експерт за ДНК, д-р Иан Барнс, открил пет примероци на ДНК кои го одвеле во еврејско семејство.
Иако не е јасно што точно се случило со овие луѓе, истражувачите го поврзале случајот со верски прогон. Природната смрт е отпишана, а најверојатната причина за смртта е или масовно погубување или групно самоубиство.
Мистеријата за смртта на Наполеон е решена
Наполеон Бонапарта, најпознатиот владетел во историјата на Франција, починал во егзил во 1821 година. Дали починал од природна смрт или бил отруен?
Лекарот утврдил дека Наполеон починал на Света Елена од чир на желудник. Имало и сомневања дека е отруен.
Во 1961 година, во весникот „Природа“, аматерскиот доктор и токсиколог Стен Форшвуд ги поврзал симптомите на Наполеон со труење со арсен.
Голем процент на арсен е пронајден во косата на Наполеон, но тоа не било невообичаено во тоа време, бидејќи многу козметички производи содржеле арсен.
Патолозите откриле дека Наполеон страдал од рак, а истовремено во неговиот стомак е пронајдена грануларна материја, што укажува на крварење од гастроинтестиналниот тракт.