Луѓето кои постојано доцнат се често оптимистични и нереални, а таков начин на размислување влијае на нивната перцепција на времето.
Тие тоа не го прават намерно, туку искрено веруваат дека ќе успеат да завршат се што испланирале и дека ќе стигнат каде што треба навреме.
Професорот по психологија Џеф Конте од Универзитетот во Сан Диего направил истражување на таа тема и испитувал два типа на личности – тип А (нестрпливи и склони на натпреварување) и тип Б (креативни и опуштено). Поединците склони на доцнење ги сместил во тип Б.
Задачата била испитаниците од двете групи да се обидат да погодат колку време изминало (а, изминала само една минута). Луѓето од групата А рекле дека се 58 секунди, а од групата Б дека се 77 секунди. Со ова е докажано дека луѓето кои постојано доцнат навистина имаат поинаква перцепција за времето
Исто така овие типови луѓе не се лутат кога другите доцнат затоа што гледаат низ поширока перспектива. Покрај тоа се поспонтани, не се оптеретуваат со работи на кои не можат да влијаат, на пример за тоа што автобусот доцни. Затоа околу себе шират позитивна енергија која на другите им делува пријатно.
Поради тоа што често можат да бидат поуспешни во животот имаат шанси да живеат подолго од луѓето кои не доцнат никогаш. Но, имаат и тие свои маани, велат истражувачите. Со оглед дека не можат да го контролираат времето, така често немаат контрола ниту над парите, не се истрајни и на пример во завршување на диетата која ја зпаочнале.
Тие повеќе живеат за сегашноста, отколку за иднината па штедењето за староста не им е посилна страна.