Многумина веруваат дека човек како Владимир Путин е способен за се, дури и за употреба на нуклеарно оружје. Имено, рускиот претседател јасно стави до знаење дека човечкиот живот не му вреди ништо, освен ако не се работи за него, пишува Андреас Клут за Блумберг.
Постојат сценарија во кои тој би можел да дојде до катастрофална пресметка што покажува дека лансирањето на една или повеќе нуклеарни бомби може да го задржи на власт.
Ова е затоа што сега нашиот свет, во стратешка смисла, повеќе личи на Европа во раните нестабилни години на Студената војна отколку во нејзиниот релативно стабилен подоцнежен период.
Заемно гарантирано уништување – MAD
Во годините по Втората светска војна, САД знаеја дека нивните сили во Западна Европа се инфериорни во однос на оние на Советскиот Сојуз и веројатно нема да го издржат неговиот напад. Затоа, Американците поставија послаби нуклеарни боеви глави на територијата на европските сојузници.
Тие сакаа да испратат порака до Русите – во случај на советски напад, НАТО може да лансира неколку од нив на бојното поле и да ги спаси своите членки од пораз.
Но, како што напредуваше трката за нуклеарно вооружување, Советскиот Сојуз се израмни со САД во стратешкото вооружување и почна да користи нуклеарни бомби што може да се лансираат на проектили со долг дострел од една земја во друга, уништувајќи цели градови.
Колку и да звучи апокалиптично, оваа рамнотежа на сили нè задржа од нуклеарна војна досега.
Можевме да гледаме на Запад и на Исток како двајца мажи кои стојат во иста просторија, до половината во бензин. Секој има одреден број на чкорчиња, но ниту еден не сака да ги користи бидејќи тоа би значело дека и двајцата ќе се запалат. Оваа позиција го доби и своето соодветно име – MAD (Mutual Assured Destruction).
Путин и неговата „црвена линија“
Сепак, по две децении од владеењето на Путин во Русија, дојде до стратешка промена на ситуацијата. На некој начин се вративме во периодот веднаш по Втората светска војна, со обратни улоги.
Сега Русија е таа која се сомнева дека е инфериорна во однос на НАТО во конвенционалното војување. Затоа, Путин го компензира овој недостаток со закани за нуклеарно оружје во случај инвазијата на Украина да не оди според неговиот план. Овој пристап се нарекува – ескалација до деескалација.
Така, Русија, која е приближно еднаква на САД во стратешкото нуклеарно оружје, доби голема предност во тактичката, релативно мала дострел. Русија има околу 2.000 тактичко нуклеарно оружје, а САД само околу 200, од кои половина се стационирани во Европа.
Путин веќе неколку пати навести дека би можел да го дофати неговиот воен арсенал доколку НАТО ја премине својата „црвена линија“. И бидејќи ја меша сопствената судбина со судбината на својата земја, тој има тенденција секое можно лично понижување или промена на режимот во Москва да го толкува како премин во „црвената зона“.
Да речеме дека Украинците, кои херојски се борат против изненадувачки неспособните руски напаѓачи, се доближуваат до победата, или дека хиперсонична руска ракета скита во Полска, членка на НАТО, или дека Западот испорачува оружје на Украина што може да го промени правецот на војната – секој од овие кривини може да го принуди Путин пред ѕид и да доведе до ескалација, пишува Блумберг.
Првата бомба може да заврши во шумата
Неговата прва реакција најверојатно ќе биде покажување заби. Можеби ќе ја фрли првата бомба на некое пошумено ненаселено место или во морето, само за да покаже дека е сериозен.
Следната нуклеарна бомба може да уништи непријателско складиште за оружје, воена база, но не и целиот град. Тактичкото нуклеарно оружје овозможува ваков вид прецизна „нуклеарна игра“.
Путин на тој начин би ја покажал својата решителност, подготвеноста да „оди до крај“, надевајќи се дека Западот нема да возврати. САД и Европа, односно НАТО, сега треба да почнат да размислуваат за можен одговор на првата фрлена бомба. Дали тогаш Западот треба да лансира нуклеарна бомба со мала моќност за да покаже дека е подготвен да влезе во рингот? Тогаш, кој би бил следниот чекор на Путин?
Откако ќе започне лансирањето на нуклеарните боеви глави, најсмртоносното оружје во историјата на човештвото, без разлика на нивната сила, се зголемува ризикот од недоразбирања и погрешни потези.
Помал удар од едната страна сепак може да изгледа катаклизмично за другата. А проектилите летаат толку брзо што секоја земја има само неколку минути да одговори. Многу е лесно да се дојде во искушение да го притиснете „црвеното копче“, пренесува Индекс.