Големо прашање е дали сириските Курди можат да бидат претерано среќни поради падот на Башар ал Асад бидејќи настаните на терен покажуваат дека исламистите кои благодарение на помошта на Турција сега ја презедоа контролата врз Сирија немаат мирни намери кон Курдите, а тоа може да доведе до нова војна.
Точно, командантот на курдските сили во Сирија во неделата го поздрави соборувањето на авторитарниот режим на Башар ал Асад.
„Живееме во историски моменти во Сирија додека сме сведоци на падот на авторитарниот режим во Дамаск“, објави на Телеграма.
Од Анкара веднаш пристигна заканувачка порака дека Турција сака да помогне да се „гарантира безбедноста“ во Сирија по падот на Асад, но и дека ќе работи на спречување на доделувањето автономија на Курдите.
Во согласност со гореспоменатата закана, во напад на турски беспилотни летала на територијата под контрола на Курдите во понеделникот загинаа 11 цивили, меѓу кои шест деца, а еден ден претходно, турските војници на обука го зазедоа градот Манбиџ и ги истераа бранителите на СДФ.
На почетокот на декември, протурските борци го зазедоа и стратешкиот град Тал Рифат од курдските сили, заедно со големата бунтовничка офанзива против режимот на Асад.
Околу 25 до 30 милиони Курди моментално живеат во она што го нарекуваат Голем Курдистан, регион кој се протега низ југоисточна Турција, северозападен Иран, северен Ирак и североисточна Сирија.
Околу 1,7 милиони од нив живеат во сириски Курдистан (курдски: Rojava Kurdistanze, што во превод значи „Курдистан каде што заоѓа сонцето“), што е девет проценти од населението.
Главните непријатели на Турција се во северна Сирија, каде што имаат штаб на курдските ПКК/ИПГ (Единици за народна одбрана).
Борците на ИПГ остануваат столбот на Сириските демократски сили, основани во 2015 година, кои се обучени и вооружени со помош на Соединетите Американски Држави.
Тие со години се најважниот американски партнер во борбата против Исламската држава (ИСИС) во Сирија и затоа ИПГ никогаш не е прогласена за терористичка организација, иако идеолошки се потпира на политичката стратегија на ПКК.
Реџеп Таип Ердоган е бесен поради ова и ја користи секоја можност за конфликт.
Кога Турците ги нападнаа сириските Курди во пограничната зона во 2019 година, Америка се повлече, за да не биде вклучена во конфликтот меѓу двајца сојузници – едниот во НАТО, а другиот во борбата со исламистите.
Една година претходно, Ердоган ги испрати своите војници да го заземат градот Африн, предизвикувајќи егзодус на 200.000 Курди таму.
Тој успеа затоа што тогашниот претседател Доналд Трамп нареди повлекување на американските војници од Курдистан, иако таму остана помал контингент од околу 900 Американци.
Логично, Курдите го сфатија ова како предавство, како и многумина во САД.
– Ова е порака до сите наши пријатели на Блискиот Исток дека САД се недоверливи – коментира подоцна за Си-Ен-Ен поранешниот американски амбасадор во НАТО, Николас Барнс.
Американскиот воен и политички ангажман со Курдите започна сериозно со Заливската војна од 1990-1991 година.
Ирачки Курдистан, исто така, силно ја поддржа американската инвазија на Ирак во 2003 година, кога курдските сили ги здружија силите со американските трупи за да го соборат Садам Хусеин.
Американско-курдското братство на оружје беше исто така клучно за поразот на Исламската држава во Сирија.
Сириските Курди, сојузници на САД, или ИПГ, одиграа централна улога во големиот пораз на ИСИС на бојното поле и го освоија стратешки важниот град Рака.
Партнерството на САД со ИПГ донесе успех на бојното поле, а конечната победа на Курдите во градот Кобане стана пресвртница во борбата против ИСИС.
Но, токму овој успех почна да тревожи во Анкара. За Ердоган, сојузот меѓу САД и ИПГ претставува пресвртница во регионот, односно можност Курдите конечно да добијат своја држава.
Турција по никоја цена нема да го дозволи тоа бидејќи Големиот Курдистан опфаќа делови од турска територија.
На Тајип Ердоган дополнително му пречи фактот што сириски Курдистан е економски самодоволен благодарение на нафтените полиња, кои обезбедуваат постојан проток на пари.
Дополнително, откако властите во Сирија во изминатите осумдесет години ја бранеа употребата на курдскиот јазик и култура, дури и во приватната сфера, сега ја загубија таа битка додека Курдите владеат на своја територија.
„Курдите ги стекнаа сите атрибути на една нација, освен суверенитет. САД остануваат единствениот најважен фактор во одредувањето на иднината на Курдите, особено во Ирак и Сирија. Трамп можеби го прекинува американското партнерство со ИПГ, но Сириските Курди сè уште имаат корист од врската бидејќи тие претходно важеа за најмалку важно курдско население во регионот од страна на силите, курдската држава можеби е далеку, но ако некогаш се појави, ќе има нација што ќе ја насели, “, заклучи тој во 2019 година.