Спуштањето неколку скалила по еволуциската скала можеби не е најдобрата идеја, но тоа не ги спречило овие научници да се обидат.
На почетокот на 20 век, рускиот биолог Илја Иванов планирал да вкрсти луѓе и мајмуни, додека друг Русин, Сергеј Воронов, собрал многу пари со трансплантација на мајмунски жлезди на богатите во Европа.
Во Русија, вештачкото оплодување на добитокот започнало речиси 20 години порано отколку во САД и Европа, каде што овој метод на оплодување на домашни животни бил воведен дури во средината на 1930-тите.
Илја Иванов бил пионер во оваа област. По школувањето во Париз, тој соработувал во Русија со првиот руски добитник на Нобеловата награда Иван Павлов и уживал во финансиската поддршка од руските власти.
До 1914 година, вештачкото оплодување овозможило одгледување на речиси 7.000 здрави коњи.
Следната цел на амбициозниот биолог било вкрстување меѓу видовите. Започнал со успешно вкрстување на видови говеда, но набрзо дошол до идеја да ги вкрсти луѓето и мајмуните.
Се разбира, тоа не можело да помине во православна Русија, но советската влада, напротив, сакала да ја искористи науката како средство за уништување на верските ставови, кои во тоа време сè уште беа силно вкоренети во свеста на рускиот народ.
Во 1924 година, Иванов испрати писмо до Анатолиј Луначарски, советскиот народен комесар за образование, барајќи финансирање за неговите експерименти и приложил писма од Институтот Пастер, кои му дозволувале на Иванов да користи шимпанза од фарми во Француска Гвинеја.
Луначарски ја одбил оваа понуда, но во 1925 година Иванов ја добил поддршката од Николај Горбунов, висок советски функционер.
Иванов добил парична помош од 10.000 долари. Очигледно е дека истражувачот немал никакви морални дилеми. Тој само сакал да влезе во учебниците како творец на нова раса.
Истата година Иванов почнал да оплодува мајмуни во Гвинеја. Земал сперма од непознати мажи во околината. Но, Иванов сакал да ги оплоди и африканските жени со сперма од мајмун, без нивна согласност, што француската влада решително го одбила.
Французите само му помогнале на Иванов да ги пренесе мајмуните во Сухум во Грузија, каде што била изградена уште една експериментална фарма.
Советската академија на науките ги осуди експериментите на Иванов врз африканските жени како неморални. Дотогаш, сите женски мајмуни донесени од Африка веќе биле умрени, ниту една од нив немала потомство, останал само еден мажјак орангутан.
Но, Иванов не се откажал, сега барал најмалку пет жени кои доброволно би се согласиле да се оплодат со сперма од орангутан.
Изненадувачки, Иванов дури добил писмо од жена од Ленинград која била подготвена да биде дел од овој експеримент, но потоа орангутанот починал. Плановите за продолжување на вкрстувањето меѓу маж и мајмун во Сухум пропаднале.
Покрај тоа, за време на чистката бил осуден и покровителот на Иванов, Николај Горбунов, што го забрзало падот на Иванов во немилост. Бил уапсен во 1930 година и осуден на пет години егзил во Казахстан, од каде никогаш не се вратил.
„Ако си премногу стар за да танцуваш, земи мајмунска жлезда“
Овој стих од песната на Ирвинг Берлин „Monkey-Doodle-Doo“ се однесува на вистински трансплантации на мајмунска жлезда извршена од рускиот хирург Сергеј Воронов.
Исто така, се претпоставува дека Воронов бил прототип за ликот на професорот Преображенски од познатиот роман „Кучешкото срце“ на рускиот писател Михаил Булгаков.
Во романот се наведува дека професорот на луѓето им пресадил тестиси од мајмун, што го направил токму Воронов.
Како и Иванов, Воронов студирал во Франција под менторство на нобеловецот Алексис Карел.
Како исклучителен хирург, тој бил личен лекар на кралот на Египет цели 14 години. Таму ги проучувал последиците од кастрацијата на кастрираните момчиња на кралот.
Забележал дека момчињата на кои им биле отстранети тестисите кога имале шест години биле бавни и инертни, имале проблеми со меморијата и брзо старееле. Врз основа на тоа, Воронов верувал дека тестисите се главниот орган одговорен за енергијата и интелектот кај животните и кај луѓето.
Користејќи ги своите извонредни хируршки способности, Воронов почнал да ги пресадува тестисите на млади кози и овни на стари. Во 1914 година, Воронов првпат пресадил тироидна жлезда на мајмун на 14-годишно момче со ментално заостанатост и тврдел дека оваа операција значително го подобрила неговото ментално здравје.
Потоа, во 1920 година, Воронов ја извршил првата трансплантација на делови од репродуктивната жлезда на шимпанзото во човечки тестиси, а пациентот забележал зголемување на енергијата, подобра меморија и издржливост.
Во текот на 1920-тите и 1930-тите, само во Франција, над 500 мажи добиле мајмунски жлезди покрај нивните.
Но, не поминало многу време, а медицинската професија ги отфрли експериментите на Воронов. По неколку години, многу од неговите пациенти повеќе не забележале никаков ефект од операцијата.
Во 1940 година, Кенет Вокер, британски филозоф и уролог, ги опиша операциите на Воронов како „бизнис со мајмуни“.
За време на Втората светска војна, германските трупи го опустошиле неговиот замок на француската ривиера, а Воронов побегнал во Америка.
Тој починал целосно заборавен во 1951 година. Меѓутоа, методите на Воронов денеска ги проучуваат медицински експерти кои бараат лек за стареење и се заинтересирани да ги заменат човечките хормони. За среќа, овој пат без делови од тестиси на мајмун.