Помина малку време по убиството на про-Кремљ блогерот Владлен Татарски пред ФСБ повторно да го крене сечилото против своите политички противници, Ирина Бороган и Андреј Солдатов, руски истражувачки новинари кои со години го следат рускиот безбедносен сектор, истакнуваат во своите анализа за cepa.org.
Не пропуштајќи прилика, раководството на ФСБ во Лубјанск сега го користи бомбардирањето на Татарски на 2 април за да ги обвини лидерите на Фондацијата Алексеј Навални – Леонид Волков и Иван Жданов – за „поттикнување на нападот“.
Групата позната до сега по разоткривањето на „позлатениот начин на живот“ на Владимир Путин и неговата богата елита сега е обвинета за промовирање на „субверзивни активности во Русија насочени кон промена на уставниот поредок на Руската Федерација со сите достапни средства“.
Накратко, ФСБ сега ја означува организацијата на Навални како терористичка.
За многумина запознаени со руската историја од 20 век, јазикот што се користи во изјавата на ФСБ звучи вознемирувачки познат.
Тоа потсетува на демонологијата што ја користеше Андреј Вишински, обвинителот на Сталин на озлогласените московски шоу судења на таканаречениот центар Троцки-Зиновиев во 1936 година.
Вишински обвини двајца мажи за атентатот на Сергеј Киров, шеф на Ленинградската партија и полноправен член на Политбирото.
„Обединувањето на овие контрареволуционерни групи беше постигнато врз основа на признавањето како главен метод на борба против Советската влада на индивидуален терор против водачите на КПСС и советската влада… Не ограничувајќи се само на убиството на Киров, троцкистичко-зиновиевскиот центар подготви серија терористички акти против другарите Сталин, Ворошилов, Жданов, Л.М. Каганович и Орџоникиџе“.
Русија го следеше овој реторички пат со зголемен ентузијазам откако започна сеопфатна инвазија на Украина пред 14 месеци.
Но, користењето јазик и политика директно од сталинистичките учебници не е ново.
Долго време е во подготовка.
Концептот на опозицијата како инхерентно терористичка со години е вкоренет во безбедносните служби и во голем дел од правниот систем.
Во советско време, политичките истраги ги спроведуваше злогласната Петта управа на КГБ, формирана во 1967 година под водство на претседателот на КГБ Јуриј Андропов.
Петтата администрација се состоеше од 15 посебни оддели чија улога беше да го потиснат несогласувањето.
Првиот оддел беше задолжен за работа преку синдикатите, вториот планираше операции против емигрантските организации кои го критикуваат Советскиот Сојуз, третиот работеше меѓу студентите итн.
Во Петтата управа биле вработени дури 2.500 Евреи.
Поради ерата на перестројката на Горбачов, во обид да го подобри својот имиџ, Петтата управа беше преименувана во Дирекција за одбрана на советскиот уставен систем (Direkkcija z).
Не го преживеа падот на Советскиот Сојуз и беше укината во септември 1991 година.
До јули 1998 година, таа повторно се врати.
Тоа беше истиот месец кога Путин стана директор на ФСБ, а одделот беше именуван како Дирекција на ФСБ за заштита на Уставот.
Во интервју за Независимаја газета во ноември истата година, нејзиниот шеф Генадиј Зотов ја опиша улогата на неговиот директор.
„Државата се стремеше да создаде подединица „специјализирана“ за борба против заканите по безбедноста на Руската Федерација. Секогаш посветуваше посебно внимание на заштитата на земјата од „внатрешен бунт“, бидејќи внатрешниот бунт за Русија секогаш беше пострашен од која било воена инвазија.
Зотов тогаш направил нешто многу значајно.
Тој направил обратно преземање на Одделот за борба против тероризмот, што го одобри Путин.
Во 2004 година, одделот повторно беше преименуван, овој пат во Служба за заштита на уставниот систем и борба против тероризмот, односно Втора служба на ФСБ, каде што упатувањето на уставот е едноставно еуфемизам за заштита на постоечки политички режим.
Ова имаше апсолутна смисла за ФСБ. Многу офицери на ФСБ, длабоко трауматизирани од распадот на Советскиот Сојуз, искрено веруваа дека заканата од терористите и заканата од политичко несогласување се еднакви и дека нивното потиснување е од суштинско значење за опстанокот на земјата.
Во 2006 година, оваа опседнатост со политичката стабилност беше институционализирана со новите антитерористички закони.
Овој нов закон понуди впечатлива дефиниција за тероризмот: „Тероризмот е идеологија на насилство и влијание врз одлучувањето на властите, вклучително и владата, институциите на локалната власт или меѓународните организации преку заплашување на населението и (или) други форми на незаконско насилно дејствување.
Оваа дефиниција беше нова и потенцираше дека тероризмот е насочен кон државата и нејзините поединци, што беше претходната законска дефиниција од 1990-тите.
ФСБ знаеше што прави – и оттогаш постепено ги усвои своите безмилосни антитерористички методи против политичките противници.
Според оваа логика, употребата на смртоносни воени отрови, кои првпат ги користеше ФСБ против лидерите на џихадистите во Северен Кавказ, стана оружје на избор против руските опозициски лидери, вклучувајќи ги Алексеј Навални и Владимир Кара-Мурза (двапати).
Друга служба на ФСБ беше силно вклучена во овие напади.
Руската држава полека ја зголемува цената на несогласувањето за своите граѓани.
Сега, како во времето на Сталин и неговиот шеф на тајната полиција, Лаврентиј Берија („Мојот Химлер“, како што го нарече советскиот лидер), од оние кои имаат храброст да се спротивстават се бара да платат со својата слобода или со својот живот.
Андреј Вишински го заврши своето барање во судот од 1936 година со зборовите: „Барам да бидат застрелани бесните кучиња – секое од нив!“ И тоа го направија.