Ед’н Шведски батко, име му е Јонас Карлсон (кој изгледа како да возија тројку на Југ Турист) има напишано књигу под наслов РАЧУН. Видиш га писатела, потцениш му интелект и машту, заџипиш књигу у некој ќош или гу сликаш у скут на лежаљку. Арно ама, почне све да скапуе од кишу, сменив се неколко циклона, одмиев се тешки метали од зеленчуци и некој у целу туј апатију гу отвори књигу, дури гу и прочита.
СИЖЀ:
Лик мутав, како Јозеф К. од Процес на Кафку, или ај да га крстимо Јонче за наши потребе – работи на пола радно време осигуран (значи пошто е плата 500 евра, он за три д’на комотно извади 300) у видеотеку. Работа му блиско (не вади месечни карте за паркинг пред сопствен стан); муштерије не су му табиетлије, понуда се движи од стари Шведски акциони филмови до нов поп арт. Ако организира настан „погледај и врати“, како куде нас што беше „прочитај и врати“, људи буквално сватив тамо, погледав и стварно вратив на место сваку касету. Газда му некој Југословен кој има и менувачнице и такси компаније, од онија у кои е подискретна вожња, без лајв стрим. Према тој, не се замара дали Јонче га изџогираја линолеум или не наплатија казну за невратен филм на време. Наш централан лик бија просечан ученик сас положену социологију за матурски испит и прописно одиграну „Туѓа си бескрајно“ уз прво пијанство. Две-три љубавни разочарења, детство без трауме, една сестра – туѓа стреа, решено наследство, ед’н другар – Роте, за пиво и муабет и сасвим обична људска прича…све док не му стигне фактура од 5 миљона денара. Јонче е сигуран дека е грешка и нема потребе да се ака по шалтери да исправља, а у меѓувреме камата расне како евалуација на бесмисленост. На фактуру, на дно сас најмали букве, има телефон да се јави и автоматизиран глас да му каже дека треба да чека бајаги време, како реформа у здравство или образовање, на пример. Он па, стрпљив некој човек, седне и чека. Пројдев 7-8 саата и те ти гу Мери: како можу да ви помогну? Блади Мери! Помагај сестро, бриши ме од систем тамо, ја за Србију не пуштам смс к’т е Евровизија, не па ли 5 миљона да се задужу! И да не га дужимо много. Мери, фино, помалко и заводљиво, почне да објаснуе за нову светску политику на ресурси: видите млад господине, овој ви е порез за среќу. Према податци од анкете, индекс на мизерију, старо нови бомбе и технику на метење слубе у свој улаз – ви сте прилично среќан човек. Затој треба да гу уплатите наведену суму.
Да е Томо, да биде неверни. Али, овој бре Јонче наш, простодушно такво, не уме да изл’же дека е депресиван, не може женску за озбиљно да фати, дека би сакаја повише да путуе, ама нема чаре, да запише некој курс, дека се осеќа изолирано у друштво на сви кои работив оној што га нејќев само ради околину. Признава дека е среќан. Додуше, малце и да ву се пушти на Мерита. Капитулација а ла Џон Сноу. Само што овај пичка нема да ти роди змаја, будало! Овај ти тражи паре, за твоју заслужену среќу. Ипак га фаќа паника. Врти одма на другара му, да види колко има он порез да плати. Ов’ј од тамо пцуе, нервозан, како да му пропаднало све у криптовалуте. Друже, колко бе имаш дуг за среќу?, прашуе га Јонче. Ќути бе, 220.000 денара, вика му Роте. Исти т’ј запослен од партију у некое тело за надзор на шумски хербариум и слично, сас кредити, жену, деца, девојку, Алцхајмер мајку, галамџија, највеќи фан локалне власти на друштвене мреже, револуционер у људски права на глупост, а изградено мишљење за све у државу. Да га питаш дали е геј парада услов за ЕУ или само една отровна тврдња, ќе се јави прво да види шеф што ќе каже. Тип за кога не постои ништо измеѓу поштовање на човечки избор и безбедност на граѓанство. Или си буљаш или ги тепаш буљаши на параду. Ете, так’в некој ќе плати мал цех за среќу, а Јончета ќе га одерев сас 5 миљона. Поштено јебени или јебено поштени? Кој лик си ти? Која е среќа моја? Кој е патријарх, а кој хулиган? Веќина смо вероватно онија кои гу заталашкуев работу као „имамо ми поголеми проблеми од педери“. Имамо. И не ги решав(љ)амо. Метемо ги, па к’т дуне ветар у лице ни ги врати. А порез иде, цифре страшни, на вересију нема, мора да се плати. Не бе од нашу среќу. Ми да смо имале среќу, родиле би се у Шведску. Од среќу на нове генерације. Непелцоване.
Пишуе: Ивана Актинс