Индонезија е полна со културни разлики и обичаи. Некои се чудни, некои бизарни, некои прифатливи, а некои толку морничави што ќе ве подзамислат.
Но, тие се дел од нивната култура и традиција.
Екстремни прослави
Во Индонезија, новогодишната прослава изгледа поинаку отколку во другите делови на светот.
Традиционалниот фестивал Сингкаванг Кап Гомех што се одржува во градот Сингкаванг се слави на 15-тиот ден од кинеската Нова година и вклучува илјадници локални жители кои гордо танцуваат низ градот.
Дел од прославата е ритуалот Татунг, кој претставува човек чие тело одеднаш станува опседнато со повикани духови.
Опсесијата за повеќе од 700 доброволци се чини дека докажува посебни моќи како што се одење по мечеви, прободување образи со мечеви и удирање со ланци.
Оние кои го практикуваат овој ритуал немаат страв затоа што веруваат дека духовите нема да дозволат ништо лошо да им се случи.
Целта на ритуалот е да се повика на среќа и да се избркаат лошите моменти, како и желбата за добра и успешна следната година.
Се верува дека градот Сингкаванг е центар на собирање на боговите.
Ископување на посмртни остатоци
Чинот на ексхумација на остатоците се нарекува ритуал тива, а го вршат членови на племето Дајак. И сè едноставно не е нормално, барем за нас.
За припадниците на племињата во областа Калиматан, овој ритуал е задолжителен затоа што тие ја сметаат смртта само како премин од еден во друг свет.
Ритуалот тива се состои во ексхумација на остатоците на починатиот член на семејството.
Кога коските се ископуваат, тие заедно се префрлаат на свето место наречено Сандунг. Нема точно време кога ќе се одржи ритуалот, а одлуката за тоа ја носи семејството.
Ритуалот подразбира подготовка и одредени финансиски средства, по што на покојникот му се обезбедува премин во друг свет. Затоа, се изразува наклонетост и почит кон починатата личност, и ако семејството не донесе одлука за ритуал, се верува дека духот ќе го проколне семејството и ќе донесе несреќа.
Племето Тивах се приближува до уште еден бизарен чин што се состои во чистење на черепите на селските непријатели.
Ритуалот се вика нјобенг и се смета за свет, но тој е малку чуден и приказната дури сега станува интересна. Се чистат се черепите на непријателите кои се жртвуваат себеси во ритуалот на манџахау.
Членовите на племето ги фаќале непријателите и придонесувале за жртвата со ритуал, потоа ги погребаат черепите и тие веруваат дека чистите черепи ќе повикаат добра жетва и ќе го истераат злото.
Денес, ритуалот во мангајау е забранет, но членовите на племето Тива сепак се впуштаат во ритуал за чистење на черепот, за кој се верува дека поседува магична моќ.
Прославување на смртта
Племето Тора не гледа на смртта како тажен настан, туку како можност за славење. Племето верува дека во моментот на смртта телото ќе пропадне, но духот на мртвата личност останува жив сè до моментот на погребните обреди.
Ритуалот се нарекува рамбу соло и вклучува таканаречена забава што ќе му овозможи на починатиот да го донесе својот дух на последното место за одмор, наречено Пујо.
Атмосферата за време на ритуалот е исполнета со смеа, радост и вклучува празник по жртвувањето на добитокот.
Но, како и за сите други, за забава потребни се пари што семејството ги штеди долго време.
Ако во тој момент има недостиг на пари во семејството, починатиот ќе го чуваат во куќата како да е болен. Но, таа сепак ќе го нахрани, ќе разговара со него и ќе се однесува како да е жив.
Потоа се прават дрвени фигури кои ќе обезбедат живот на духот на починатиот. Тие често може да се најдат во близина на гробовите на починатиот. Се верува дека духот на починатиот ќе живее преку дрвена фигура, ќе го чува гробот и ќе претставува спас за живите.
Како и многу други членови на племето, Торите откопуваат остатоци од гробовите за да покажат почит кон нивните предци. Ги мијат и ги чистат и ги ставаат во облеката за која покојникот изразил желба за време на животот.
Пред да се врати на гробот, семејството е фотографирано со остатоците од телото и го враќа во гробот.
Децата од племето Тораја кои не достигнуваат возраст од шест месеци се сметаат за свети, под услов да не им пораснале забите.
По смртта, ги завиткуваат во лисја и ги закопаат во дупки на дрвјата, што го симболизира враќањето на детето во матката на мајката.